RSS Feed
Twitter
Facebook
You Tube
Ήταν Οκτώβριος του 2005 όταν σε άρθρο μου έγραφα για τον «βασικό μισθό και τον βασικό εργαζόμενο».
Θα ήθελα να υπενθυμίσω ορισμένες παραγράφους εκείνου του άρθρου :
«Σε μια εποχή που γύρω μας ακούμε βαρύγδουπες λέξεις όπως ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα και παρουσιάζεται ως μείζον πρόβλημα η έλλειψη επενδύσεων, την ίδια ώρα καμία κουβέντα δεν γίνεται για την κατάσταση που επικρατεί στο μισθολογικό status ιδιαίτερα των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Κάποτε ο νέος εργαζόμενος προβληματιζόταν για το αν θα επιλέξει καριέρα στον ιδιωτικό η το δημόσιο τομέα, γιατί στον ιδιωτικό τομέα γνώριζε ότι η δουλειά είναι περισσότερη αλλά υπάρχουν παροχές και οι μισθοί κινούνται σε υψηλά επίπεδα έναντι του δημοσίου.
Σήμερα, ο ιδιωτικός τομέας έχει φτάσει να προσφέρει μισθούς χαμηλότερους από το δημόσιο αλλά και πολύ λιγότερες ιατροφαρμακευτικές παροχές για παράδειγμα ! Μέσα σε όλη αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση έρχεται να προστεθεί και ο περίφημος βασικός μισθός, ο οποίος παρουσιάζεται ως το καλύτερο δυνατό και μάλιστα νόμιμο ! Μάλλον κάτι δεν έχει γίνει σωστά κατανοητό ή κάτι έχει εσκεμμένα διαστρεβλωθεί για να ικανοποιήσει μια προφανή σκοπιμότητα. Ο βασικός μισθός θεσμοθετήθηκε για να ορίσει τον πυθμένα, τη βάση, το κατώτατο και όχι το ανώτατο. Έχει παρεξηγηθεί η έννοια του. Δεν είναι αυτό που πρέπει να δώσεις αλλά το ελάχιστο που μπορείς να δώσεις !
Είναι όμως φυσική συνέπεια και λογικό επόμενο ο βασικός μισθός να φέρνει μαζί του και το βασικό εργαζόμενο ακόμα και αν αυτός κατέχει γνώσεις και τίτλους. Για άλλη μια φορά στην Ελλάδα καταλάβαμε λάθος όπως το συνηθίζουμε άλλωστε, ή μάλλον καταλάβαμε όπως θα θέλαμε γιατί αυτό μας βόλεψε παροδικά. Όταν οι ελληνικές επιχειρήσεις διαπίστωσαν ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν πολύ αργά διότι είχαν χάσει το πλεονέκτημα της ενδοεπιχειρησιακής αρμονίας και του προσωπικού το οποίο με εμπιστοσύνη ότι θα αμειφθεί θα έδινε τα μέγιστα για την ευρωστία της επιχείρησης.
Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Μόνο μέσα από την ειλικρινή σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Αυτή είναι και η βασική έννοια της ελεύθερης οικονομίας που διαμορφώνει τα πράγματα με βάση τις αποδοτικότητες. Όμως η έννοια του όλοι παίρνουν τα βασικά γιατί έτσι λέει ο νόμος έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη οικονομία και παραπέμπει σε άλλα οικονομικά μοντέλα που ιστορικά απέτυχαν.»
Σήμερα, 7 χρόνια μετά, τα περίφημα «εργασιακά» κοντεύουν να αποτελέσουν το εκρηκτικό υλικό που θα τινάξει στον αέρα την προσπάθεια που γίνεται για να αποκτήσουμε μετά από 3 χρόνια, μια περίοδο σχετικής νηνεμίας, μήπως και καταφέρουμε να θέσουμε στο δημόσιο διάλογο και προς επίλυση, θέματα που βασανίζουν κάθε μικρομεσαία ελληνική οικογένεια στην καθημερινότητά της.
Ζητήματα και αιτήματα της καθημερινότητας όπως η αποκλιμάκωση των τιμών, η δημιουργία θέσεων εργασίας, οι αναγκαίες ρυθμίσεις στο φορολογικό σύστημα, η εξέταση και λύση του τεράστιου θέματος των στεγαστικών, κυρίως, δανείων των νοικοκυριών, απουσιάζουν από τη δημόσια κουβέντα και από τις κορυφές της ατζέντας, επειδή ασχολούμαστε εδώ και μια εβδομάδα με ένα απίστευτο γαϊτανάκι αντεγκλήσεων γύρω από τα «εργασιακά».
