Το εθνικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ο βουλευτής

Πέρασαν σχεδόν τρεις μέρες από τη στιγμή που αποκαλύφτηκε ότι ένας Έλληνας βουλευτής «φυγάδευσε» στο εξωτερικό ποσό ενός εκατομμυρίου ευρώ, τον Μάιο του 2011, δηλαδή στην κορύφωση της εθνικής ανησυχίας για την κρίση χρέους, και της αβεβαιότητας για το κατά πόσο η χώρα θα κατάφερνε να αντέξει, και να αποφύγει τη χρεοκοπία.

Τρεις μέρες, στη διάρκεια των οποίων το όνομα του βουλευτή δεν έχει αποκαλυφθεί, διατυπώνονται ποικίλες αιτιολογίες και νομικά κωλύματα, ο ίδιος ο άμεσα εμπλεκόμενος δεν έχει προβεί στην προσωπική υπέρβαση να αποκαλυφθεί από μόνος του, και η ζωή μας… συνεχίζεται.

Το θέμα είναι προφανώς σημαντικό. Εξηγεί ένα μέρος της παθογένειας που συντροφεύει τον βηματισμό της Ελλάδας στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, όσο χρονικό διάστημα δηλαδή η χιλιοτραγουδισμένη Γενιά του Πολυτεχνείου κρατάει στα χέρια της τα ηνία της χώρας. Επιτείνει τη διαπιστωμένη μελαγχολία για την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού που μας «αντιπροσωπεύει». Ως εκεί όμως.

Η σημερινή Ελλάδα, μια χώρα που «τεχνικά» απέφυγε τη χρεοκοπία, είναι βυθισμένη σε μια πολυεπίπεδη και πολυσύνθετη κρίση, η οποία εκτείνεται πολύ πέραν των μεγεθών της οικονομίας, και έχει μπροστά της περισσότερο δύσκολα χρόνια από όσα ζήσαμε μετά την προσφυγή στο Μνημόνιο Ι, προφανώς και έχει σοβαρότερες έγνοιες να την απασχολούν.

Είναι λοιπόν τουλάχιστον αδόκιμο και συζητήσιμα εξηγήσιμο, να ξεκινούν τα κεντρικά δελτία ειδήσεων με βασικό θέμα το «ποιος είναι ο βουλευτής με το ένα εκατομμύριο ευρώ». Ή, να αφιερώνουν στα σχετικά ρεπορτάζ περίπου το 1/3 της θεματολογίας τους.

Η σημερινή Ελλάδα έχει άλλες προτεραιότητες. Άλλες αγωνίες. Άλλα προβλήματα. Η μονοθεματική επιλογή της υπερ-ανάδειξης του θέματος με τον βουλευτή που… φυγάδευσε τα λεφτά του στο εξωτερικό, κρύβει την εθνική πραγματικότητα που βιώνουμε. Σκορπά πάνω και γύρω της, ομίχλη. Αποπροσανατολίζει. Δείχνει ότι παραμένουμε κατώτεροι των περιστάσεων. Λες και δεν μάθαμε τίποτα από όσα μας συνέβησαν.