Τι λέει ο Νίκος Σωτηρόπουλος για τη στάση που θα πρέπει να κρατήσει η ΟΝΝΕΔ?

Φίλες και Φίλοι,

Καταρχάς μια διευκρίνιση: δεν θέλουμε να επέμβουμε στη λειτουργία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Έχει τα όργανά της και τις διαδικασίες της. Η ΟΝΝΕΔ δεν παρεμβαίνει. Συμπαρίσταται.

Θέλω να μιλήσω για δύο πράγματα: το ένα είναι οι καταλήψεις στις σχολές.  Και το άλλο τί πρέπει να κάνουμε από εδώ και στο εξής.

Είδα τις προηγούμενες ημέρες ένα πολύ ωραίο σηματάκι στο facebook. Έγραφε: «Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ». Έτσι είναι. Είναι ιδέα, και όσοι την υπηρετήσαμε και την υπηρετούμε ξέρουμε πως η ΔΑΠ δεν θα πεθάνει επειδή άλλαξε ο νόμος-πλαίσιο.

Ωστόσο, υπάρχει μία πιθανότητα να πεθάνει. Όταν οι άνθρωποι που τη στελεχώνουν, ξεχάσουν ή παραβλέψουν τι πραγματικά πιστεύει. Η ΔΑΠ θα πεθαίνει όταν οι ΔΑΠίτες δεν θα υπηρετούν τις ιδέες της.

Διαχρονικά πιστεύαμε και πιστεύουμε πως το πανεπιστήμιο πρέπει να είναι ανοιχτό. Πως το χειρότερο πανεπιστήμιο είναι το κλειστό πανεπιστήμιο, το πανεπιστήμιο υπό κατάληψη. Έτσι λοιπόν:

1. Οι καταλήψεις είναι παράνομες. Όλες οι καταλήψεις στη Δημοκρατία είναι παράνομες. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κάτι που ανήκει σε κάποιον άλλον. Και το πανεπιστήμιο δεν ανήκει στους καταληψίες. Ανήκει στο κράτος και στον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Όποιος προτρέπει σε καταλήψεις, προτρέπει στην παρανομία.

2.Οι καταλήψεις δεν έχουν σχέση με το φιλελευθερισμό και το κράτος δικαίου. Καμία πλειοψηφία ή οργανωμένη μειοψηφία δεν μπορεί να εμποδίσει έστω και τον έναν που θέλει να διδάξει ή να διδαχθεί, από το να το κάνει. Αυτή είναι η πεμπτουσία του φιλελευθερισμού: η ελευθερία του ατόμου. Γι’ αυτό λεγόμαστε ΔΑΠ και όχι ΠΑΣΠ ή ΠΚΣ.

3.Οι καταλήψεις δεν έχουν σχέση με το κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία. Καλώς ή κακώς ,η Βουλή ψήφισε ένα νόμο με 250 υπέρ. Η λαϊκή κυριαρχία εκφράζεται δια των βουλευτών. Όποιος δεν σέβεται τους βουλευτές και την απόφασή τους , όποιος τους αποκαλεί «λαμόγια» συλλήβδην, όποιος λέει ότι δεν θα εφαρμόσει το νόμο, αρνείται τη λαϊκή κυριαρχία, είναι αντίθετος στη βούληση του ελληνικού λαού. Δεν είναι δυνατόν να κράζουμε τους ταξιτζήδες που κλείνουν τους δρόμους, να λέμε πως η Βουλή νομοθετεί και όχι τα ταξί, και να εξαιρούμε σήμερα τους φοιτητές. Οι νόμοι στη Δημοκρατία, πρέπει να τηρούνται. Είναι τελείως διαφορετικό να διαφωνείς με το νόμο ή να προτείνεις αλλαγές, όπως κάνουμε εμείς, και τελείως διαφορετικό να βρίζεις και να ασκείς βία. Όπως βίαιη είναι η κατάληψη.

Γι’ αυτούς τους λόγους θεωρώ πως πρέπει να δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας για να μη γίνονται καταλήψεις στις Σχολές. Εάν δεν το κάνουμε, θα επιβεβαιώσουμε τους άσχετους και τους εχθρούς μας. Κάποιοι μας απαξίωσαν στην ελληνική κοινωνία με ασύστολα ψεύδη και υπερβολές, ας μην τους δικαιώσουμε. Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει με τις καταλήψεις.

Αφήστε που εάν δεν το κάνουμε εμείς, εάν δεν προτείνουμε εμείς ανοιχτές σχολές, θα βρεθεί κάποιος άλλος να το κάνει. Όταν θα υπάρξει ένα κόκκινο, ένα πράσινο κι ένα γαλάζιο πλαίσιο κατάληψης, μοιραία θα εμφανισθεί και ένα πλαίσιο ενάντια στην κατάληψη.Στην φύση και την πολιτική, κενό δεν υπάρχει.

