Οι θιασώτες του παπανδρεϊσμού δεν μπορούν να παριστάνουν τους αντιμνημονιακούς

«Παραμονεύουν πολλοί κίνδυνοι για τη χώρα μας … Είμαστε ενωμένοι απέναντι στις επιθέσεις … Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε κάθετι για να μην κινδυνεύσει η χώρα». Αυτά είπε ο ΓΑΠ στις 07.05.11, στο Μεγανήσι, συνεχίζοντας τον ανηλεή εκβιαστικό και εκφοβιστικό πόλεμο σε βάρος των πολιτών. Μόνος σύμμαχος του ΓΑΠ πλέον ο φόβος: «Παραμονεύουν κίνδυνοι – είμαστε ενωμένοι απέναντι στις επιθέσεις».

Πώς ερμηνεύει τις δηλώσεις ο απλός πολίτης; «Φοβάμαι και πρέπει να φοβάμαι, γι’ αυτό ας κατεβάσω το κεφάλι και ασμένως να δεχτώ την κακή μου τη μοίρα, την κακομοιριά μου».

Αυτό θέλουν! Αλλά δε θα τους περάσει! Ούτε σε αυτούς, ούτε στα υποπόδια του παρελθόντος τους που εσχάτως ανακάλυψαν ότι … έκαναν λάθος! Και το ενισχύουν. Το Λάθος τους.

Θυμίζω: από την ώρα που ξεκίνησε η ανυπόστατη και αντιθεσμική συζήτηση περί «Εθνοσυνελεύσεων», «Κυβερνήσεων προσωπικοτήτων» και άλλες αφασικές πομφόλυγες περί 4^ου Δρόμου, ή 4^ης Δημοκρατίας, με τρόπο άρχισαν να αυτοπροτείνονται και πρόσωπα! Που μετανοούν, που ενισχύουν με τη δράση τους το καταρρέον σύστημα του Μνημονίου και που – ίσως – και πάλι προσδοκούν .. ανάκαμψη .. προσωπική.

Περιπτώσεις χαρακτηριστικές, οι κκ Κασιμάτης και Μπέης, που έχουν ξαμολυθεί να εξαπολύουν «ανάθεμα» στο παρελθόν του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή στο κάποτε δικό τους παρόν. Όταν ο πρώτος ήταν Νομικός Σύμβουλος του γεννήτορα του ΓΑΠ και ο δεύτερος επί οκταετία (1981-89), από πουθενά δεν έλειψε. Και καλά ο κ. Κασιμάτης. Αρκείται στο ρόλο του ως νομικού και ασκεί κριτική για την συνταγματική και εν γένει νομοθετική κατάλυση των τελευταίων 18 μηνών.

Όμως, ο Καθηγητής Μπέης, ο χειροτονηθείς αλλ’ ούποτε ενδυθείς το της ιερωσύνης ράσο, πως ακριβώς εξυπηρετεί την πατρίδα του; Γιατί τώρα εκλιπαρεί για «συναίνεση 3/5 της Βουλής»; Γιατί δε θυμήθηκε τη σχετική διάταξη του Συντάγματος πέρυσι τέτοιον καιρό και πάντως πριν από την ψήφιση του Μνημονίου; Γιατί τότε σιωπούσε; Δηλαδή, γιατί ζητάει εκ των υστέρων συναυτουργία στα αμαρτήματα ενός ακόμη Παπανδρέου; Γιατί κύριε Μπέη, ή πάτερ Μπέη (αν και δυσκολεύομαι χωρίς ζωστικό και καλιμαύχι) το tea culpa να πιστέψουμε ότι είναι ειλικρινής μεταμέλεια και όχι παροχή υπηρεσιών στην κυβέρνηση; Πολλά τα ερωτήματα, κύριε ή πάτερ Μπέη (ό,τι προαιρείσθε)!

Συμπέρασμα αβίαστο και αδιαμφισβήτητο: όσο φόβο και αν εκθρέψουν, όσους θεσμούς και αν επιστρατεύσουν, όποια επικοινωνιακή σκηνοθεσία και αν στήσουν, οι θιασώτες του Μνημονίου θα παραμείνουν οι ράφτες των ρούχων του Βασιλιά. Αυτοί, δηλαδή, που με ψέμα τον άφησαν γυμνό και τον ευτέλισαν. Το παραμύθι, βεβαίως, δε μας ενημερώνει για το τέλος της κοπτοραπτικής του ψεύδους: έφυγαν όλοι νύχτα. Αλλά το παιδί που τους ξεμπρόστιασε παρέμεινε εκεί. Και άλλαξε τη χώρα.

www.antinews.gr