Η επόμενη Ελλάδα χρειάζεται εξαιρέσεις…

Ας κοιτάξουμε λοιπόν μπροστά. Ας αφήσουμε το βλέμμα, ως φυσική συνέχεια της καρδιάς και του μυαλού, να ατενίσει ατίθασο το μέλλον που θα θέλαμε να ζήσουμε. Το μέλλον που πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο δικός μας, κακός εαυτός, προσπαθούν να αφήσουν στο… ράφι.

Το μέλλον φυσικά κερδίζεται. Προετοιμάζεται. Σκιαγραφείται. Σε καμία περίπτωση δεν χαρίζεται, ούτε προκύπτει ως… στιγμιαίο λάθος ή παρόρμηση. Το μέλλον διαμορφώνεται σήμερα. Δηλαδή, από χθες. Το άθροισμα αυτόνομων στιγμών, και των γεγονότων που τις συνοδεύουν, μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά όσα έρχονται. Να τα χρωματίσει ανεξίτηλα.

Τη σημερινή Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, θα διαδεχθεί αναπόφευκτα η «επόμενη Ελλάδα». Μια Ελλάδα… μετά. Μετά και πέρα από όσα μας οδήγησαν στο να στρογγυλοκαθίσουμε στην άκρη του γκρεμού, και να φλερτάρουμε καθημερινά με το μοιραίο μακροβούτι στο κενό.

Επειδή μεταξύ μας… γνωριζόμαστε καλά, έχουμε πλήρη επίγνωση και των στρεβλώσεων που μας έφεραν εδώ. Στην κατάληξη μιας προβληματικής εθνικής διαδρομής, αγκαζέ με τον κακό εαυτό μας. Από τον οποίο, ο μόνος που μπορεί να μας απαλλάξει, είναι το είδωλο που αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη της προσωπικής αυτογνωσίας. Εμείς οι ίδιοι.

Η επόμενη Ελλάδα έρχεται καλπάζοντας. Με το χλιμίντρισμα να ακούγεται σαν μακρινή ιαχή ακόμη, στην καρδιά του καθενός από εμάς. Από εκεί άλλωστε ξεκίνησαν όλες οι μεγάλες επαναστάσεις. Κυρίως, όσες είχαν να κάνουν με τη συνείδηση, και την τακτοποίηση των προσωπικών λογαριασμών με τα «εγώ» που αφυκτιούσαν από τον ψίθυρο της ανάγκης μετριοπάθειας. Της αίσθησης του μέτρου, και της εμπράγματης απόδειξής του στην καθημερινότητα.

Αυτή η επόμενη Ελλάδα, που θα προκύψει από την Ελλάδα της κρίσης και τις μοιραίες γενιές που πρωταγωνίστησαν, δεν μπορεί να υπάρξει ως συνέχεια του αυτονόητου και του αναμενόμενου. Θα πρέπει να εδράζεται στο απρόβλεπτο. Να έχει ως αφετηρία το ξάφνιασμα. Να στηριχτεί στην εξαίρεση.

Η εθνική αγγελία έχει ήδη συνταχθεί: Ζητούνται εξαιρέσεις. Επειδή, η επόμενη Ελλάδα χρειάζεται εξαιρέσεις. Προκειμένου να αναστραφεί η ασυγχώρητη τάση να βαδίζει κάθε γενιά σε πιο σκληροτράχηλο δρόμο από την προηγούμενη. Να διακόπτεται η πρόοδος. Να μπαίνει φραγμός στα όνειρα.

Μια Ελλάδα γεμάτη εξαιρέσεις σε όλους τους τομείς, θα ήταν μια Ελλάδα στην οποία θα… ξεπάγωναν τα όνειρα. Και θα διεκδικούσαμε ρεαλιστικά μια μεγάλη, εθνική ρεβάνς. Από όσους σήμερα μας λοιδωρούν. Και φυσικά, από τον κακό εαυτό μας.

http://www.statesmen.gr