Θέλουν εμπράγματες εγγυήσεις; Ας τους δοθεί το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο!

Σχετικά με την σημερινή ημέρα – για την οποία πολύ φοβούμαι ότι θα ισχύσει η παροιμία ώδινεν όρος και έτεκεν μυν – αισθάνομαι την ανάγκη να υπενθυμίσω για άλλη μια φορά όλα όσα έχω γράψει και έχω πει τις προηγούμενες ημέρες:

Ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, η Ελλάδα οφείλει να μην αποδεχθεί οποιασδήποτε μορφής χρεοκοπία.

Το γεγονός ότι καθυστερημένα και κάτω από πιέσεις προσχώρησε η κυβέρνηση σ’ αυτήν την άποψη, δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία - αν τελικά αυτή η ολέθρια «λύση» επιβληθεί.

Το λέω αυτό, διότι είναι πολύ πιθανό η κυβέρνηση να προχώρησε υποκριτικά στην αλλαγή στάσης της τελευταίας στιγμής, ώστε να επιστρέψει – σε περίπτωση μοιραίας κατάληξης – και να μας πει πως εκείνη έκανε ό,τι μπορούσε, κράτησε την σωστή στάση, την οποία από πριν είχε κοινοποιήσει στην κοινή γνώμη, έβαλε τις «κόκκινες γραμμές» της, τις οποίες επίσης φρόντισε να προπαγανδίσει, αλλά το Βερολίνο είχε στυλώσει τα πόδια και επέβαλε τελικά την άποψή του στην πλειοψηφία των εταίρων.

Αν συμβεί αυτό, τότε καλύτερα να μην άλλαζαν στάση την τελευταία στιγμή – να κρατούσαν και την… αξιοπρέπειά τους.

Εννοώ ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να θεωρήσουν ότι θα δοθεί άφεση αμαρτιών μόνο με βάση τις διακηρύξεις της τελευταίας στιγμής.

Αυτά είναι γνωστά προπαγανδιστικά τερτίπια και… εκατό η αλεπού, εκατόν πενήντα το αλεπουδόπουλο, δεν γίνεται.

Επίσης, επισημαίνω εγκαίρως άλλον έναν κίνδυνο: Να υποχωρήσουν οι Γερμανοί στο θέμα της συμμετοχής των ιδιωτών και της επιλεκτικής χρεοκοπίας και να εξασφαλίσουν σε αντάλλαγμα τις εμπράγματες εγγυήσεις.

Στην περίπτωση αυτή, το προπαγανδιστικό πρωτόκολλο προβλέπει να επιστρέψουν οι κυβερνώντες και πάλι ως θριαμβευτές στην Αθήνα, λέγοντας πως πέτυχαν να αποτρέψουν την χρεοκοπία, αλλά σε αντάλλαγμα – τέτοια μαγκιά – έδωσαν εμπράγματες εγγυήσεις (μετοχές του ελληνικού κράτους σε εταιρίες, κτίρια, πλουτοπαραγωγικές πηγές, την μάνα μας), που δεν είναι δα και σπουδαίο πράγμα,  «διότι εμείς θα αποπληρώσουμε το χρέος μας και δεν θα χρειαστεί να πάρουν οι δανειστές τον έλεγχο των εγγυήσεων αυτών»!

Το λέω κι' αυτό, διότι το χρέος δεν βγαίνει και σίγουρα οι δανειστές θα προτιμήσουν να μας κρατήσουν ζωντανούς – με τα σωληνάκια και στην εντατική, βέβαια – ώστε να αρπάξουν όλα αυτά που θα δοθούν ως εμπράγματες εγγυήσεις, ως ενέχυρο δηλαδή.

Το θέμα των εμπράγματων εγγυήσεων παραμένει στον αέρα και επ’ αυτού δεν υπήρξε άλλη δήλωση εκτός από αυτήν που είχε διατυπωθεί στην γνωστή συνέντευξη Τύπου, όταν ο κ. Βενιζέλος μας έλεγε να μην μας τρομάζει η επιλεκτική χρεοκοπία.

Τι μας είχε πει στις 12 Ιουλίου, ο υπουργός των Οικονομικών; Πρώτον ότι ο όρος (άλλος όρος αυτός) «εμπράγματες εγγυήσεις», που περιελήφθη στο επίσημο ανακοινωθέν του Eurogroup, δεν… αφορά την Ελλάδα, αλλά την επίθεση στο ευρώ!

