RSS Feed
Twitter
Facebook
You Tube
Στην πολυβραβευμένη ταινία του διάσημου σκηνοθέτη Στίβεν Σπίλμπεργκ (“Schindler’s List”) η «λίστα» απαρτίζεται από ονόματα «προνομιούχων» Εβραίων της Πολωνίας που δεν...προωθούνται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Ο Σίντλερ, Γερμανός επιχειρηματίας και υπεύθυνος της λίστας, σώζει ζωές με το αζημίωτο αφού έτσι εξασφαλίζει φτηνό εργατικό δυναμικό για τα εργοστάσιά του, με τη σύμπραξη των Ες Ες που έχουν και τις σχετικές απολαβές από τη συναλλαγή.
Πέρα από το αν και κατά πόσο η ταινία στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα σχετικά με τον εγκλεισμό των Πολωνών Εβραίων στο Γκέτο της Κρακοβίας το 1939, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάντα αετονύχηδες, σε κάθε εποχή και χώρα, που βρίσκουν συνεργούς σε καίρια κυβερνητικά ή άλλα πόστα και κάνουν χρυσές δουλειές. Εδώ κυκλοφορεί μια λίστα από το Υπουργείο Οικονομικών (ημερομηνία δημοσιοποίησης 23/01/2012) με τα ονόματα 4.152 μεγαλοφειλετών, με βεβαιωμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές ύψους 14.857 δισ. ευρώ που παραμένουν ωστόσο ανείσπραχτες.
Για τους εκατομμυριούχους της λίστας αυτής η Εφορία μπορεί να φαντάζει σαν άλλο Άουσβιτς, σαν τόπος κολαστηρίου ή εξόντωσης. Το να μην εκπληρώνουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς το κράτος μπορεί και να το θεωρούν «μαγκιά». Όπως και να έχει το πράγμα, ο συνεπής φορολογούμενος μιας υποτίθεται ευνομούμενης χώρας δικαιούται να γνωρίζει αν θα εισπραχθούν οι οφειλές αυτές. Μέχρι πότε θα χορεύουν οι άλλοι στην καμπούρα του;
Δευτερολογώντας στη Βουλή ένα χρόνο νωρίτερα (21/01/2011) ο Υφυπουργός Οικονομικών δήλωνε ευθαρσώς, προς τιμήν του, «Και όντως υπήρξε κατά καιρούς έλλειψη πολιτικής βούλησης προκειμένου να εισπραχθούν αυτά τα ανείσπραχτα χρέη». Αν κάποιος νεοφώτιστος βουλευτής ρωτούσε (αφελώς;) σε τι οφειλόταν η «έλλειψη πολιτικής βούλησης» θα εισέπραττε ασφαλώς το μειδίαμα των παλαιοτέρων (στην καλύτερη περίπτωση) ή θα πάθαινε περίπου ό, τι έπαθε ο Θερσίτης όταν τόλμησε να υψώσει ανάστημα σε μια σύναξη των Αχαιών κάτω από τα τείχη της Τροίας («Ιλιάδα», Β 212 κ.ε.).
Στην πρωτολογία του ο Υφυπουργός είπε επίσης, μεταξύ άλλων, «Πιστεύω ότι η Κυβέρνηση έχει και χρέος και πολιτική ευθύνη αυτό να το κάνει, να καταγράψει δηλαδή ποια είναι τα χρέη αυτά και να επιδιώξει με κάθε νόμιμο μέσο και με κάθε πρόσφορο τρόπο την είσπραξή τους.» Έγινε λοιπόν η καταγραφή των χρεών και δημοσιοποιήθηκε η λίστα. Έκτοτε πού πήγαν εθνικό «χρέος» και «πολιτική ευθύνη»; Η απαιτούμενη πολιτική βούληση εξακολουθεί να ελλείπει σκανδαλωδώς.
Για να λέμε λοιπόν τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, έλλειψη πολιτικής βούλησης σημαίνει απλά κάλυψη των οικονομικά ισχυρών μπαταχτσήδων (με το αζημίωτο φυσικά). Επειδή οι κρατικές επιχορηγήσεις θεωρούνται ψίχουλα (ευπρόσδεκτα όμως) και τα κόμματα χρειάζονται πακτωλό χρημάτων για να διεκδικήσουν την εξουσία (ακόμη και για να μπουν στη Βουλή και να παραμείνουν στους χρυσοφόρους βουλευτικούς θώκους), να την αρπάξουν και να τη νέμονται, στρέφονται προς εύρωστους και κραταιούς «χορηγούς» οι οποίοι κατά κανόνα τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια το «do ut des» των Ρωμαίων, δηλ. «δίνω για να δίνεις».
