Όταν έχουμε τον Γιώργο τι να μας κάνουν τα τανκς;

• Του Στάθη

Είναι πλέον απεχθέστατος.

Δυσώδης. Και τρισβάρβαρος ο τρόπος που δημοσιογράφοι-παπαγαλάκια, δημοσιογράφοι-κοράκια, λοβοτομημένα ζωντόβολα, πρασινοφρουροί και πρασινοφρουφρούδες επιτίθενται εναντίον των εργαζομένων με το ιερό μένος χιλίων οικόσιτων δούλων με τη λύσσα τρισχιλίων ξεπουλημένων συνειδήσεων.

ΕΣΑ (της σκέψης) Ες Ες (των ελπίδων) Βασανιστές (των ανθρώπων)...
Τι χρείαν τανκς έχομεν;

Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν χρειάστηκε τανκς για να κάνει Κοινοβουλευτικό Πραξικόπημα. Να φέρει δηλαδή το Μνημόνιο προς ψήφισιν στη Βουλή με την απλή πλειοψηφία των 151 κι όχι με την αυξημένη των δύο τρίτων, όπως απαιτείται όταν ο προτεινόμενος νόμος αφορά σε αλλαγή του διεθνούς status της χώρας.

Τι χρείαν τανκς έχομεν, όταν αγεληδόν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, η Ντόρα και οι πατριδοκάπηλοι του ΛΑΟΣ υπερψήφιζαν το Μνημόνιο, χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν -εις ουδέν καλύτεροι από γελάδια, μπούφους και σαλαμάνδρες...

Ο Γιώργος Παπανδρέου μιλάει για «πατριωτισμό» («νέον» ξενέον δεν έχει σημασία) με την ίδια ειλικρίνεια που μιλούσαν για πατρίδα οι δωσίλογοι συνεργάτες των κατακτητών στην κατοχή, διότι ο Γιώργος Παπανδρέου με το Μνημόνιο εκχώρησε εθνική κυριαρχία, περιήγαγε τη χώρα σε καθεστώς Εντολής από την Ευρωπαϊκή Ενωση και σε καθεστώς Κατοχής από την Τρόικα, έτι δε περισσότερο την απογύμνωσε από την Ασυλία της απέναντι στους πιστωτές της.

Ο Γιώργος Παπανδρέου με αυτόν τον τρόπο κατέστησε την κυβέρνησή του κυβέρνηση ανδρεικέλων και τον εαυτόν του τοποτηρητή του Διευθυντηρίου, εντολοδόχο των Ανθυπάτων.

Είναι ένας τιτουλάριος πρωθυπουργός, ένα πιόνι στο τσεπάκι υπαλληλίσκων εκ Βρυξελλών και τίποτε περισσότερο.

Ενας σύγχρονος οσποδάρος που μεριμνά για την εκτέλεση των Εντολών που του έρχονται απ' την Υψηλή Πύλη.

Τι χρείαν συνταγματαρχών έχομεν για να μπει ο λαός στον γύψο;

Του περιέκοψαν τους μισθούς
του απέκοψαν τις αποζημιώσεις
του εξουθένωσαν τις συντάξεις
του διέλυσαν τις εργασιακές σχέσεις - φύονται πλέον δηλητηριωδώς οι επιχειρησιακές συμβάσεις και πάμε ολοταχώς για τις ατομικές.

Τι χρείαν τανκς έχομεν, όταν οι νόμοι γίνονται δρακόντειοι;

Όταν ο λαός καλείται και ξανακαλείται κι εκ νέου καλείται να πληρώσει τα χρέη που δημιούργησαν αυτοί που τον λήστεψαν! Οι ίδιοι που εξακολουθούν να τον ληστεύουν.

Και τι νόμοι είναι αυτοί που επέτρεψαν τη ληστεία του αιώνα στο Χρηματιστήριο, την εκδορά των Ταμείων και την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου;

Εις ποίων τα ρήματα να πείθονται οι πολίτες και να τηρούν τους νόμους;
των μιζαδόρων;
των διαπλεκόμενων;

των νταβατζήδων;
των φοροφυγάδων;
των ατιμώρητων;

Και τι μπορεί να είναι για τον λαό οι νόμοι, όταν τους βλέπει φρουρούς δορυφόρους γύρω απ' τους Δυνατούς και αρπακτικούς γενίτσαρους για τον ίδιο;

Νόμος για τον λαό είναι μόνον να πληρώνει! όλο και περισσότερους φόρους, όλο και πιο πολλούς έμμεσους φόρους, όλο και πιο πολλά χαράτσια, σήμερα στα διόδια, στα εισιτήρια, στα φροντιστήρια αύριο στα δίδακτρα για τα ΑΕΙ και πάντα για τα όλο και πιο ακριβά τρόφιμα. Τους όλο και πιο φουσκωμένους λογαριασμούς.

Εις ποίους νόμους να πείθεται ο λαός, όταν η πειθώ είναι γι' αυτόν μόνον η ωμή βία, όταν όλες οι απεργίες βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές, όταν δέρνονται οι συνταξιούχοι απ' τα ματ, όταν όλοι οι κλάδοι δοκιμάζουν ο ένας μετά τον άλλον την ωμή βία στους δρόμους, αλλά και τη βία του διασυρμού;

Τι χρείαν τανκς έχομεν και πολυβόλων όταν σαν πολυβόλα τα παπαγαλάκια-δημοσιογράφοι πολυβολούν τον λαό απ' τα έξι βήματα με τόνους φαιάς προπαγάνδας;

Κατηγορείται διαρκώς ο λαός για λαϊκισμό και εξίσου διαρκώς ζει μέσα σε μιαν ατέρμονη λιτότητα που μεταμορφώνεται συνεχώς στο χειρότερό της.

Ώσπου η μετάλλαξή μας να γίνει τέλεια: «γερμανικό μοντέλο».

Με τευτονικές τροποποιήσεις στο ίδιο μας το Σύνταγμα κατεχόμενοι και χρεωμένοι για τα επόμενα τριάντα χρόνια, τι χρείαν τανκς έχομεν, όταν έχουμε έναν Γιωργάκη να μας έχει διαλύσει κάθε αυτοσεβασμό κι αξιοπρέπεια...

Όταν εμείς οι «διεφθαρμένοι», οι «κοπρίτες» υποχρεούμεθα να 'ναι και τα παιδιά μας «κοπρίτες».

Το ένα «κοπρίτης» για 500-700 ευρώ, το άλλο «κοπρίτης» άνεργος, τι χρείαν έχομεν κομαντατούρ όταν έχουμε Γιωργάκη;