Βασίλης Φωτάκης: Υπέρ – Άνθρωπος

Απίστευτα αποθέματα σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο κρύβει στα έγκατά της η Ελληνική γη, αξίας δις ευρώ,  χρυσός και ουράνιο επίσης. Θυμάμαι να τα διαβάζω στον περιοδικό τύπο προ εικοσαετίας σχεδόν, τότε…, που οι "ιθύνοντες Κυβερνώντες" αυτά τα περιοδικά (και τους γράφοντες )τα παρουσίαζαν  ως γραφικά και περιθωριακά. Άραγε, σε τι αποσκοπούσαν; Πόσο σχέση έχει με την σημερινή κατάσταση της χώρας η στάση τους εκείνη;

Σήμερα απεδείχθη ότι η Πολιτική ηγεσία και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού (ακόμη και εν αγνοία τους),βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία ξένων συμφερόντων και μυστικών υπηρεσιών. Βαριά κουβέντα, αλλά αληθείς αν αναλογιστούμε όλα αυτά που έχουν έρθει στο φώς της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια.

Ο Ελληνικός λαός πήρε την «παραμύθα» του με μια επίπλαστη ευημερία, ώστε να χαλαρώσουν οι αισθήσεις του και τα αισθήματά του. Οι μίζες αντικατέστησαν τα ιδανικά και χαλάρωσαν τις όποιες πιθανές αντιστάσεις. Οι ίδιοι φυσικά μας "έσωζαν "και "σώζουν" ακόμα σήμερα λες και τους υποχρεώσαμε άλλωστε. Ακόμα και όλος αυτός ο πλούτος να αποδειχθεί άνθρακες ως θησαυρός, ο πολιτισμός αυτής της χώρας, η εύφορη γη της, αλλά και ο ήλιος της, ήταν ικανά να προσφέρουν στους πολίτες της μια τουλάχιστον αξιοπρεπή διαβίωση, με αρχές, αξίες και ιδανικά Ελληνικά και χριστιανικά. Με όλα αυτά, που ανθρωποκεντρικά χαρακτηρίζουν αυτόν τον λαό και αυτό το Έθνος.

Τουναντίον «υποχρεωθήκαμε», διαπαιδαγωγηθήκαμε και μάθαμε από τους «εθνικούς» μας ταγούς εν τέλει να ζούμε πάνω από τις φυσικές δυνατότητές μας και κυρίως εις βάρος των γύρων μας. Ας κατακλύσουμε λοιπόν με του πολιτισμού μας τα νάματα πρώτα τις ψυχές μας και κατόπιν όλη την Ευρώπη και όλον τον κόσμο. Ας επαναφέρουμε διαχρονικές αξίες της ζωής στο προσκήνιο, με κυριότερη την αλληλεγγύη για όλο τον κόσμο, ώστε να οικοδομήσουμε ένα κόσμο άξιων και αξιών. Έναν κόσμο που θα χορταίνει κυρίως από ενέργειες που εξυψώνουν την ψυχή του και όχι το εγώ του.

Αφού χορτάσουν οι αισθήσεις και κινηθεί πνευματικά ο κόσμος ας ενδιαφερθούμε και για την τροφή που χρειάζεται να κινήσουμε τον άλλο κόσμο, αυτόν που δημιουργήσαμε για να μας υπηρετεί και όχι να υπηρετούμε ( αυτοκίνητα, εργοστάσια κλπ). Πρώτα όμως, ο άνθρωπος, ώστε να μην φτάσουμε στο σημείο να τον ψάχνουμε, ως ο Διογένης με το φανάρι του. 

Διαφορετικά, φοβούμαι πως πάλι σε λάθος δρόμο κινούμαστε και πως ακόμα και αν διατηρήσουμε έστω ένα μίνιμουμ ευμάρειας αξιοποιώντας τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές σύντομα θα υποχρεωθούμε ξανά να συζητάμε για τα ίδια. Αυτά που δεν χρειαζόμαστε, «άλλα ζητεί η ψυχή μας ,για άλλα κλαίει».

Απελευθερωμένοι από τα δεσμά μας ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν τον άνθρωπο, παραμένοντας Άνθρωποι.