Από κάπου πρέπει ωστόσο να εισπράξει το κράτος και επιδίδεται στο κυνήγι εύκολων θηραμάτων, των εκτός λίστας μικροφειλετών, πολιτικά απογυμνωμένων, που συνήθως χρωστούν όχι γιατί δεν θέλουν να πληρώσουν, αλλά γιατί δεν μπορούν λόγω της οικονομικής δυσπραγίας. Έτσι χάνουν το σπίτι, το αυτοκίνητο και τα λίγα υπάρχοντά τους με τη διαδικασία της αναγκαστικής είσπραξης οφειλών, λιμοκτονούν και βγαίνουν στη ζητιανιά οικογένειες με παιδιά.
Οι μεγαλοφειλέτες της λίστας, από την άλλη μεριά, διατηρούν ανέπαφα ό, τι έχουν και κατέχουν, σκάφη αναψυχής, κότερα, Φεράρι, ιδιωτικά τζετ, πεντάστερα ξενοδοχεία, νεοκλασικά κτήρια, πολυτελή διαμερίσματα, βίλες στα νησιά, μεζονέτες, τουριστικές μονάδες και πάει λέγοντας. Τα απολαμβάνουν, κερδίζουν, και «πίνουν εις υγείαν των κορόιδων» που εκόντες άκοντες φορτώνονται τα χρέη τους. Όλα αυτά τα «πλούσια ελέη του θεού», και άλλα πολλά, έχουν ασφαλώς κάποια αξία, ικανή να εξασφαλίσει την είσπραξη των οφειλόμενων ποσών, ακόμη και σε εποχές οικονομικής κρίσης και ύφεσης. Πολλοί είναι οι αγοραστές (ημεδαποί και αλλοδαποί) που κυνηγούν τις ευκαιρίες.
Να ελπίζει κανείς ότι τα δυο νέα, αντιπολιτευόμενα, κόμματα (με το όχι και τόσο ευκαταφρόνητο 14, 43% αθροιστικά) θα κάνουν κάτι; Τα παλιά κόμματα, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, δείχνουν να μη μπορούν, ή να μη θέλουν, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο της οικονομικής εξάρτησης (μικρής ή μεγάλης). Κατά συνέπεια θα ακολουθήσουν και τώρα την πεπατημένη φορτώνοντας τα κάθε είδους βάρη στα συνήθη υποζύγια και ας κόπτονται δήθεν για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και άλλα παρόμοια ηχηρά.
Αν τα δυο αυτά κόμματα δεν είναι δέσμια οικονομικών και άλλων συμφερόντων ας φέρουν τη λίστα της ντροπής στο Κοινοβούλιο. Ας απαιτήσουν να συζητηθεί (στα πλαίσια της εξεύρεσης νέων μέτρων). Ας επιδιώξουν να ληφθεί μια απόφαση (την ώρα μάλιστα που πάμε να βγάλουμε στο σφυρί τα «ασημικά»).
Για φέτος αναζητούνται τουλάχιστον 3 δισ. και για την επόμενη διετία άλλα 11.5 δισ. ευρώ. Οσονούπω έρχονται νέες περικοπές και ξέρουμε ποιοι θα κληθούν πάλι να πληρώσουν το μάρμαρο (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο). Όχι βέβαια οι «ξύπνιοι» της λίστας με τα 15 δισ. ευρώ που χρωστούν να αβγατίζουν ενώ βουλώνεται άνετα η μαύρη τρύπα των 3+11.5 δισ. τη στιγμή μάλιστα που οι περικοπές δαπανών (συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών του δημοσίου κτλ.) δεν καλύπτουν το ποσό αυτό και παράλληλα σταυρώνονται χιλιάδες οικογένειες και βιοπαλαιστές. Αρκεί να ληφθεί η πολιτική απόφαση για άμεση και αναγκαστική είσπραξη των οφειλών με κατασχέσεις και εκποιήσεις περιουσιακών στοιχείων, ό, τι φαίνεται απίθανο.
Κερδισμένοι λοιπόν οι «προνομιούχοι» οφειλέτες της λίστας. Κερδισμένοι όμως και οι πολιτικοί προστάτες τους, όπως οι Εβραίοι εργάτες και ο Σίντλερ (για διαφορετικούς βέβαια λόγους).
