Θα πρέπει επί τέλους να αυτο-οργανωθούμε

«Ηµασταν σαν τις πόρνες µετά την πρώτη τους φορά [...] Κοιτάζαµε ο ένας τον άλλον και ήµασταν όλοι χλωµοί [...] Αισθανόµασταν µεγάλη ντροπή, αφού δεν µπορούσαµε να πιστέψουµε ότι εµείς, το ΠΑΣΟΚ, οδηγήσαµε την Ελλάδα στο ∆ΝΤ και τεµαχίσαµε µισθούς και συντάξεις [...]Από τότε έχουµε εκπορνευτεί πλήρως. Έχουµε κάνει τα ίδια πράγµατα πολλές....

φορές χωρίς να αισθανόµαστε ίχνος ντροπής»… υψηλόβαθμο κυβερνητικό στέλεχος στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ 16/10/11.

Τις δύο ημέρες των τελευταίων απεργιακών κινητοποιήσεων, παρακολουθούμε και βιώνουμε την τελευταία πράξη μιας προδοσίας δύο χρόνων, η οποία μέλλει να ολοκληρωθεί τις επόμενες ημέρες στη Βρυξέλλες, με το πλήρες ξεπούλημα της χώρας. Μέσα σε αυτές τις 48 ώρες, αναδείχτηκαν συμπυκνωμένα όλα τα στοιχεία του σημερινού αδιεξόδου. Είδαμε την κυβέρνηση να δίνει την τελευταία της παράσταση εντός κοινοβουλίου, ένα ακόμα μονόπρακτο ξεπουλήματος και προδοσίας, για να παραδώσει τις επόμενες ημέρες τη χώρα στα χέρια ιδιότυπων «κομμωτών», οι οποίοι ετοιμάζονται όχι απλώς να μας κουρέψουν αλλά να μας γδάρουν. Οι βουλευτές του κυβερνητικού συρφετού σύρθηκαν εκβιαζόμενοι να ψηφίσουν ακόμα ένα λαοκτόνο νομοσχέδιο: Ήταν ο ηθικός εκβιασμός του αρχι-Κουΐσλιγκ Παπανδρέου και του μαινόμενου Μπενίτο (θα καταστρέψτε τη χώρα αν δεν τα ψηφίσετε), αλλά και ο πολύ ουσιαστικότερος έλεγχος των βουλευτών μέσα από τα σκάνδαλα και τη διαφθορά που τους έχει σαπίσει μέχρι το μεδούλι (βλέπε, για παράδειγμα, τα κροκοδείλια δάκρυα διαφόρων ανόμως πλουτισάντων κυριών). Διότι, όπως η Μέρκελ και οι αυλικοί της εκβιάζουν τους Παπανδρέου και τους Βενιζέλους, απειλώντας να βγάλουν τις μίζες τους στη φόρα, το ίδιο κάνουν και οι τελευταίοι στους υποτακτικούς τους. Και όμως, το ΠΑΣΟΚ, τώρα, είναι ένα πληγωμένο θηρίο. Έχει απέναντί του όλη την κοινωνία, ακόμα και το ίδιο το σώμα του κόμματος. Και, προφανώς, το κεφάλι δεν μπορεί να χτυπήσει τα πόδια – μόνο το αντίθετο μπορεί να γίνει, όπως αποδείχθηκε με τις καταλήψεις των υπουργείων και την ΠΟΕ-ΟΤΑ.

Γι’ αυτό και όλοι ετοιμάζονται για την τελική έξοδο. Οι κεντρικές φιγούρες της προδοσίας, ο Παπανδρέου, ο Πάγκαλος κι ο Βενιζέλος, ετοιμάζονται να παραδώσουν τη σκυτάλη και να κρυφτούν, μήπως και γλυτώσουν τα ειδικά δικαστήρια που θα ακολουθήσουν. Οι υπόλοιποι ήδη εργάζονται για τη διάδοχη κατάσταση: Η Αννούλα Μπίλντερμπεργκ, ο Ραγκούσης ή ο Λοβέρδος επιχειρούν να συγκροτήσουν το ρεύμα της ανοικτής συνεργασίας, μαζί με την Ντόρα και άλλα σημιτικά υπολείμματα, ώστε να συνδιαλέγονται προνομιακά με τους Γερμανούς και τους άλλους κατακτητές, υπό τις ευλογίες του… Παπαχελά. Άλλοι, βλέπε Κατσέλη και όψιμοι αντιστασιακοί, υπό τις ευλογίες των «μηχανικών» της κοινής γνώμης και της πολιτικής, θα πορευτούν στο εξής με αντιμνημονιακό προσωπείο και θα επιχειρήσουν να αναβαπτιστούν στα ευρύτερα «μέτωπα» που ήδη ετοιμάζονται.

