Το ηγεμονικό σχέδιο του Aλέξη Τσίπρα

Η δημοσκοπική άνοιξη των της Αριστεράς φέρνει έντονη κινητικότητα αλλά και τριβές ανάμεσα στα κόμματα του χώρου. Ένας υπόγειος ανταγωνισμός για την ηγεμονία βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα στοΚΚΕ που κινείται σταθερά σε όλες τις μετρήσεις πάνω από το 11% και τον ΣΥΡΙΖΑ, που από τον περασμένο Απρίλιο τσιμπάει σε κάθε δημοσκόπηση όλο και κάτι παραπάνω (η τελευταία δημοσκόπηση της Public Issue τον έφερε στο 9%).
 

Το ΚΚΕ πήρε 11% στην αυτοδιοικητική κάλπη του περασμένου Οκτωβρίου. Ήταν η πρώτη φορά που κατέγραφε σε εκλογές διψήφιο ποσοστό από την διάσπαση του ενιαίου ΣΥΝ, το 1993. Ωστόσο, αυτή η επιτυχία δεν έκανε τον Περισσό πιο ασφαλή στις σχέσεις του με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και δεν συνοδεύτηκε από μια προσπάθεια να παίξει το ΚΚΕ ηγεμονικό ρόλο στο χώρο. Η ηγεσία έκρινε απλώς ότι οι πολίτες ενέκριναν τη γραμμή της και συνέχισε την τακτική του απομονωτισμού. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε σε δύσκολη θέση μετά τη διάσπαση, από την οποία προέκυψε η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Φ. Κουβέλη. Τον περασμένο Οκτώβριο ακολούθησε νέα διάσπαση, όταν ο Αλ. Αλαβάνος κατέβηκε ανεξάρτητος στην Περιφέρεια Αττικής. Η στρατηγική επιλογή της ηγεσίας όμως, να καβαλήσει το ρεύμα του αντιμνημονιακού λαϊκισμού αποδείχτηκε μεσοπρόθεσμα σωστή. Σε αυτό είχε σημαντική βοήθεια και από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το οποίο χρέωνε κάθε εκδήλωση αποδοκιμασίας πολιτικών στο ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνος πάλι ουδέποτε κινήθηκε εναντίον των στελεχών του που συμμετείχαν σε τέτοιες πράξεις. 

Το κρίσιμο ζήτημα ήταν ο χειρισμός των απολίτικων κινημάτων διαμαρτυρίας που άρχισαν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια από τον περασμένο χρόνο. Το ΚΚΕ δεν ήταν σε θέση να τα ελέγξει, ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να τα προσεταιριστεί. Στις πλατείες το ΚΚΕ αναγνώρισε ακροδεξιές επιρροές και πήρε αποστάσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ τις αναγόρευσε στην πεμπτουσία ενός κινήματος ανατροπής του μνημονίου και της κυβέρνησης. Δημοσκοπικά ωφελήθηκε από αυτό. 

Ο χώρος αθροίζει σήμερα γύρω στο 30%, αν συνυπολογίσει κανείς το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, τη Δημοκρατική Αριστερά (γύρω στο 3%), το Αρμα Πολιτών (γύρω στο 2%) τους Οικολόγους (γύρω στο 3%) και την Ανταρσύα (γύρω στο 2%). Διάθεση συνεργασίας έχει καταγραφεί ανάμεσα στη Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη και το Άρμα Πολιτών του Δημαρά, και παρατηρείται μια σύμπλευση ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τους Οικολόγους. Στον ΣΥΡΙΖΑ όμως θεωρούν ότι είναι δυνατή μια ευρύτερη σύμπλευση της Αριστεράς, η συγκρότηση μιας εκλογικής συμπαράταξης, η οποία στη συγκεκριμένη συγκυρία (με τα 2 μεγάλα κόμματα να κινούνται στα όρια του 20%) θα μπορούσε να αναδειχτεί σε πρώτη δύναμη στη χώρα. 

Ο κ. Τσίπρας, ο οποίος κατάφερε να εξουδετερώσει κάθε αμφισβήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΝ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες (ο Π. Λαφαζάνης παραμένει ήσυχος και οι Αλαβανικοί έχουν περιθωριοποιηθεί) ρίχνει τώρα γέφυρες στα άλλα κόμματα του χώρου, αρχής γενομένης από την Δημοκρατική Αριστερά, την οποία στο παρελθόν είχε καταγγείλει ως συνοδοιπόρο της κυβέρνησης αλλά και τον Γιάννη Δημαρά, τον οποίο είχε καταγγείλει στο παρελθόν ως αντιμνημονιακό Δούρειο Ίππο του ΠΑΣΟΚ. Το κρίσιμο μέγεθος βέβαια είναι το ΚΚΕ, το οποίο δεν πρόκειται να ανταποκριθεί σε αυτό το φλερτ. 

Αν όμως ο κ. Τσίπρας καταφέρει να συγκροτήσει μια εκλογική έστω συμμαχία με τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς τους ανένταχτους πασοκογενείς και να απορροφήσει τις διαρροές από τους δυσαρεστημένους του ΠΑΣΟΚ, τότε ενδεχομένως να μπορεί να θέτει ως στόχο ένα ποσοστό κοντά στο 20%, κάτι που σημαίνει ότι στις συγκεκριμένες δημοσκοπικές συνθήκες, μπορεί να παίζει στα ίσια για την πρώτη θέση. Αυτό που αναμένεται με ενδιαφέρον, είναι η αντίδραση του Περισσού σε αυτά τα σχέδια, αλλά και της ΝΔ, η οποία ως σήμερα έχει δείξει μια στάση συμπαθούς ανοχής προς τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή θεωρεί ότι με την πολεμική του αποδυναμώνει το κυβερνών κόμμα.