Αλήθεια, για ποια «εργασιακά» μιλάνε όλοι αυτοί που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και παριστάνουν τους «ανένδοτους» επειδή για παράδειγμα ο χρόνος προειδοποίησης απόλυσης «πέφτει» στους 4 μήνες, επειδή τελικά μένουν ως έχουν οι ωριμάνσεις και οι τριετίες, επειδή δεν θα υπάρξει μείωση του κατώτατου μισθού, επειδή δεν θα αποτελεί μέρος της όποιας ατομικής σύμβασης ο χρόνος εργασίας ; Που ζούσαν τόσα χρόνια αυτοί οι άνθρωποι ; Σε άλλο πλανήτη ;
Δεν είχε τύχει κανείς να τους μιλήσει για τη «ζούγκλα» στην αγορά εργασίας που είχε διαμορφωθεί την τελευταία, τουλάχιστον, 15ετία, παρόλο που σχεδόν όλα υπήρχαν γραμμένα σε νόμους και νόρμες ; Που τηρούνταν κατά γράμμα όλα αυτά και κυρίως ποιοι ήταν εκείνοι που δεν τα εφάρμοζαν ; Μήπως ήταν οι ίδιοι με εκείνους που σήμερα παριστάνουν με κροκοδείλια δάκρυα ότι τα υπερασπίζονται ;
Ποιος απαγορεύει σε έναν εργοδότη να μην δώσει σε κάποιον εργαζόμενό του το «κατώτατο» και να τον επιβραβεύσει με παραπάνω μισθό από τον βασικό αν κρίνει ότι κάτι τέτοιο του αξίζει και θέλει να τον έχει ικανοποιημένο για όσα του προσφέρει ; Ποιοι είναι εκείνοι που σήμερα εμφανίζονται ανένδοτοι στις – πάντα μη ευχάριστες – αλλαγές που έχουν όμως για πρώτη φορά την πιθανότητα να εφαρμόζονται και να ελέγχονται μάλιστα όλοι, σχετικά με την εφαρμογή τους από ένα κράτος που προσπαθεί να συμπεριφέρεται ως τέτοιο και όχι ως ένας μηχανισμός που θα κάνει μονίμως τα «στραβά μάτια» ;
Μήπως είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που φρόντισαν να τινάξουν τα ταμεία στον αέρα λαμβάνοντας υπερδιπλάσια εφάπαξ από εκείνα που τους αναλογούσαν προκειμένου να συναινέσουν σε διαδικασίες «εθελουσίας εξόδου», ή μήπως είναι εκείνοι που έπαιρναν100.000 ευρώ από τη συμμετοχή τους σε διοικητικά συμβούλια των οργανισμών στους οποίους εργάζονταν ;
Και μαζί με όλα αυτά ξέσπασε και ο ορυμαγδός σχετικά με τα στεγαστικά δάνεια. Σοκαρίστηκαν, δήθεν, κάποιοι με το γεγονός ότι κάποια στιγμή πρέπει να ρυθμιστεί η υπόθεση με το πάγωμα των «πλειστηριασμών» που εκ των πραγμάτων είναι έκτακτο μέτρο, περιορισμένης χρονικής διάρκειας. Αντί να ξεκινήσουμε να συζητάμε για το πώς θα γίνει απομείωση στο ποσό του κεφαλαίου με τους τόκους που αποπληρώνεται στο τέλος ενός δανείου, ανάλογα ή περίπου ανάλογα με τις μειώσεις που έχει υποστεί λόγω των μέτρων ένας μισθωτός, υπάρχουν πολιτικά κόμματα που μιλούν για διαγραφές χρεών σε όσους δεν πληρώνουν, ενώ γνωρίζουν ότι υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τις ευπαθείς ομάδες, τους πολύτεκνους, τους ανέργους.
Το συνεπές νοικοκυριό αυτής της χώρας πότε θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης ; Οι πολίτες που παλεύουν με νύχια και με δόντια να είναι συνεπείς ακόμα και στα τωρινά πολύ δύσκολα, θα γίνουν ποτέ προτεραιότητα αυτής εδώ της Πολιτείας ; Θα κοιτάξουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε σε μια δομή που θα επιβραβεύει τον συνεπή και δεν θα τον κάνει συνέχεια να νιώθει ο αδικημένος (sic) της όλης υπόθεσης ; Θα βάλει κάποιος «βέτο» στη συζήτηση με στόχο να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μην πωλείται το γαλλικό κρέας 2,5 ευρώ φθηνότερα απ’ ότι το ελληνικό στην Ελλάδα ; Ορισμένες φορές, πραγματικά, τόση υποκρισία και φαρισαϊσμός δεν αντέχονται …
Θα ήθελα να υπενθυμίσω ορισμένες παραγράφους εκείνου του άρθρου :
«Σε μια εποχή που γύρω μας ακούμε βαρύγδουπες λέξεις όπως ανταγωνιστικότητα, παραγωγικότητα και παρουσιάζεται ως μείζον πρόβλημα η έλλειψη επενδύσεων, την ίδια ώρα καμία κουβέντα δεν γίνεται για την κατάσταση που επικρατεί στο μισθολογικό status ιδιαίτερα των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Κάποτε ο νέος εργαζόμενος προβληματιζόταν για το αν θα επιλέξει καριέρα στον ιδιωτικό η το δημόσιο τομέα, γιατί στον ιδιωτικό τομέα γνώριζε ότι η δουλειά είναι περισσότερη αλλά υπάρχουν παροχές και οι μισθοί κινούνται σε υψηλά επίπεδα έναντι του δημοσίου.