Αυτό το κόμμα, που οδήγησε την Ελλάδα στη μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και εθνική καταστροφή της μεταπολεμικής ιστορίας μας, πλέον, έχει επιτελέσει τον ρόλο του και ετοιμάζεται για την οριστική του κατάδυση στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Και αυτό δεν καταδείχτηκε μόνο με την ιλαροτραγωδία του Κοινοβουλίου αλλά και από την πρωτοφανή λαϊκή κατακραυγή που τη συνόδευσε στις πλατείες της χώρας, στις μεγαλύτερες ίσως συγκεντρώσεις των τελευταίων δεκαετιών. Ο ελληνικός λαός έχει πλέον αποδεσμευτεί τελεσίδικα από το κόμμα-χαμαιλέοντα της μεταπολίτευσης.


Και όμως, τα γεγονότα που συνέβησαν έξω από το Σύνταγμα, στις 20 Οκτωβρίου, θάμπωσαν εν μέρει τον μεγαλειώδη χαρακτήρα των λαϊκών κινητοποιήσεων, ενώ το μόνο βέβαιο ήταν πως η θέση της κυβέρνησης θα ήταν πολύ χειρότερη αν το ποτάμι της λαϊκής οργής κατόρθωνε να εκδηλωθεί ανεμπόδιστα. Γιατί δεν μπορεί ένα διήμερο, που ξεκίνησε με μια από τις μεγαλύτερες σε μαζικότητα και ορμή διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης, να καταλήγει με τραγικό τρόπο στις καδρονιές, τα μάρμαρα και τις δολοφονικές επιθέσεις με μολότωφ σε διαδηλωτές. Και πάνω απ’ όλα, με τον άδικο χαμό του διαδηλωτή του ΠΑΜΕ, εξαιτίας της ρίψης των δολοφονικών δακρυγόνων από τα κατοχικά ΜΑΤ, τα οποία εκμεταλλεύτηκαν κατάλληλα, για μια ακόμα φορά, τους επαγγελματίες της βίας.

Το καθεστώς περιλαμβάνει και τους επίσημους «αντικαθεστωτικούς»
Οι κινητοποιήσεις των δύο ημερών κατέδειξαν το απόλυτο αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν το λαϊκό κίνημα όλες οι πολιτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης, και ιδιαίτερα εκείνες οι οποίες επιχειρούν να αναβαπτιστούν στο αντιμνημονιακό λαϊκό κίνημα για να το ποδηγετήσουν και να το υποκαταστήσουν.


Το δράμα όλων των αυτόνομων λαϊκών κινητοποιήσεων της μεταπολίτευσης, δράμα που πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις τον τελευταίο χρόνο, είναι πως, κάθε φορά που έτεινε να συγκροτηθεί ένα νέο πολιτικό υποκείμενο που θα μπορούσε να εκφράσει άμεσα τον ίδιο τον λαό, αυτό εμποδιζόταν από τη συντονισμένη δράση δυνάμεων που συμμετέχουν και εκφράζουν την αδιέξοδη σαπίλα της μεταπολίτευσης.

Οι κάθε λογής επαγγελματίες της βίας, που για τριανταπέντε χρόνια διεκδικούν το μονοπώλιο της σύγκρουσης και παίζουν τον ρόλο του νταβατζή των δυναμικών αντιδράσεων της ελληνικής κοινωνίας, εξαντλούν το εξεγερσιακό δυναμικό της ελληνικής κοινωνίας στην αποδόμηση, τον μηδενισμό και το «χτυπάμε και τρέχουμε». Από το νεολαιΐστικο κίνημα της δεκαετίας του ’80, μέχρι το μαθητικό, το φοιτητικό κίνημα, ένα κομμάτι των αγανακτισμένων κ.ο.κ., πάντοτε είναι παρόντες για να νομιμοποιούν τις δυνάμεις καταστολής και να διασώζουν τους υποτιθέμενους αντιπάλους τους, το ΚΚΕ και το κράτος. Διότι και έδιναν τα όπλα στο κράτος να γίνει όλο και πιο κατασταλτικό και παράλληλα ενίσχυαν το ΚΚΕ και την καθεστωτική αριστερά, μια και ο κόσμος, μπροστά στη σύγκρουση μηχανισμών βίας, σπεύδει εν τέλει να καταφύγει στα δοκιμασμένα κόμματα και μηχανισμούς, ή –ακόμα χειρότερα– πηγαίνει σπίτι του.

Αυτό δεν ζήσαμε σε μεγαλύτερη κλίμακα τα δύο τελευταία χρόνια, από τότε που άρχισε η μεγάλη κρίση; Το μεγάλο λαϊκό κίνημα, που είχε αρχίσει να εκδηλώνεται ενάντια στο Μνημόνιο, σίγησε τρομαγμένο, για έναν χρόνο σχεδόν, μετά τους τρεις νεκρούς της Μαρφίν. Όταν εν τέλει άρχισε το κίνημα των αγανακτισμένων, έναν ολόκληρο χρόνο μετά, αυτό υποχρεώθηκε να υιοθετήσει τις τακτικές της μαζικής ειρηνικής διαμαρτυρίας για να μπορέσει να συγκροτηθεί. Και για δύο μήνες, κατόρθωσε να αντισταθεί τόσο στις δυνάμεις της καθεστωτικής Αριστεράς, στα γκρουπούσκουλα και το ΚΚΕ που το λοιδορούσαν, όσο και στους επαγγελματίες της βίας, που το χαρακτήριζαν εθνικιστικό και ειρηνιστικό. Και αυτό το κίνημα έτρεμαν οι εξουσιαστές, γιατί συγκέντρωνε και ενοποιούσε όλο τον ελληνικό λαό. Και έκαναν τα πάντα για να το διαλύσουν: ο καθένας από την πλευρά του, ΜΑΤ, δακρυγόνα, καθεστωτική Αριστερά, κουκουλοφόροι, προσπάθησαν να κτυπήσουν, να αλώσουν, να ποδηγετήσουν αυτό το μεγάλο λαϊκό κίνημα. Και φάνηκε πως προς στιγμήν το πέτυχαν.
Ωστόσο, στις 19 Οκτωβρίου, αυτό ξαναβγήκε δυναμικό, λαϊκό, ανυπότακτο, στους δρόμους όλης της χώρας. Και για άλλη μια φορά, ξαναπαίχτηκε το ίδιο παιγνίδι.

Το ΚΚΕ αποφάσισε να παραβρεθεί στις κινητοποιήσεις του Συντάγματος, ενάμιση χρόνο μετά το μνημόνιο. Έφραξε την Αμαλίας και δεν επέτρεπε σε κανέναν να πλησιάσει στη Βουλή, ενώ η όλη παρουσία του, τα ξύλινα συνθήματα και ο τρόπος συγκρότησής του, έδιωχνε τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος το είχε επιλέξει μόνο και μόνο για να αποφύγει το αδιέξοδο των συγκρούσεων του «μπάχαλου». Γι’ αυτό και, πριν αρχίσουν οι συγκρούσεις, ο κόσμος είχε αγανακτήσει με την παρουσία του – και διασώθηκε στη συνείδηση όλων μόνο μετά τις δολοφονικές επιθέσεις που δέχτηκε με τις μολότωφ και τα μάρμαρα.

Και όμως, ακόμα και τα τελευταία γεγονότα δεν ήταν αρκετά για να ξυπνήσουν το ΚΚΕ από το ιδιότυπο κώμα στο οποίο βρίσκεται. Γι’ αυτό, παρόλο που πλέον είναι σαφές ότι ο διαδηλωτής δολοφονήθηκε από τα δακρυγόνα που εξαπέλυσαν τα ΜΑΤ, διστάζει να επιτεθεί κατά μέτωπο στην κυβέρνηση, φοβούμενο την… κατάρρευσή της πριν την ολοκλήρωση της χρεοκοπίας! Γιατί είναι πολύ ασφαλές γι’ αυτούς να επιμένουν στον ρόλο του μετά Χριστόν προφήτη, παρά να συμβάλουν άμεσα και έμπρακτα στην ανατροπή της κυβέρνησης. Ούτως ή άλλως, αυτή η εξέλιξη θα απελευθέρωνε ανεξέλεγκτες δυναμικές, ενώ αν η παράδοση της εξουσίας γίνει ομαλότερα, τότε είναι πολύ πιθανότερο να λάβουν αυτοί, τα κατεστημένα κόμματα, τη μερίδα του λέοντος από την αγανάκτηση του κόσμου.

Τέλος, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιπές δυνάμεις της άκρας αριστεράς που, στις 20 Οκτωβρίου, περιορίστηκαν σε ρόλο κομπάρσου, παρόλο που έχουν τις ίδιες ευθύνες με τους υπόλοιπους. Κι αυτό γιατί τόσον καιρό στήριζαν και χρησιμοποιούσαν τις εξουσιαστικές πρακτικές του… αντιεξουσιαστικού χώρου. Διότι πάνω στις πλάτες του μπορούσαν όλα αυτά τα χρόνια να παίζουν ανέξοδα, νέοι και γηραιότεροι μεσοαστοί του Ψυχικού και του Κολωνακίου, τους επαναστάτες, μέσα στα πανεπιστήμια, στους χώρους των εκπαιδευτικών, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Εκείνοι ήταν που θεμελίωσαν το ιδεολογικό άλλοθι για τον μηδενισμό, και αυτοί καλλιέργησαν τον αμοραλισμό και την ισοπέδωση αρχών και αξιών μέσα στα κινήματα. Βεβαίως, τώρα πια, αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Φραγκενστάιν που έχουν κατασκευάσει. Εξ ου και η απίστευτα αντιφατική στάση που είχαν απέναντι στα γεγονότα: Από τη μια, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, λοιδορούσαν το ΚΚΕ, βγάζοντας από το ντουλάπι τα μπαγιάτικα συνθήματα εναντίον του (βλέπε τι έλεγε ο ραδιοσταθμός «Κόκκινο» κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης), και από την άλλη, μετά τη διαδήλωση και όταν διαφάνηκε ότι υπάρχει νεκρός και ότι η στάση τους θα ενείχε τεράστιο πολιτικό κόστος, έσπευσαν να καταγγείλουν τους «προβοκάτορες» και τους «πράκτορες» της ασφάλειας.

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, όμως, και κυρίως με τον τραγικό χαμό του οικοδόμου, στελέχους του ΠΑΜΕ από το Βύρωνα, διεσώθησαν για άλλη μια φορά οι δυνάμεις της αντίδρασης, όσοι δηλαδή κερδίζουν από την αναπαραγωγή της υφιστάμενης κατάστασης: οι προδότες της κυβέρνησης αλλά και οι μονολιθικές δυνάμεις της αμφισβήτησης. Το ΚΚΕ και οι μηδενιστές εξουσιαστές του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Ο ελληνικός λαός, όπως δεν θέλει τους πράσινους σωτήρες που τους οδηγούν στην αγκαλιά της υποδούλωσης και της εξαθλίωσης, ούτε τους άχρηστους και ανίκανους γαλάζιους, έτσι δεν χρειάζεται τους κόκκινους και τους μαύρους που βραχυκυκλώνουν τις αντιδράσεις και σπρώχνουν τον αντιστεκόμενο λαό στην παραίτηση, την απελπισία και τον οδηγούν στο σπίτι του. Ο ελληνικός λαός θέλει να οργανώσει από μόνος του, πραγματικά αυτόνομα, την αντίστασή του. Και το εννοεί. Ούτως ή άλλως, όταν οι λαοί φωνάζουν «ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ», στην Αθήνα, το Κάιρο ή το Μπουένος Άιρες, εννοούν πραγματικά ΟΛΟΥΣ – δηλαδή, ακόμα και αυτούς που το παίζουν εργολάβοι της ελπίδας του ίδιου του λαού. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς σήμερα.

Και αν στα τριανταπέντε χρόνια της μεταπολίτευσης τα κατάφεραν να εμποδίσουν την ανάδειξη ενός αυθεντικά νέου λαϊκού και αυτόνομου κινήματος, σήμερα δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Διότι σήμερα έχει ξεσηκωθεί όλη η κοινωνία, διότι σήμερα τείνουν να αυτονομηθούν ακόμα και οι ψηφοφόροι των κομμάτων, διότι σήμερα είναι ανάγκη να διαμορφωθούν νέα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα. Και όσο και αν καθυστερούν την μορφοποίησή τους οι δυνάμεις του παλιού κόσμου, τα ρυάκια της λαϊκής αντίστασης θα μεταβληθούν αργά ή γρήγορα σε χείμαρρο που θα σαρώσει όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις, τόσο του κράτους όσο και τις αντιπολίτευσης, ακόμα και τους επαγγελματίες της βίας.

Η εξαφάνιση της μοιραίας –από τον Δεκέμβρη του 1944 μέχρι το Μνημόνιο του 2010– οικογένειας Παπανδρέου από το πολιτικό προσκήνιο, θα συμπαρασύρει και όλες τις μεταπολιτευτικές δυνάμεις που στηρίζουν και αναπαράγουν με κάθε τρόπο το σύστημα. Και όχι μόνο τον δικομματισμό, όχι μόνο την ωχρή και ανίκανη Ν.Δ. Το ζήτημα είναι πως όσοι καθυστερούν με χιλιάδες τρόπους την εμφάνιση ενός αυθεντικού λαϊκού κινήματος, πολλαπλασιάζουν τα δεινά που θα πρέπει ακόμα να υποφέρει ο ελληνικός λαός.

Κίνηση Πολιτών Άρδην