Τι σημαίνει για την Ελλάδα “Selective Default” ;

Πρακτικά, selective default είναι η αδυναμία ενός δανειζόμενου να εκπληρώσει επακριβώς (όχι μόνο ποσοτικά αλλά και χρονικά) τις υποχρεώσεις τις οποίες έχει αναλάβει, σε ένα μέρος του χρέους του, και όχι αδυναμία αποπληρωμής των χρεών του συνολικά. Αυτό σημαίνει ότι πρόκειται κατ’ αρχάς για προσωρινή κατάσταση.

Στη δική μας περίπτωση, επειδή τα ομόλογα που λήγουν σε κάποιες διάρκειες θα αντικατασταθούν με άλλα μεγαλύτερης διάρκειας και πιθανώς χαμηλότερου επιτοκίου από αυτό που «προστάζει» η αγορά, ενώ ενδεχομένως να υπάρξει και κάποιο «κούρεμα», θα σημάνει αδυναμία εκπλήρωσης των όρων σε ένα μέρος του χρέους μας, ενώ το υπόλοιπο θα συνεχίσει να εξυπηρετείται κανονικά.

Γι’ αυτό και πρόκειται περί «επιλεκτικής» αδυναμίας πληρωμής και όχι περί χρεοκοπίας.

Όλες οι συζητήσεις που γίνονται και οι μεθοδεύσεις που εξετάζονται το τελευταίο διάστημα, πέρα από την αποφυγή δυσμενούς αξιολόγησης από τους οίκους (που δεν φαίνεται να κατέστη δυνατή), έχουν ως στόχο να μην ενεργοποιηθούν από μια ρύθμιση τα περιβόητα πλέον συμβόλαια ασφάλισης κινδύνου (τα γνωστά και ως CDSs), γιατί κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε πρόσθετες δυσχέρειες στην αντιμετώπιση της κρίσης. Αυτό που πρέπει να αποφευχθεί είναι ένα «πιστωτικό γεγονός» που θα ενεργοποιεί τα CDSs.

Πολλοί, βέβαια, θα σπεύσουν να υποστηρίξουν ότι, για να λέμε… τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, η επιλεκτική χρεοκοπία δεν παύει να είναι χρεοκοπία. Στην πράξη, όμως, στο διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα οι διαφορές είναι μεγάλες. Εντελώς διαφορετικό θέμα -και με άλλες επιπτώσεις στην οικονομία και στην κοινωνία- η μονομερής και «άτακτη» χρεοκοπία, άλλη περίπτωση η συντονισμένη και «συναινετική» αναδιάρθρωση ενός χρέους κι άλλο θέμα η προσωρινή αδυναμία αποπληρωμής μέρους των συνολικών χρεών.

Το ίδιο άλλωστε -σε αδρές γραμμές- ισχύει και στον κόσμο της ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Τελείως διαφορετική είναι η στάση πληρωμών μιας εταιρίας και η είσοδός της σε καθεστώς πτώχευσης, πολλές φορές μάλιστα και εντελώς αιφνιδιαστικά, από μία συμφωνία με τους πιστωτές για αναδιάρθρωση των χρεών. Πολύ δε περισσότερο από τη συμφωνία με κάποιες τράπεζες για την αναχρηματοδότηση μέρους των δανείων (μετατροπές σε ομολογιακά, αρκετές φορές με περίοδο χάριτος κ.λπ.) και μάλιστα με ευνοϊκούς όρους, κάτι που συμβαίνει συχνότατα σε μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις χωρίς να διαταράσσει τη λειτουργία τους.

Αυτή η τελευταία περίπτωση ομοιάζει περισσότερο με τους σχεδιασμούς που βρίσκονται σήμερα σε εξέλιξη για τη χώρα μας.

Όμως μια τέτοια εξέλιξη τι επιπτώσεις θα έχει;

Τι θα συμβεί αν τελικά η Ελλάδα δεν τα καταφέρει και δεχθεί το τελειωτικό χτύπημα από τους διεθνείς οίκους και βαθμολογηθεί με selective default; Το ερώτημα είναι θεωρητικό ακόμη αλλά διόλου απίθανο. Τουναντίον θα πρέπει να θεωρείται πολύ πιθανό ενδεχόμενο όχι δεδομένο αλλά σίγουρα πιθανό ενδεχόμενο.

Με όρους οικονομίας

Η Ελλάδα θα επιδιώξει να μην κηρύξει στάση πληρωμών. Μια τέτοια εξέλιξη θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου. Προφανώς τότε θα χρειάζεται περισσότερο από ποτέ τα δάνεια και τις δόσεις της ΕΕ και της Τρόικα. Η Ελλάδα μπορεί να χρεοκοπήσει βαθμολογικά αλλά πάση θυσία θα πρέπει να αποφευχθεί η ουσιαστική χρεοκοπία δηλαδή να μην υπάρξει στάση πληρωμών.

Με όρους τραπεζών

Τα προβλήματα ρευστότητας στο σύστημα από περιοδικά που ήταν στο παρελθόν πλέον είναι σχεδόν εβδομαδιαία και αυτό καταδεικνύει ότι το τραπεζικό σύστημα δουλεύει οριακά.

Η ρευστότητα των τραπεζών θα πιεστεί βίαια.

Selective default σημαίνει ότι τα ελληνικά ομόλογα με βάση και το θεσμικό πλαίσιο δεν θα γίνονται αποδεκτά ως collateral από την ΕΚΤ άρα 54 – 55 δις ευρώ ελληνικών ομολόγων μπορεί να εκπέσουν και μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να οδηγήσει σε αδιέξοδο τις τράπεζες.

Πιθανότατα αυτό να μην συμβεί όχι μόνο γιατί θα μπορούσε να ενεργοποιηθεί ο έκτακτος μηχανισμός παροχής ρευστότητας το ELA με βάση το οποίο όχι η ΕΚΤ αλλά η ΤτΕ θα παράσχει ρευστότητα στις τράπεζες με ενέχυρο τα μη αποδεκτά στοιχεία της ΕΚΤ αλλά κυρίως γιατί δεν θα αφήσουν να χρεοκοπήσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Η κατάρρευση της AIB της μεγάλης Ιρλανδικής τράπεζας και η πληρωμή των CDS δεν επιβεβαιώνουν αυτή την εκτίμηση αλλά σίγουρα οι ελληνικές τράπεζες θα βρεθεί τρόπος να προστατευθούν.

Ο κίνδυνος όμως κατάρρευσης των τραπεζών θα έχει αυξηθεί κατακόρυφα. Με όρους καταθετών

Οι καταθέσεις δεν θα κινδυνεύσουν με την έννοια της δέσμευσης ή απώλειας αλλά σίγουρα οι καταθέτες θα ταλαιπωρηθούν σημαντικά στις συναλλαγές τους.

Δεν είναι βέβαιο αν υπάρξει το corallito το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στην Αργεντινή και το οποίο περιείχε όρια υπερανάληψης καταθέσεων αλλά θα υπάρξει ταλαιπωρία.

Όμως δεν θα χαθούν καταθέσεις.

Με όρους ομολόγων.

Οι αγορές θα κλείσουν για τα επόμενα χρόνια και οι ξένοι δεν θα αγοράζουν ούτε έντοκα. Το spread στις 1800 -2000 μονάδες και το CDS στις 2000-2200 μονάδες.

Με όρους ΧΑ

Χωρίς αμφιβολία το ΧΑ θα βυθιστεί περαιτέρω οι 1100 ο πρώτος σταθμός, ο δεύτερος σταθμός οι 1000 μονάδες και η αποβίβαση ή επιβίβαση στις 800 μονάδες.

Αναλογικά και οι τραπεζικές μετοχές θα βρεθούν στα τάρταρα.

Πηγές: http://www.euro2day.gr/, www.bankingnews.gr

http://www.antinews.gr/2011/07/15/112770/