Αποχαιρετισμός στα όπλα. by Νώντας Λεκέας

Στις 26 του περασμένου Ιανουαρίου ολοκλήρωσα την σχεδόν 25χρονη συνεχή προσφορά μου στην Νέα Δημοκρατία, παραιτούμενος από την θέση του Γραμματέα Εκλογών και του μέλους της Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος. Υπηρέτησα την παράταξη, με τον ίδιο πάντοτε ζήλο και την ίδια νομιμοφροσύνη, κάτω από την ηγεσία όλων των προέδρων της από τον αείμνηστο Ευάγγελο Αβέρωφ ως τον Αντώνη Σαμαρά και πήρα την απόφαση να μην είμαι πλέον στέλεχός της όταν συνειδητοποίησα πως δεν μπορούσα πια να συνεχίσω να προσφέρω χωρίς να θυσιάσω την προσωπική μου αξιοπρέπεια. Αφήνω λοιπόν την σκυτάλη στους νεότερους (είτε σε βιολογική είτε σε κομματική ηλικία) με την ελπίδα να τα καταφέρουν καλύτερα από την παλιά φρουρά, που σιγά σιγά εκλείπει. 

Εύχομαι και ελπίζω ότι η παράταξη, την οποία θα εξακολουθήσω πάντα να υπηρετώ ως απλό μέλος του κόμματος, θα ξαναβρεί τον βηματισμό της μετά την οδυνηρή ήττα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών και θα σφυρηλατήσει την νέα της ταυτότητα μέσα σ’ ένα ραγδαία μεταβαλλόμενο πολιτικό περιβάλλον. Έχει την ιδεολογική υπεροχή και πρωτοκαθεδρία. Δεν μένει παρά να βρει τον τρόπο να την μετουσιώσει στο επίπεδο της εφαρμοσμένης πολιτικής και να πείσει τον ελληνικό λαό πως αξίζει να της εμπιστευθεί και πάλι τις τύχες του, σ’ αυτές τις κρίσιμες για το έθνος ώρες.  

Στα 25 αυτά χρόνια μου στην Κεντρική Διοίκηση του κόμματος είδα και έμαθα πολλά. Έζησα, αγωνίστηκα, χάρηκα, πόνεσα. Είναι νωρίς για να κάνω τον τελικό προσωπικό μου απολογισμό. Αυτός θα γίνει όταν θα υπάρχει πια η αναγκαία χρονική απόσταση και η νηφάλια κριτική αποτίμηση. Μα αν κάτι μου αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα, τώρα που αποσύρομαι από την πρώτη γραμμή της μάχης, είναι που βλέπω πως η Νέα Δημοκρατία (και κυρίως οι αρχηγοί της) κάνει διαχρονικά τα ίδια λάθη, χωρίς ποτέ να μαθαίνει απ’ αυτά.    

Πίστεψα πως ο Αντώνης Σαμαράς ήταν το πιο κατάλληλο πρόσωπο για να επανασυγκολλήσει τα συντρίμμια της παράταξης και να την ξαναστήσει στα πόδια της μετά την ήττα του Οκτωβρίου 2009. Εξακολουθώ να το πιστεύω, ιδίως γιατί συμφωνώ με πολλές από τις βασικές στρατηγικές επιλογές του. Όμως κάνει και πολλά από τα λάθη που οδήγησαν τον προκάτοχό του Κώστα Καραμανλή στην τωρινή (και ελπίζω προσωρινή) προσωπική και πολιτική απαξίωση από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Κι’ ένα από τα πιο σημαντικά του λάθη είναι πως κι’ αυτός επέλεξε να περιστοιχίζεται από μερικούς ανθρώπους που τελικά θα τον εκθέσουν! 

