Το Μνημόνιο και το φάρμακο

Είναι πολύ της μόδας να λέμε πως για την κατάσταση της χώρας φταίει το Μνημόνιο. Μπορεί, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Γιατί; Μα, γιατί η συντριπτική πλειονότητα των διατάξεών του δεν έχει υλοποιηθεί. Στην πράξη έγιναν οι μεγάλες οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις στο Δημόσιο και μια σημαντική μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα. Τα δύο κρίσιμα λάθη, η υπερφορολόγηση των ιδιωτών και το γεγονός ότι δεν μειώθηκε η σπατάλη στο Δημόσιο, αποτελούν ευθύνη της κυβέρνησης που επέλεξε να τα κάνει.

 Από εκεί και πέρα, οι περίφημες διαρθρωτικές αλλαγές έμειναν στα χαρτιά και στα νομοθετήματα. Πιστεύει κανείς ότι άνοιξαν πραγματικά τα κλειστά επαγγέλματα στην Ελλάδα; Ας μας δείξει ένα κλειστό επάγγελμα που έχει ανοίξει, δημιουργώντας νέες συνθήκες στην αγορά. Ή μήπως άλλαξε κάτι στις εργασιακές σχέσεις και δεν το αντιληφθήκαμε; Ο,τι άλλαξε, οφείλεται στην ίδια τη ζωή και τους κανόνες, όχι της αγοράς, αλλά της πιάτσας.

Αλλά στο κάτω κάτω ποιος πίστεψε στο Μνημόνιο και ποιος το υποστήριξε ως μια δέσμη αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, τις οποίες τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η Ν.Δ. προπαγάνδιζαν στα προεκλογικά τους προγράμματα για χρόνια χωρίς ποτέ να τολμήσουν να τις υλοποιήσουν; Τα 2/3 των υπουργών του ΠΑΣΟΚ θέλουν να διατηρηθεί το ελληνικό στάτους κβο και να προστατεύσουν τις συντεχνίες και τα συμφέροντα με τα οποία ανατράφηκαν και μεγαλούργησαν πολιτικά. Οι περισσότεροι υπουργοί επενδύουν στην αποτυχία του Μνημονίου και του κ. Παπανδρέου και επιχειρούν να πάρουν μαζί τους τούς συνδικαλιστές για την επόμενη ημέρα του... κινήματος.

Η Ν.Δ. ακολούθησε τον αντιμνημονιακό δρόμο και, βεβαίως, πολιτικά μπορεί να δικαιωθεί. Ο επιχειρηματικός κόσμος εκπροσωπείται τηλεοπτικώς από εκείνους που ασχολούνται με το εμπόριο. Δυστυχώς, όμως, η φιλοσοφία του Μνημονίου προέβλεπε την ενίσχυση της παραγωγής, όχι της κατανάλωσης που ήταν ασύμμετρα υψηλή για τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας. Οι επιχειρηματικές, όμως, δυνάμεις που παράγουν σιώπησαν.

Ετσι, λοιπόν, το Μνημόνιο ήταν πολιτικά ορφανό, είχε απέναντί του ένα κράτος που το πολέμησε με πάθος και εντέλει ουδέποτε εφαρμόσθηκε. Είναι σαν το μικρό παιδί που κάνει ότι παίρνει το φάρμακο αλλά το φτύνει στη... ζούλα και μετά αναρωτιούνται οι γονείς γιατί δεν έπεσε ο πυρετός. Το μόνο πρόβλημα είναι, βεβαίως, ότι συνήθως το παιδί αναγκάζεται να πάρει διπλή δόση φαρμάκου, μια και καταλαβαίνει και το ίδιο και οι γονείς ότι μαγική λύση δεν υπάρχει. Aπλώς το φάρμακο γίνεται πιο πικρό...

http://www.kathimerini.gr/

ένα άρθρο του Αλέξη Παπαχελά