Η λίστα αυτή εμπαίζει και προκαλεί τον Έλληνα φορολογούμενο. Και το χειρότερο: βλέπει ότι την ανέχεται, αν δεν τη συντηρεί, ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος. Εκεί βρισκόμαστε. Και θέλουμε να επανακτήσουμε τη διεθνή μας αξιοπιστία.
*Οδυσσέας Τσαγκαράκης
Ομότιμος καθηγητής κλασικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
Πέρα από το αν και κατά πόσο η ταινία στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα σχετικά με τον εγκλεισμό των Πολωνών Εβραίων στο Γκέτο της Κρακοβίας το 1939, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πάντα αετονύχηδες, σε κάθε εποχή και χώρα, που βρίσκουν συνεργούς σε καίρια κυβερνητικά ή άλλα πόστα και κάνουν χρυσές δουλειές. Εδώ κυκλοφορεί μια λίστα από το Υπουργείο Οικονομικών (ημερομηνία δημοσιοποίησης 23/01/2012) με τα ονόματα 4.152 μεγαλοφειλετών, με βεβαιωμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές ύψους 14.857 δισ. ευρώ που παραμένουν ωστόσο ανείσπραχτες.
Για τους εκατομμυριούχους της λίστας αυτής η Εφορία μπορεί να φαντάζει σαν άλλο Άουσβιτς, σαν τόπος κολαστηρίου ή εξόντωσης. Το να μην εκπληρώνουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς το κράτος μπορεί και να το θεωρούν «μαγκιά». Όπως και να έχει το πράγμα, ο συνεπής φορολογούμενος μιας υποτίθεται ευνομούμενης χώρας δικαιούται να γνωρίζει αν θα εισπραχθούν οι οφειλές αυτές. Μέχρι πότε θα χορεύουν οι άλλοι στην καμπούρα του;
Δευτερολογώντας στη Βουλή ένα χρόνο νωρίτερα (21/01/2011) ο Υφυπουργός Οικονομικών δήλωνε ευθαρσώς, προς τιμήν του, «Και όντως υπήρξε κατά καιρούς έλλειψη πολιτικής βούλησης προκειμένου να εισπραχθούν αυτά τα ανείσπραχτα χρέη». Αν κάποιος νεοφώτιστος βουλευτής ρωτούσε (αφελώς;) σε τι οφειλόταν η «έλλειψη πολιτικής βούλησης» θα εισέπραττε ασφαλώς το μειδίαμα των παλαιοτέρων (στην καλύτερη περίπτωση) ή θα πάθαινε περίπου ό, τι έπαθε ο Θερσίτης όταν τόλμησε να υψώσει ανάστημα σε μια σύναξη των Αχαιών κάτω από τα τείχη της Τροίας («Ιλιάδα», Β 212 κ.ε.).
Στην πρωτολογία του ο Υφυπουργός είπε επίσης, μεταξύ άλλων, «Πιστεύω ότι η Κυβέρνηση έχει και χρέος και πολιτική ευθύνη αυτό να το κάνει, να καταγράψει δηλαδή ποια είναι τα χρέη αυτά και να επιδιώξει με κάθε νόμιμο μέσο και με κάθε πρόσφορο τρόπο την είσπραξή τους.» Έγινε λοιπόν η καταγραφή των χρεών και δημοσιοποιήθηκε η λίστα. Έκτοτε πού πήγαν εθνικό «χρέος» και «πολιτική ευθύνη»; Η απαιτούμενη πολιτική βούληση εξακολουθεί να ελλείπει σκανδαλωδώς.
Για να λέμε λοιπόν τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, έλλειψη πολιτικής βούλησης σημαίνει απλά κάλυψη των οικονομικά ισχυρών μπαταχτσήδων (με το αζημίωτο φυσικά). Επειδή οι κρατικές επιχορηγήσεις θεωρούνται ψίχουλα (ευπρόσδεκτα όμως) και τα κόμματα χρειάζονται πακτωλό χρημάτων για να διεκδικήσουν την εξουσία (ακόμη και για να μπουν στη Βουλή και να παραμείνουν στους χρυσοφόρους βουλευτικούς θώκους), να την αρπάξουν και να τη νέμονται, στρέφονται προς εύρωστους και κραταιούς «χορηγούς» οι οποίοι κατά κανόνα τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια το «do ut des» των Ρωμαίων, δηλ. «δίνω για να δίνεις».
Από κάπου πρέπει ωστόσο να εισπράξει το κράτος και επιδίδεται στο κυνήγι εύκολων θηραμάτων, των εκτός λίστας μικροφειλετών, πολιτικά απογυμνωμένων, που συνήθως χρωστούν όχι γιατί δεν θέλουν να πληρώσουν, αλλά γιατί δεν μπορούν λόγω της οικονομικής δυσπραγίας. Έτσι χάνουν το σπίτι, το αυτοκίνητο και τα λίγα υπάρχοντά τους με τη διαδικασία της αναγκαστικής είσπραξης οφειλών, λιμοκτονούν και βγαίνουν στη ζητιανιά οικογένειες με παιδιά.
Οι μεγαλοφειλέτες της λίστας, από την άλλη μεριά, διατηρούν ανέπαφα ό, τι έχουν και κατέχουν, σκάφη αναψυχής, κότερα, Φεράρι, ιδιωτικά τζετ, πεντάστερα ξενοδοχεία, νεοκλασικά κτήρια, πολυτελή διαμερίσματα, βίλες στα νησιά, μεζονέτες, τουριστικές μονάδες και πάει λέγοντας. Τα απολαμβάνουν, κερδίζουν, και «πίνουν εις υγείαν των κορόιδων» που εκόντες άκοντες φορτώνονται τα χρέη τους. Όλα αυτά τα «πλούσια ελέη του θεού», και άλλα πολλά, έχουν ασφαλώς κάποια αξία, ικανή να εξασφαλίσει την είσπραξη των οφειλόμενων ποσών, ακόμη και σε εποχές οικονομικής κρίσης και ύφεσης. Πολλοί είναι οι αγοραστές (ημεδαποί και αλλοδαποί) που κυνηγούν τις ευκαιρίες.
Να ελπίζει κανείς ότι τα δυο νέα, αντιπολιτευόμενα, κόμματα (με το όχι και τόσο ευκαταφρόνητο 14, 43% αθροιστικά) θα κάνουν κάτι; Τα παλιά κόμματα, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, δείχνουν να μη μπορούν, ή να μη θέλουν, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο της οικονομικής εξάρτησης (μικρής ή μεγάλης). Κατά συνέπεια θα ακολουθήσουν και τώρα την πεπατημένη φορτώνοντας τα κάθε είδους βάρη στα συνήθη υποζύγια και ας κόπτονται δήθεν για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και άλλα παρόμοια ηχηρά.
Αν τα δυο αυτά κόμματα δεν είναι δέσμια οικονομικών και άλλων συμφερόντων ας φέρουν τη λίστα της ντροπής στο Κοινοβούλιο. Ας απαιτήσουν να συζητηθεί (στα πλαίσια της εξεύρεσης νέων μέτρων). Ας επιδιώξουν να ληφθεί μια απόφαση (την ώρα μάλιστα που πάμε να βγάλουμε στο σφυρί τα «ασημικά»).
Για φέτος αναζητούνται τουλάχιστον 3 δισ. και για την επόμενη διετία άλλα 11.5 δισ. ευρώ. Οσονούπω έρχονται νέες περικοπές και ξέρουμε ποιοι θα κληθούν πάλι να πληρώσουν το μάρμαρο (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο). Όχι βέβαια οι «ξύπνιοι» της λίστας με τα 15 δισ. ευρώ που χρωστούν να αβγατίζουν ενώ βουλώνεται άνετα η μαύρη τρύπα των 3+11.5 δισ. τη στιγμή μάλιστα που οι περικοπές δαπανών (συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών του δημοσίου κτλ.) δεν καλύπτουν το ποσό αυτό και παράλληλα σταυρώνονται χιλιάδες οικογένειες και βιοπαλαιστές. Αρκεί να ληφθεί η πολιτική απόφαση για άμεση και αναγκαστική είσπραξη των οφειλών με κατασχέσεις και εκποιήσεις περιουσιακών στοιχείων, ό, τι φαίνεται απίθανο.
Κερδισμένοι λοιπόν οι «προνομιούχοι» οφειλέτες της λίστας. Κερδισμένοι όμως και οι πολιτικοί προστάτες τους, όπως οι Εβραίοι εργάτες και ο Σίντλερ (για διαφορετικούς βέβαια λόγους).
Η λίστα αυτή εμπαίζει και προκαλεί τον Έλληνα φορολογούμενο. Και το χειρότερο: βλέπει ότι την ανέχεται, αν δεν τη συντηρεί, ο κοινοβουλευτικός του εκπρόσωπος. Εκεί βρισκόμαστε. Και θέλουμε να επανακτήσουμε τη διεθνή μας αξιοπιστία.
*Οδυσσέας Τσαγκαράκης
Ομότιμος καθηγητής κλασικής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου