Τι κάνουμε εμείς;

Υπάρχει πραγματικός κίνδυνος να βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη; Η απάντηση είναι ΝΑΙ, με μικρές σχετικά πιθανότητες. Και βέβαια, σε μεγάλο βαθμό θα εξαρτηθεί από το πώς θα συμπεριφερθούμε εμείς οι ίδιοι ως κράτος και ως κοινωνία τους επόμενους μήνες. 

Σε ένα σκληρό ευρωπαϊκό κατεστημένο, έχει πλέον δημιουργηθεί η άποψη πως η Ελλάδα είναι «κάτι διαφορετικό», κάτι που δεν συμβαδίζει με το ευρωπαϊκό σύστημα. Σε αυτό το στερεότυπο έχουν συμβάλει δεκάδες μικρά και μεγάλα συμβάντα των τελευταίων ετών: από το γεγονός πως κινδυνεύουμε να βγούμε από τη Συνθήκη Σένγκεν λόγω ερασιτεχνισμού, από το ότι δεν μπορούμε να βρούμε λύση για τα σκουπίδια εδώ και δεκαετίες, από το πόσο διαλυμένος είναι ο κρατικός μηχανισμός, από, από, από...

Ταυτοχρόνως, διαπιστώνεται πως η πολιτική μας ηγεσία είναι ανεπαρκής, χωρίς τεχνοκρατική κατάρτιση και αίσθηση ευθύνης. Η σύγκριση μάλιστα με την Πορτογαλία, που δεν είναι δα και υπόδειγμα πολιτικής ωριμότητος, βαίνει εις βάρος μας. Παρ’ όλα αυτά, οι Ευρωπαίοι θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα. Αυτό προφανώς συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό γιατί μια ελληνική χρεοκοπία μπορεί να πάρει μαζί της και άλλες χώρες, καθώς κι ένα μεγάλο κομμάτι του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, οι Γερμανοί και άλλοι ετοιμάζονται πολύ σταθερά και συστηματικά έτσι ώστε να είναι απόλυτα προστατευμένοι σε περίπτωση που η ελληνική χρεοκοπία καταστεί αναπόφευκτη. Κανείς δεν μπορεί να μας πει με ακρίβεια πότε ακριβώς θα είναι αυτό το σημείο, το σημείο, δηλαδή, όπου η Ελλάδα δεν θα είναι πλέον συστημικός κίνδυνος για την Ευρώπη. Οι ειδήμονες προβλέπουν, πάντως, ότι το αργότερο που θα έλθει αυτή η μοιραία στιγμή θα είναι την άνοιξη του 2012.

Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς. Εχω την αίσθηση ότι οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. ζουν και αποφασίζουν με την ψευδαίσθηση πως «οι Γερμανοί και οι άλλοι τρέμουν μήπως χρεοκοπήσουμε, οπότε έχουμε χρόνο και άνεση». Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο ή μάλλον τον Γερμανό ψηφοφόρο, που κάποια ώρα θα αρνηθεί να πληρώνει Ελληνες που βγήκαν στη σύνταξη στα 48 τους και θα φωνάξει «γιατί δεν δίνετε λεφτά στις τράπεζές μας να ισοφαρίσουν τη ζημιά από ένα κούρεμα στα ελληνικά ομόλογα, αντί να τα δίνετε στους Ελληνες;». Δεν μπορεί μια χώρα να μην κάνει τίποτα και να βγαίνει κάθε 1 - 2 χρόνια στη ζητιανιά εκβιάζοντας με τη... δική της πτώχευση. Εκτός, βεβαίως, αν μας πείσει ο εσμός παραφρόνων, επικινδύνων και ήδη χρεοκοπημένων επιχειρηματιών που θέλει να μας ξαναπάει στη «δραχμούλα μας», οπότε θα γίνουμε το μοναδικό παράδειγμα χώρας που οι άλλοι θέλουν σαν τρελοί να την σώσουν, αλλά εκείνη αντιστέκεται και προτιμά τη θεαματική αυτοκτονία...

www.kathimerini.gr

του Αλέξη Παπαχελά