Σήμερα, ο ιδιωτικός τομέας έχει φτάσει να προσφέρει μισθούς χαμηλότερους από το δημόσιο αλλά και πολύ λιγότερες ιατροφαρμακευτικές παροχές για παράδειγμα ! Μέσα σε όλη αυτή την αλλοπρόσαλλη κατάσταση έρχεται να προστεθεί και ο περίφημος βασικός μισθός, ο οποίος παρουσιάζεται ως το καλύτερο δυνατό και μάλιστα νόμιμο ! Μάλλον κάτι δεν έχει γίνει σωστά κατανοητό ή κάτι έχει εσκεμμένα διαστρεβλωθεί για να ικανοποιήσει μια προφανή σκοπιμότητα. Ο βασικός μισθός θεσμοθετήθηκε για να ορίσει τον πυθμένα, τη βάση, το κατώτατο και όχι το ανώτατο. Έχει παρεξηγηθεί η έννοια του. Δεν είναι αυτό που πρέπει να δώσεις αλλά το ελάχιστο που μπορείς να δώσεις !
Είναι όμως φυσική συνέπεια και λογικό επόμενο ο βασικός μισθός να φέρνει μαζί του και το βασικό εργαζόμενο ακόμα και αν αυτός κατέχει γνώσεις και τίτλους. Για άλλη μια φορά στην Ελλάδα καταλάβαμε λάθος όπως το συνηθίζουμε άλλωστε, ή μάλλον καταλάβαμε όπως θα θέλαμε γιατί αυτό μας βόλεψε παροδικά. Όταν οι ελληνικές επιχειρήσεις διαπίστωσαν ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν πολύ αργά διότι είχαν χάσει το πλεονέκτημα της ενδοεπιχειρησιακής αρμονίας και του προσωπικού το οποίο με εμπιστοσύνη ότι θα αμειφθεί θα έδινε τα μέγιστα για την ευρωστία της επιχείρησης.
Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη. Μόνο μέσα από την ειλικρινή σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Αυτή είναι και η βασική έννοια της ελεύθερης οικονομίας που διαμορφώνει τα πράγματα με βάση τις αποδοτικότητες. Όμως η έννοια του όλοι παίρνουν τα βασικά γιατί έτσι λέει ο νόμος έρχεται σε αντίθεση με την ελεύθερη οικονομία και παραπέμπει σε άλλα οικονομικά μοντέλα που ιστορικά απέτυχαν.»
Σήμερα, 7 χρόνια μετά, τα περίφημα «εργασιακά» κοντεύουν να αποτελέσουν το εκρηκτικό υλικό που θα τινάξει στον αέρα την προσπάθεια που γίνεται για να αποκτήσουμε μετά από 3 χρόνια, μια περίοδο σχετικής νηνεμίας, μήπως και καταφέρουμε να θέσουμε στο δημόσιο διάλογο και προς επίλυση, θέματα που βασανίζουν κάθε μικρομεσαία ελληνική οικογένεια στην καθημερινότητά της.
Ζητήματα και αιτήματα της καθημερινότητας όπως η αποκλιμάκωση των τιμών, η δημιουργία θέσεων εργασίας, οι αναγκαίες ρυθμίσεις στο φορολογικό σύστημα, η εξέταση και λύση του τεράστιου θέματος των στεγαστικών, κυρίως, δανείων των νοικοκυριών, απουσιάζουν από τη δημόσια κουβέντα και από τις κορυφές της ατζέντας, επειδή ασχολούμαστε εδώ και μια εβδομάδα με ένα απίστευτο γαϊτανάκι αντεγκλήσεων γύρω από τα «εργασιακά».
Αλήθεια, για ποια «εργασιακά» μιλάνε όλοι αυτοί που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και παριστάνουν τους «ανένδοτους» επειδή για παράδειγμα ο χρόνος προειδοποίησης απόλυσης «πέφτει» στους 4 μήνες, επειδή τελικά μένουν ως έχουν οι ωριμάνσεις και οι τριετίες, επειδή δεν θα υπάρξει μείωση του κατώτατου μισθού, επειδή δεν θα αποτελεί μέρος της όποιας ατομικής σύμβασης ο χρόνος εργασίας ; Που ζούσαν τόσα χρόνια αυτοί οι άνθρωποι ; Σε άλλο πλανήτη ;
Δεν είχε τύχει κανείς να τους μιλήσει για τη «ζούγκλα» στην αγορά εργασίας που είχε διαμορφωθεί την τελευταία, τουλάχιστον, 15ετία, παρόλο που σχεδόν όλα υπήρχαν γραμμένα σε νόμους και νόρμες ; Που τηρούνταν κατά γράμμα όλα αυτά και κυρίως ποιοι ήταν εκείνοι που δεν τα εφάρμοζαν ; Μήπως ήταν οι ίδιοι με εκείνους που σήμερα παριστάνουν με κροκοδείλια δάκρυα ότι τα υπερασπίζονται ;
Ποιος απαγορεύει σε έναν εργοδότη να μην δώσει σε κάποιον εργαζόμενό του το «κατώτατο» και να τον επιβραβεύσει με παραπάνω μισθό από τον βασικό αν κρίνει ότι κάτι τέτοιο του αξίζει και θέλει να τον έχει ικανοποιημένο για όσα του προσφέρει ; Ποιοι είναι εκείνοι που σήμερα εμφανίζονται ανένδοτοι στις – πάντα μη ευχάριστες – αλλαγές που έχουν όμως για πρώτη φορά την πιθανότητα να εφαρμόζονται και να ελέγχονται μάλιστα όλοι, σχετικά με την εφαρμογή τους από ένα κράτος που προσπαθεί να συμπεριφέρεται ως τέτοιο και όχι ως ένας μηχανισμός που θα κάνει μονίμως τα «στραβά μάτια» ;
Μήπως είναι εκείνοι, οι ίδιοι, που φρόντισαν να τινάξουν τα ταμεία στον αέρα λαμβάνοντας υπερδιπλάσια εφάπαξ από εκείνα που τους αναλογούσαν προκειμένου να συναινέσουν σε διαδικασίες «εθελουσίας εξόδου», ή μήπως είναι εκείνοι που έπαιρναν100.000 ευρώ από τη συμμετοχή τους σε διοικητικά συμβούλια των οργανισμών στους οποίους εργάζονταν ;
Και μαζί με όλα αυτά ξέσπασε και ο ορυμαγδός σχετικά με τα στεγαστικά δάνεια. Σοκαρίστηκαν, δήθεν, κάποιοι με το γεγονός ότι κάποια στιγμή πρέπει να ρυθμιστεί η υπόθεση με το πάγωμα των «πλειστηριασμών» που εκ των πραγμάτων είναι έκτακτο μέτρο, περιορισμένης χρονικής διάρκειας. Αντί να ξεκινήσουμε να συζητάμε για το πώς θα γίνει απομείωση στο ποσό του κεφαλαίου με τους τόκους που αποπληρώνεται στο τέλος ενός δανείου, ανάλογα ή περίπου ανάλογα με τις μειώσεις που έχει υποστεί λόγω των μέτρων ένας μισθωτός, υπάρχουν πολιτικά κόμματα που μιλούν για διαγραφές χρεών σε όσους δεν πληρώνουν, ενώ γνωρίζουν ότι υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τις ευπαθείς ομάδες, τους πολύτεκνους, τους ανέργους.
Το συνεπές νοικοκυριό αυτής της χώρας πότε θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης ; Οι πολίτες που παλεύουν με νύχια και με δόντια να είναι συνεπείς ακόμα και στα τωρινά πολύ δύσκολα, θα γίνουν ποτέ προτεραιότητα αυτής εδώ της Πολιτείας ; Θα κοιτάξουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε σε μια δομή που θα επιβραβεύει τον συνεπή και δεν θα τον κάνει συνέχεια να νιώθει ο αδικημένος (sic) της όλης υπόθεσης ; Θα βάλει κάποιος «βέτο» στη συζήτηση με στόχο να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μην πωλείται το γαλλικό κρέας 2,5 ευρώ φθηνότερα απ’ ότι το ελληνικό στην Ελλάδα ; Ορισμένες φορές, πραγματικά, τόση υποκρισία και φαρισαϊσμός δεν αντέχονται …
Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.
Βασίλειος Μπαλάφας
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr
Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 27 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7
Δείτε βίντεο από την εκπομπή "Η Πελοπόννησος Σήμερα" στις 25/10/12
με αντίστοιχο περιεχόμενο :
Βασίλειος Μπαλάφας
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.gr
Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 27 Οκτωβρίου 2012, σελίδα 7
Δείτε βίντεο από την εκπομπή "Η Πελοπόννησος Σήμερα" στις 25/10/12
με αντίστοιχο περιεχόμενο :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου