RSS Feed
Twitter
Facebook
You Tube
Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα αυτού του αιώνα, και ίσως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά των γυναικών σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, υπήρξε ο μαζικός βιασμός γυναικών κατακτημένης Ευρώπης μετά από την κομμουνιστική νίκη του 1945. Οι βιαστές υπήρξαν κυρίως οι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, πολλοί απ’ αυτούς μη λευκοί στρατιώτες από τις ασιατικές και καυκάσιες χώρες της Σοβιετικής Ένωσης. Δυστυχώς, όμως πρέπει να τονιστεί ότι πολλοί βιαστές, περιλαμβανομένων και των Αμερικανών, ανήκαν στη δική μας Λευκή Φυλή. Οι στρατιώτες αυτοί, σίγουρα, ενήργησαν σαν ζώα. Όλες οι ενέργειές τους είχαν επιτραπεί και ενθαρρυνθεί από τις ηγεσίες των Συμμάχων, οι οποίες τους υποκίνησαν εναντίων των Γερμανών αλλά και εκείνων των εθνών οι οποίοι ήταν σύμμαχοι του αντικομουνιστικού μπλοκ της Γερμανίας. Είναι αδύνατο να μαθαίνουμε χωρίς ρίγος για τα όργια βιασμού και της σεξουαλικής δουλείας των αθώων γυναικών και των νεαρών κοριτσιών.
Δεν είμαι ο πρώτος ο οποίος έγραψε γ’ αυτό το στυγερό έγκλημα που διαπράχθηκε κυρίως από αυτούς που ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ ονόμασε «ο ευγενής σοβιετικός σύμμαχός μας». Από τους πρώτους που έγραψε γ’ αυτό το θέμα είναι ο Dr. Austin J. App, καθηγητής και ειδικός στη αγγλική λογοτεχνία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο, στο Πανεπιστήμιο Σκρέντον και στο Κολέγιο του Λασσάλ, ο οποίος διακινδυνεύοντας με την καριέρα και τα προς το ζην του, μας παρουσίασε την αλήθεια. Όταν το Απρίλιο του 1946 δημοσίευσε την εργασία του «Βιασμός των Γυναικών στη κατακτημένη Ευρώπη» (Ravishing the the Women of Conquered Europe), ο Α. App ήταν μια μοναχική φωνή έκκλησης στη δικαιοσύνη στην Αμερική, όπου η προπαγάνδα ακόμα εξήγγελλε για την «μεγάλη νίκη», η οποία (η «νίκη») μεταγενέστερα, στα χρόνια του «ψυχρού πολέμου», αποδείχτηκε για την Αμερική και την Δύση όχι και τόσο «νίκη».
Το 1945 όσο ο Κόκκινος Στρατός προχωρούσε προς τα μπρός το Βερολίνο γινόταν σταδιακά μια πόλη χωρίς άνδρες. Από τον άμαχο πληθυσμό τον 2.700.000 ατόμων τα 2.000.000 ήταν γυναίκες. Και δεν είναι καθόλου παράξενοι οι φόβοι για τους βιασμούς οι οποίες διαδίνονταν εκείνο τον καιρό στο Βερολίνο σαν την πανούκλα. Οι γυναίκες πολιορκούσαν τους γιατρούς για να πληροφορηθούν σχετικά με τους γρήγορους τρόπους αυτοκτονίας. Τα δηλητήρια ήταν σε μεγάλη ζήτηση.
Στο Βερολίνο υπήρχε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα, το Delem House, ένα μαιευτήριο και ορφανοτροφείο. Οι σοβιετικοί στρατιώτες μπούκαραν στο ίδρυμα και κατ’ επανάληψη βίασαν τις έγκυες γυναίκες και τις γυναίκες που είχαν μόλις γεννήσει. Δεν είναι γνωστό πόσες ακριβός γυναίκες έχουν βιαστεί, αλλά με τις εκτιμήσεις των γιατρών μόνο στο Βερολίνο ανέρχονται στους 100.000 γυναίκες ηλικίας από 10 έως 70 ετών.
24 Μαρτίου ο «ευγενής σοβιετικός σύμμαχος» (κατά τον Ρούσβελτ) εισήλθε στο Danzing. Μια πενηντάχρονη δασκάλα ενός σχολίου της πόλης έγραψε στα απομνημονεύματα της ότι την ανιψιά της, μια κοπέλα 15 ετών, είχαν βιάσει 7 φορές και την δεύτερη ανιψιά της, 22 ετών, βίασαν 15 φορές. Στην επαρχιακή αυτή πόλη της Γερμανίας ακόμα και στις μέρες μας θυμούνται το περιστατικό όταν ένας σοβιετικός αξιωματικός «συμβούλεψε» στις γυναίκες να κρυφτούν στο καθεδρικό ναό. Όταν οι γυναίκες μαζευτήκαν εκεί τα μπολσεβίκικα κτήνη μέσα στο ναό και κάτω από τους ήχους των καμπαναριών «γιόρτασαν» τα όργιά τους, βιάζοντας την κάθε γυναίκα πάνω από τριάντα φορές.
Ο καθολικός πάστορας του Danzing έγραφε: «Βίαζαν ακόμα και τα 8-χρονα κοριτσάκια και χωρίς δισταγμό πυροβολούσαν εκείνα τα αγόρια και γέρους που προσπαθούσαν να προστατέψουν τις γυναίκες, μητέρες και τις αδελφές τους».
Ο Σεβασμιότατος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Bernard Griffin για να μελετήσει τις συνθήκες μετά από το τέλος του πολέμου περιόδευσε στην Ευρώπη. Έγραψε: «Μόνο στη Βιέννη βίασαν πάνω από 90.000 γυναίκες, όχι μια αλλά πολλές φορές, ακόμα και κορίτσια 10 ετών και ηλικιωμένες γυναίκες». Ένας Λουθηρανικός πάστορας στη Γερμανία στις 7 Αυγούστου 1945 με επιστολή προς τον Επίσκοπο του Κάϊτσεστερ (Αγγλία) γράφει ότι ενός φίλου του «οι δύο κόρες και ο εγγονός του 10 χρονών πάσχουν από βλεννόρροια που απέκτησαν από βιασμούς» και ότι «σκοτώθηκε η σύζυγος του, η κυρία Ν. όταν προσπάθησε να αντισταθεί σε αυτά».
Μετά από την κατάληψη της πόλης Neisse της Σιλέσιας ο «ευγενικός συμμαχικός στρατός» βίασε 182 καθολικές καλόγριες. Στην επισκοπή Κατόβιτσε μετρήθηκαν 66 έγκυες καλόγριες. Σε ένα από τα μοναστήρια πυροβολήθηκαν 2 ηγούμενες και οι βοηθοί τους στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τις νέες καλόγριες.
Στο περιοδικό «Nord Amerika» ημερομηνίας 1 Νοεμβρίου 1945 ένας ιερέας ανέφερε ότι γνώριζε «αρκετά χωριά όπου όλες οι γυναίκες, ακόμη και οι ηλικιωμένες και τα κορίτσια 12 χρόνων, μίνες ολόκληρες βιάζονταν από τους σοβιετικούς στρατιώτες».
Ο Sylvester Michelfelder, λουθηρανικός πάστορας έγραφε στο Christian Century: «Τα πλήθη των ατιμώρητων εγκληματιών με σοβιετικές και αμερικανικές στολές ληστεύουν τα τρένα. Γυναίκες και κοριτσάκια έχουν πέσει θύματα βιασμού μπροστά σε όλους. Τους αναγκάζουν να περιφέρονται γυμνές…»
Στις 27 Απριλίου 1946 ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βατικανού υποστήριξε ότι στη σοβιετική ζώνη κατοχής στην Ανατολική Γερμανία ακούγονται κραυγές για βοήθεια «από κορίτσια και γυναίκες οι οποίες βιάζονται βάναυσα και των οποίων η σωματική και ψυχική υγεία έχει διαταραχθεί εντελώς».
Όμως δεν φορούσαν όλη οι βιαστές κόκκινα αστέρια. Ο John Dos Passos στο αμερικάνικο περιοδικό «Life» (7 Ιανουαρίου 1946) αναφέρει τα λεγόμενα ενός αμερικανού αξιωματικού ο οποίος δήλωσε ότι «η σεξουαλική επιθυμία, το ουίσκι και η ληστεία είναι η ανταμοιβή για έναν στρατιώτη».
Ένας στρατιωτικός έγραψε στο περιοδικό «Time» (12 Νοεμβρίου 1945): «Πολλές αμερικανικές οικογένειες θα είχαν σοκαριστεί αν μάθαιναν με τι αναισθησία συμπεριφέρονταν τα «παιδιά μας» εδώ».
Ένας αμερικανός λοχίας έγραφε: «Και ο δικός μας και ο βρετανικός στρατός …. έχουν συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στις λεηλασίες και στους βιασμούς… Παρά το γεγονός ότι τα εγκλήματα αυτά δεν χαρακτηρίζουν το δικό μας στράτευμα, το ποσοστό συμμετοχής είναι τόσο μεγάλο που μπορεί κάποιος να χαρακτηρίσει το στρατό μας σαν στρατός βιαστών». Ένας ιταλός επιζών των αμερικανικών βομβαρδισμών εξιστορεί ότι ο αμερικανικός στρατός, ο οποίος κατέλαβε την Νάπολι, είχε δώσει άδεια στους νέγρους στρατιώτες του για ελεύθερη πρόσβαση στις φτωχές, πεινασμένες και ταπεινωμένες ιταλίδες.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του «Associated Press» (12 Σεπτεμβρίου 1945) με τίτλο «απαγορεύονται οι γάμοι μεταξύ γερμανίδων και αμερικανών» η κυβέρνηση του Ρούσβελτ ενημέρωσε τους στρατιώτες του ότι γάμοι με τις «κατώτερες» γερμανίδες κατηγορηματικά απαγορεύονται, αλλά αυτοί οι οποίοι «έχουν εξώγαμα παιδιά από τις γερμανίδες γυναίκες, των οποίον οι σύζυγοι ή οι μνηστήρες σκοτώθηκαν στον πόλεμο ή είναι κρατούμενοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μπορούν να βασίζονται στα επιδόματα του αμερικανικού κράτους».
Σύμφωνα με το περιοδικό «Time» (17 Σεπτεμβρίου 1945) η κυβέρνηση της Αμερικής παρείχε στους στρατιώτες περίπου 50 εκατομμύρια (!) προφυλακτικά το μίνα (!) με λεπτομερέστατες οδηγίες χρίσεως. Ουσιαστικά αυτό σήμαινε για τον στρατιώτη: «δείξτε στους γερμανούς τι αξίζετε και καλή διασκέδαση». Τέτοιοι ήταν αυτοί οι σταυροφόροι της Αμερικής, που έφεραν την «δημοκρατία» στην Ευρώπη.