Έσπευσε, όμως, να προσθέσει πως «καλό είναι να υπάρχει στο τραπέζι. Εάν αντιμετωπίσουμε θέματα εγγυητικών μηχανισμών, πρέπει να το κάνουμε. Με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει μείωση επιτοκίων, επιμήκυνση του χρέους και επαναγορά ομολόγων, εάν τεθούν τέτοια θέματα. Σε κάθε περίπτωση το όλο ζήτημα των εγγυήσεων συνδέεται με τον ρόλο του νέου μηχανισμού χρηματοοικονομικής σταθερότητας».

Ε, λοιπόν, όχι. Ούτε αυτό πρέπει να γίνει αποδεκτό. Σήμερα, οφείλουν να ορθώσουν το ανάστημά τους και να πουν στη Γερμανία ότι χρωστάει και δεν της χρωστούμε. Να θεωρήσουν ως εμπράγματη εγγύηση το αναγκαστικό δάνειο που εξακολουθούν να χρωστάνε.

Να τα ξαναπούμε μήπως τα εμπεδώσουν οι διαπραγματευτές μας;

Η Γερμανία χρωστά 7,1 δις δολάρια (αξίας 1938, οπότε κάντε τον λογαριασμό) που επιδίκασε στην Ελλάδα η Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων για τις καταστροφές που προκάλεσαν στη χώρα μας οι ναζί.

Χρωστά επίσης 3,5 δις δολάρια (πάλι αξίας 1938, οπότε ξανακάντε τον λογαριασμό) για το κατοχικό δάνειο που υποχρέωσαν την χειμαζόμενη Ελλάδα να λάβει, προκειμένου να… θρέψουμε εμείς που πεθαίναμε στους δρόμους τουμπανιασμένοι από την πείνα, τα SS που είχαν καταφθάσει και επιδίδονταν στο εγκληματικό έργο τους.

Μετά τον πόλεμο, η Γερμανία κατέβαλε δύο δόσεις και μετά το… ξέχασε. Το ξέχασαν και οι κυβερνήτες μας – διότι στο μεταξύ κατέφθασαν εδώ άλλοι κατακτητές, η Ζήμενς στην αρχή και αργότερα η ΜΑΝ και η Ferrostaal.

Και, βέβαια, οφείλει η Γερμανία να μας επιστρέψει τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που άρπαξαν οι ναζί Έλγιν από την Ελλάδα και τώρα κοσμούν, χωρίς ντροπή, τα γερμανικά μουσεία.

Μόνο τα χρήματα που νομίμως διεκδικούμε (λέμε τώρα) από την Γερμανία αντιστοιχούν στο σύνολο του χρέους μας.

Θα πείτε, είναι σωστό άλλοι να έδωσαν το αίμα τους για την ελευθερία της πατρίδας και άλλοι να έκλεψαν και να ξόδεψαν αλόγιστα και στο τέλος τα χρήματα αυτά να πάνε για να βουλώσουν τις τρύπες της διαφθοράς, της ανικανότητας και της αδιαφορίας;

Όχι, δεν είναι σωστό. Αλλά αν πρόκειται οι Γερμανοί να κερδίσουν τελικά τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και να ξεπουληθούμε, ας τα δώσουμε.

Έχουν δώσει την άδειά τους οι 66 Έλληνες αντιστασιακοί που τον Δεκέμβριο του 2009, διαβλέποντας εγκαίρως πού οδηγούμεθα, υπέγραψαν επιστολή προς τον Γερμανό υπουργό των Οικονομικών Β. Σόιμπλε, ο οποίος μόλις είχε δηλώσει ότι «εμείς οι Γερμανοί δεν μπορούμε να πληρώσουμε για τα λάθη των Ελλήνων».

Μεταξύ άλλων, οι 66 αντιστασιακοί, καλούσαν τον Σόιμπλε να συμφωνήσει «πως ούτε εμείς οι Έλληνες μπορούμε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε τα πολύ μεγάλα λάθη – εγκλήματα των Γερμανών πολιτικών, εδώ και 60 ολόκληρα χρόνια. Του συνιστούμε να εισηγηθεί στην κυβέρνησή του την εξής διευκολυντική πρότασή μας: Αν δυσκολεύεται να εκταμιεύσει τώρα αυτό το οφειλόμενο προς την Ελλάδα ποσό, τότε απλώς να το αφαιρέσει από τα δάνεια που χρωστάει σήμερα η Ελλάδα στη Γερμανία».

Παραθέτω για άλλη μια φορά τα ονόματα των αντιστασιακών που υπέγραψαν εκείνη την επιστολή – χωρίς φυσικά η Ελλάδα να τους εκμεταλλευτεί για να πετύχει τον σκοπό της. Κάποιοι δεν βρίσκονται πια στη ζωή, αλλά από εκεί ψηλά σίγουρα μας βλέπουν και συμφωνούν:

1. Αβδούλος Σταύρος, 2. Αγαθαγγελίδης Κώστας, 3. Αδάμης - Κατερίνης Παν., 4. Αλεξανδρίδου Δήμητρα, 5. Αντωνίου Αντώνης, 6. Αρσένη Ζωή, 7. Αρώνης Παναγιώτης, 8. Βαρδινογιάννης Βαρδής, 9. Βασίλα Αθηνά, 10. Βούλτεψης Γιάννης, 11. Γιατρουδάκης Στέλιος, 12. Γλέζος Μανώλης, 13. Γουριώτης Ν., 14. Δαμιανάκου Βούλα, 15. Δημητρίου Πάνος, 16. Ζαμάνος Στέλιος, 17. Ζαμάνου Αριστέα, 18. Ζωντανός Παναγιώτης, 19. Θανασέκου Βάσω, 20. Καβαρδίνη Ελευθερία, 21. Καβαρδίνης Γιώργος, 22. Καραθάνος Δημήτρης, 23. Καλαφάτης Αρτέμης, 24. Καραγιώργη Μαρία, 25. Κατσούλη Άννα, 26. Κατσούλης Αλέξης, 27. Κορναράκη Πόπη, 28. Κύρκος Λεωνίδας, 29. Λάζου Έλλη, 30. Λιάκου Λίτσα, 31. Λιναρδάτος Κώστας, 32. Λιναρδάτου Γιούλια, 33. Λιναρδάτου Ζωή, 34. Μαγκάκης Α. Γεώργιος, 35. Μάνος Παναγιώτης, 36. Μαντουβάλου Αλίκη, 37. Μαυροειδής Λευτέρης, 38. Μαχαίρας Ευάγγελος, 39. Μιχαηλίδης Νίκος, 40. Μπαρτζώκας Αντρέας, 41. Μπέικου Μαρία, 42. Μπενά Ελένη, 43. Μπενάς Τάκης, 44. Μπουριάζος Αχιλλέας, 45. Μπρακατσούλας Βασίλης, 46. Παλαιολογόπουλος Δημήτρης, 47. Παπαβασιλείου Κώστας, 48. Παπαβλασόπουλος Φίλιππος, 49. Παπαδόπουλος Βίκτωρας, 50. Παπανικολάου Κώστας, 51. Παπατριανταφύλλου Μαρία, 52. Πασαλάρης Χρήστος, 53. Πέττα Γεωργία, 54. Πρωτογερέλλη Χρυσή, 55. Πρωτογερέλλης Φρίξος 56. Ρούπας Χαράλαμπος, 57. Σάντας Απόστολος, 58. Σιδέρης Γιάννης, 59. Σκούρτης Σταμάτης, 60. Σοφιανόπουλος Τάσος, 61. Στεφανίδης Σωκράτης, 62. Τσιτσίμης Νικόλαος, 63. Τσουκνίδας Λ. Θανάσης, 64. Φραντζεσκάκη Βαγγελιώ, 65. Χριστοδουλάκης Γιώργος, 66. Ψαλτίδου Στέλλα.

Φυσικά, αυτό προϋποθέτει πραγματική μάχη. Όχι σαν αυτή που δόθηκε (λέμε τώρα) για τις αποζημιώσεις που δήθεν θα απαιτούσαμε από την Ζήμενς και κατέληξε να… υποβάλει η Ζήμενς αγωγή, προχθές, κατά της Ελλάδας, με την οποία ζητά από το Πρωτοδικείο του Μονάχου να αναγνωρίσει ότι δεν υπάρχει υποχρέωση αποζημίωσης έναντι του Ελληνικού Δημοσίου!

Εκεί που μας χρωστάγανε, μας παίρνουν και το βόδι, δηλαδή!

Γελοία πράγματα, στα οποία θα επανέλθω για να καταδείξω το μέγεθος του συνδυασμού προπαγάνδας, ανικανότητας και συστηματικής συγκάλυψης…



Γράφει η Σοφία Βούλτεψη