Φίλες και Φίλοι,

Το νομοσχέδιο έχει αρκετά καλά σημεία, όπως π.χ. την κατάργηση του ασύλου. Όμως, έχει και μερικά πολύ κακά σημεία. Το βασικό , νομίζω, είναι πως δεν προβλέπει πολλαπλούς ελέγχους και εξισορροπήσεις στον τρόπο διοίκησης. Και ,όπως ξέρετε, η συγκέντρωση εξουσίας δημιουργεί αυταρχισμό και αναποτελεσματικότητα.

Πιστεύω βαθιά πως πρέπει να επιδιώξουμε με όλα τα νόμιμα και θεμιτά μέσα τις αλλαγές που χρειάζονται. Και όχι «με κάθε τρόπο» ,όπως άκουσα να λέγεται. Να αναδείξουμε τυχόν αντισυνταγματικότητες και δυσλειτουργίες.

Το βασικό, όμως, που πρέπει να κάνουμε τώρα είναι να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ εντός του φοιτητικού κινήματος και της ελληνικής κοινωνίας.

Η ΔΑΠ είναι ιδέα. Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν.

Η ΔΑΠ δεν θα σταματήσει να υφίσταται και να πρωτοπορεί ,επειδή προς το παρόν αποφασίσθηκε πως οι φοιτητές δεν θα συμμετέχουν μαζικά στα όργανα διοίκησης. Θα πρωτοπορεί εφόσον εκφράζει νέες ιδέες, εφόσον υπερασπίζεται το συμφέρον του φοιτητή.

Σκεφτείτε: πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των φοιτητικών οργανώσεων στην Ευρώπη και την Αμερική. Έστω κι αν το μοναδικό θεσμικό εργαλείο που έχουν οι φοιτητές στα χέρια τους σε επίπεδο τμήματος εννοώ, γιατί κεντρικά έχουν εκπροσώπηση, είναι η αξιολόγηση των καθηγητών. Όπως και εδώ, άλλωστε. Αντλούν κύρος από τις ιδέες τους, επομένως. Και δεν είναι οργανώσεις μαζών, αλλά στελεχοκεντρικές.

Σκεφτείτε: πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος της ΕΦΕΕ πριν το 1982 ή και πριν τη δικτατορία. Αυτό γινόταν γιατί  πράγματι εξέφραζε τις απόψεις που είχαν οι νέοι.

Σκεφτείτε: πώς κατάφερε η ΔΑΠ να γίνει πρώτη δύναμη. Δεν ήταν επειδή ασκούσε συνδιοίκηση. Πώς να συνδιοικήσεις με 10%, άλλωστε; Έγινε πρώτη δύναμη τελικά όμως, γιατί αντιλήφθηκε την ανάγκη εκσυγχρονισμού και εξευρωπαϊσμού της ανώτατης εκπαίδευσης.

Χρειαζόμαστε, λοιπόν, μια Νέα Στρατηγική. Που θα αποκαταστήσει το ρόλο του φοιτητικού κινήματος εντός της ελληνικής κοινωνίας. Χρειαζόμαστε μια νέα δομή για το φοιτητικό κίνημα. Να κάνουμε τρία αναγκαία βήματα:

Βήμα πρώτο: Στην Πρόταση Παιδείας υπάρχει η θέση για την ανασύσταση της ΕΦΕΕ. Οφείλουμε με κάθε τρόπο να επιδιώξουμε τη σύγκληση των οργάνων. Χωρίς προαπαιτούμενα από κανέναν.

Βήμα δεύτερο: Να καλέσουμε τη Βουλή να νομοθετήσει για τους φοιτητικούς συλλόγους, όπως το Σύνταγμα ορίζει. Εάν δεν το πράξει, εντός εύλογου χρόνου, ξεκινάμε ιδρυτικές γενικές συνελεύσεις, σε όσες Σχολές δεν έχουν καταστατικά σε όλη τη χώρα. Αδυνατώ να πιστέψω πως η ισχυρότερη παράταξη που –καθώς λένε ορισμένοι- μπορεί να κρατήσει καταλήψεις για βδομάδες, δεν μπορεί να κάνει καταστατικές γενικές συνελεύσεις…

Βήμα τρίτο: Εξωστρέφεια. Συνδεόμαστε απευθείας με τις Τοπικές Κοινωνίες και την Κοινωνία των Πολιτών. Ανάλογα με το αντικείμενο της κάθε Σχολής, πέρα από τα φοιτητικά, συμμετέχουμε ενεργά στις δράσεις.

Αυτή τη Νέα Στρατηγική χρειαζόμαστε. Με σεβασμό στη Δημοκρατία και το φιλελευθερισμό. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή. Χτες ήταν πολύ νωρίς, αύριο θα είναι πολύ αργά. Σήμερα, λοιπόν. Και αυτό πρέπει να γίνει με θάρρος. Γιατί βλέπω σήμερα εδώ πολύ φόβο. Όμως, «όποιος στον πόλεμο πάει για να πεθάνει / στρατιώτη μου για πόλεμο, δεν κάνει».

Νίκος Σωτηρόπουλος

Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου ΟΝΝΕΔ