Πρέπει να πούμε ότι οι ανοικτοί βιασμοί δεν ήταν διαδεδομένοι στον αμερικανικό και σε βρετανικό στρατό σε τέτοιο βαθμό όπως στον σοβιετικό. Οι σοβιετικοί απλός βίαζαν όλες τις γυναίκες από οχτώ χρονών και άνω. Και αν ο γερμανός ή γερμανίδα σκότωνε για αντίποινα έναν σοβιετικό στρατιώτη, εκτελούσαν 50 γερμανούς (περιοδικό «Time» (11 Ιουνίου 1945). Όσων αφορά τους αμερικανούς στρατιώτες η «διασκέδασή» τους εξαρτιόταν κυρίως από την «συνεργασία» των γυναικών της Γερμανίας και της Αυστρίας. Να αγοράσει αυτήν την «συνεργασία» από πεινασμένες και άστεγες γυναίκες μπορούσε κάποιος με ένα κομμάτι ψωμί… Αυτό δεν είναι ο ορισμός της σεξουαλικής δουλείας;
Στις 5 Δεκεμβρίου 1945 το «Christian Century» ανακοίνωνε: «Ο επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής αστυνομίας αντισυνταγματάρχης Gerald F. Bin δήλωσε ότι οι βιασμοί δεν είναι πρόβλημα για την αστυνομία καθώς λίγη τροφή, μια σοκολάτα, ένα σαπούνι μετατρέπουν το βιασμό ερωτική πράξη. Σκεφτείτε το αν θέλετε να κατανοήσετε την κατάσταση στην Γερμανία».
Το Λονδρέζικο «Weekly Review» (25 Οκτωβρίου 1945) περιέγραφε: «Άστεγες νέες κοπέλες ανοικτά προσφέρουν τον εαυτό τους για μια μπουκιά ή για να κοιμηθούν έστω μια φορά σε ένα κρεβάτι. Αυτό το οποίο τους έχει μείνει το πουλάνε…. , ίσος η πράξη αυτή είναι χειρότερη και από την πείνα, αλλά αυτό αναβάλλει το θάνατο για μερικές μέρες.»
Ο George Shuster, πρόεδρος του κολεγίου Hanter έγραφε το Δεκέμβριο του 1945 στο «Catholic Digest» μετά από επίσκεψη στην αμερικανική κατοχική ζώνη: «Η Ευρώπη είναι σήμερα τόπος όπου η γυναίκα έχει χάσει τον πόλεμο για την αξιοπρέπεια της». Με την πολιτική τους οι κατοχικές δυνάμεις είχαν δημιουργήσει συνθήκες υπό τις οποίες μόνο εκείνες οι μητέρες μπορούσαν να σώσουν τα παιδιά τους των οποίον οι αδελφές ή οι μανάδες τους, γινόντουσαν ερωμένες των κατοχικών δυνάμεων. Με την ομολογία όλων των ερευνητών οι σύμμαχοι είχαν μειώσει την ημερήσια ποσότητα τροφής του γερμανικού λαού σε επίπεδα χαμηλότερα από την ημερήσια ποσότητα του προυνού των αμερικανών, επίπεδο το οποίο αργά αλλά σταθερά οδηγούσε τους γερμανούς σε εξαφάνιση αν δεν λαμβάνονταν μέτρα.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες οι οποίες δόθηκαν στη Γερουσία των ΗΠΑ 17 Ιουλίου 1945, όταν τα αποικιακά γαλλικά στρατεύματα υπό τις διαταγές του Αϊζενχάουερ – στη πλειονότητα τους αφρικανοί – κατέλαβαν την Στουτγάρδη, οδήγησαν χιλιάδες γερμανίδες στις στάσεις του μετρό και βίασαν 2 χιλιάδες από αυτές.
Σύμφωνα με την λονδρέζικη «Διεθνής Υπηρεσία Ειδήσεων» (International New Agency, 31 Ιανουαρίου 1946) όταν οι σύζυγοι των αμερικανών στρατιωτών έφτασαν στην Γερμανία, είχαν λάβει διαταγή να φορούν στρατιωτικές στολές επειδή «οι αμερικανοί στρατιώτες δεν ήθελαν να μπερδεύονται οι γυναίκες τους με τις φρόϊρ-λάϊν», όπως χαρακτηριστικά μετάδωσε.
Ο γιατρός G. Stewart σε μια ιατρική έκθεση την οποία υπόβαλλε στον Αϊζενχάουερ ανέφερε ότι το επίπεδο των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων αυξήθηκε 20(!!!) φορές μέσα σε πρώτους έξη μήνες της κατοχής.
Θέλω να καταλάβετε το μέγεθος και τις διαστάσεις των βιασμών οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στη χώρα σας, στη κοινότητα σας, στην οικογένειά σας, στη σύζυγο σας, στη αδελφή σας και στη κόρη σας. Θέλω να φανταστείτε, θέλω να αισθανθείτε εκείνο το αίσθημα της απόλυτης ανικανότητας να σταματήσετε αυτή την κτηνωδία, την ανικανότητα της απόδοσης της δικαιοσύνης σε αυτούς τους εγκληματίες. Και θέλω να σας ρωτήσω, υπήρξαν δίκες για «εγκλήματα πολέμου» ή για την «υποκίνηση φυλετικού και εθνικού μίσους» για αυτά τα καθάρματα, τους βιαστές και τους ανωτέρους υποκινητές τους;
Εμείς εδώ στην Αμερική ξέρουμε καλά να κερνάμε με «έξυπνες βόμβες» τους αντιπάλους μας και με την δύναμη μας να επιβάλλουμε στο ΟΗΕ ότι θέλουμε για τους απομακρυσμένους φτωχούς αποχαυνωμένους από την παραπληροφόρησή μας λαούς. Στο τόπο μας εμείς είμαστε καλά απομονωμένοι από πολεμικές ενέργειες, αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα και δεν αποκλείει κανείς ότι κάποτε μπορεί να χάσουμε τον έλεγχο της πληροφόρησης και τότε οι βόμβες και τα αεροπλάνα της «παγκόσμιας κοινότητας» μπορεί να στραφούν εναντίων μας, αμφισβητώντας για τα καλά την δικτατορία της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Όπως μας μάθαιναν να μισούμε τους ιρακινούς, τους νοτιοαφρικανούς λευκούς και σήμερα τους ιρανούς, με τον ίδιο τρόπο μας μάθαιναν να μισούμε τους γερμανούς.
Σήμερα πολύ λύγοι θυμούνται ότι οι Σύμμαχοι, οι οποίοι από τότε ονόμαζαν την υπό κατασκευή παγκόσμια κυβέρνηση «Ηνωμένα Έθνη» προσπαθούσαν να υλοποιήσουν την πολιτική της άνευ όρων παράδοσης της Γερμανίας. Στην πράξη αυτό σήμαινε την πλήρης υποταγή στις κατοχικές δυνάμεις και την πραγμάτωση του γενοκτονικού σχεδίου Μόργεντάου (Morgenrhaou Plan), δηλ. υποβάθμιση της Γερμανίας σε μεσαιωνικό επίπεδο ανάπτυξης και την μείωση του πληθυσμού της μέσον τεχνητής πείνας.
Σας προκαλώ να πάτε σε καμιά μεγάλη βιβλιοθήκη και να παραγγέλλετε το βιβλίο του Μόργκεντάου «Γερμανία – το πρόβλημα μας» (Germany is our problem), Harper and εκδώσεις Brothers, 1945. Εκεί θα συναντήσετε τη φράση «Ηνωμένα Έθνη» στην πρώτη παράγραφο με πρόλογο τον Φραγκλίνο Ρούσβελτ.
Ένας σημαντικός εβραίος συγγραφέας της Αμερικής, ο Τεοδόρ Κόυφμαν (Theodore Kaufman) έγραψε το 1941 βιβλίο με τίτλο «Η Γερμάνια πρέπει να χαθεί» (Germany Must Perish), στο οποίο προπαγάνδιζε την εξόντωση των γερμανών μέσον αποστείρωσης. Το βιβλίο του Κάουφμαν έλαβε ευνοϊκές κριτικές από μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες και περιοδικά.
Αλλά και βιβλία όπως «Τι να κάνουμε με την Γερμανία» (What to do with Germany) του Louis Nizer συνέλαβαν επίσης στη διαμόρφωση του αντί-γερμανικού μίσους. Η πολεμική προπαγάνδα και η επίσημη πολιτική συν-διμιούργησαν την εικόνα των γερμανών σαν υπανθρώπων που αξίζουν αν όχι την εξόντωση, τότε την επ-άπειρο τιμωρία.