 Γνώρισα από πρώτο χέρι τις συνέπειες της κακής επιλογής προσώπων από τον εκάστοτε αρχηγό. Τον εκούσιο εγκλεισμό του σε μια γυάλινη σφαίρα που δεν του επέτρεπε να διακρίνει την αλήθεια, παρά μόνο την αντανάκλαση μιας εικονικής πραγματικότητας. Φοβάμαι πως ο Αντώνης Σαμαράς διατρέχει κι’ αυτός τον ίδιο κίνδυνο. Βλέπω δίπλα του μερικά στελέχη που έχουν καθέξει στο πρόσφατο παρελθόν πολλές και σημαντικές κρατικές θέσεις, ανθρώπους που όλος ο κόσμος κι’ ο ντουνιάς ξέρει πως υπήρξαν ανίκανοι, ψεύτες και λαμόγια και πως είναι ανάξιοι όχι μόνο να κατέχουν πολύ υψηλά κομματικά αξιώματα αλλά ούτε κάν να διαβαίνουν το κατώφλι της Συγγρού. Και δεν εννοώ κυρίως όσους είχαν ακολουθήσει τον Αντώνη Σαμαρά στην προσωπική του διαδρομή και μοιράσθηκαν μαζί του τα πέτρινα χρόνια του. Σε αρκετούς απ’ αυτούς (παρά την απειρία που συχνά τους οδηγεί σε άστοχες ενέργειες και βαριά λάθη τακτικής) διακρίνω μια ποιότητα που την βρίσκω πολύ ενθαρρυντική. Αναφέρομαι στους άλλους, αυτούς που επιπλέουν, επιβιώνουν και «μεγαλουργούν» σε όλες τις καταστάσεις, αυτούς που έχτισαν την μακρά κομματική τους διαδρομή με πολύ σάλιο, υποκλίσεις, ίντριγκες, κολακείες, προσωπικές ατζέντες και καλοακονισμένα στιλέτα. Αυτούς που είναι τα πραγματικά βαρίδια της παράταξης.

 Ελπίζω ειλικρινά πως ο Αντώνης Σαμαράς θα δει καθαρότερα (και κυρίως νωρίτερα) από τους προκατόχους του τον κίνδυνο αυτό και θα λάβει τα μέτρα του. Είναι άνθρωπος με μεγάλα πολιτικά προσόντα, όπως άλλωστε και ο Κώστας Καραμανλής. Μα δεν πρέπει να ξεχνά πως τα μεγαλύτερα προσόντα, οι αγαθότερες προθέσεις, οι εντιμότερες και υψηλότερες φιλοδοξίες του ηγέτη μπορούν εύκολα να ακυρωθούν από το περιβάλλον του, απ’ αυτούς που ο λαός συνηθίζει να αποκαλεί «παρατρεχάμενους της εξουσίας».

Σε όλους εσάς τους, νεότερους κυρίως, νεοδημοκράτες φίλους στο facebook, ένα πράγμα έχω να πω: κανείς ποτέ δεν κατάφερε να αλλάξει τον κόσμο ασκώντας απλώς κριτική από τον καναπέ του. Πυκνώστε τις τάξεις του κόμματος, αγωνιστείτε από μέσα για να διορθώσετε ό,τι τυχόν δεν σας αρέσει, προσφέρετε καρδιά, χρόνο και κόπο στην κοινή προσπάθεια. Υπηρετείστε με πίστη και ανιδιοτέλεια τα ιδανικά σας και μην φοβάστε και να ματώσετε ακόμα, αν χρειαστεί. Αγώνας χωρίς θυσίες δεν γίνεται. Μα και χωρίς αγώνα, τίποτε δεν γίνεται. Στο κάτω κάτω, όπως είπε και ο Αβραάμ Λίνκολν, ο καλύτερος τρόπος για να επικρατήσουν οι κακοί είναι οι καλοί να μην κάνουν τίποτα! 

 Όσο για την μεγάλη πλειοψηφία (γιατί υπάρχουν και ορισμένοι που ρητά τους εξαιρώ) των παλιών μου συναγωνιστών, των στελεχών της Κεντρικής Διοίκησης του κόμματος τα τελευταία χρόνια αλλά και των παλιών υπαλλήλων του, στέλνω τις καλύτερες ευχές μου και την διαβεβαίωση ότι θα κρατήσω για πάντα ζωντανή μέσα μου την ανάμνηση της συνεργασίας μας και των κοινών μας αγώνων.

Πηγή: fonaklas.blogspot.com