Το Ιανουάριο του 1945 ο Τσόρτσιλ είπε: «Εμείς οι Σύμμαχοι δεν είμαστε τέρατα. Η άνευ όρους παράδοση της Γερμανίας και της Ιαπωνίας θα φέρει την μεγάλη και την άμεση ανακούφιση από συμφορές και βάσανα».
Αλλά σ’ αυτή την παραπλανητική διαβεβαίωση ο αείμνηστος Dr. Austin Ann αντίταξε την αλήθεια: αυτοί οι Σύμμαχοι, οι οποίοι «δεν ήταν τέρατα» στη πραγματικότητα έχουν βιάσει περισσότερες ευρωπαίες γυναίκες από όσες έχουν βιαστεί σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας. Επέβαλαν στην Γερμανία τη διατροφή του λιμού. Μετά από εντολή του ίδιου του «καλού» Αϊζενχάουερ εκτέλεσαν πάνω από 1 εκατομμύρια γερμανούς αιχμαλώτους πολέμου. Λήστεψαν 12 εκατομμύρια ανθρώπους, αποστερώντας τους από τα σπίτια, ρούχα και τα χωράφια τους και αναγκάζοντάς τους να φύγουν από την πατρίδα τους. Πήραν το ένα τέταρτο όλων των καλλιεργήσιμων εκτάσεων, πήραν τα πλοία τους, τα εργοστάσια τους και τα γεωργικά εργαλεία. Καταδίκασαν σε θάνατο από πείνα περισσότερους γερμανούς από όσους εβραίους έζησαν ποτέ στη Γερμανία. Βίασαν, αποπλάνησαν και διέφθειραν εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Ουγγαρίας από 8 μέχρι 80 χρόνων. Μόνο σε ένα χρόνο ειρήνης πέθαναν 3 φορές περισσότεροι γερμανοί απ’ ότι στις πολεμικές επιχρίσεις.
Ναι. Ναι. Αυτοί οι άνθρωποι των Ηνωμένων Εθνών, αυτοί οι άνθρωποι από την Νέα Τάξη Πραγμάτων – «δεν» είναι τέρατα.
Αν απαγκιστρωθεί κανείς από όλες τις εθνικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις τότε θα του φανεί καθαρά ότι Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν πόλεμος μεταξύ των ελίτ, δηλ. των εξουσιαστών του κόσμου, οι οποίοι δημιούργησαν τον κομμουνισμό σαν ένας ενδιάμεσος σταθμός για την Νέα Τάξη Πραγμάτων, από την μία και από την άλλη αυτοί που δεν ήθελαν αυτήν την Νέα Τάξη. Ο πόλεμός αυτός είναι μια τραγωδία παγκόσμιων διαστάσεων. Αλλά μεγάλη τραγωδία είναι και το γεγονός ότι η Αμερική και η Βρετανία συνεπλάκησαν στο πόλεμο αυτό στη πλευρά του κομμουνισμού και των ιδιοκτητών του.
Άνθρωποι!!! Όλο αυτό τον καιρό σας λέγανε ψέματα αυτοί που θέλουν να σας επιβάλλουν την νέα παγκόσμια κυβέρνηση. Τα σχολεία, τα ΜΜΕ και τα κράτη εξακολουθούν να σας παραπλανούν. Αν θέλετε να κρατήσετε την ελευθερία σας – πρέπει να ξυπνήσετε.
Του Κέβιν Άλφρεντ Στρόμ (Kevin Alfred Strom)
**Τα στοιχεία είναι παρμένα από το βιβλίο του Austin Appa «Ο βιασμός των γυναικών της κατακτημένης Ευρώπης». 2002.
Μετάφραση ΓΕΝ.ΕΛ.
http://polemosgenel.blogspot.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου