Εξόρμηση στη φύση με την ΟΝΝΕΔ Νοτιοανατολικής Αττικής

Η οικολογική μας κρίση και τα καθημερινά περιβαλλοντικά αδιέξοδα τροφοδοτούν την ανάγκη μιας επιστημονικά  θεμελιωμένης διαδικασίας που θα βοηθήσει τον άνθρωπο και τους νέους να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με τη φύση, αλλά και να εκτιμήσουν το γεγονός, πως η πατρίδα μας με την ποικιλία του φυσικού περιβάλλοντος, προσφέρεται για πολλές μορφές εναλλακτικού τουρισμού.  Η περιβαλλοντική εκπαίδευση εισάγεται, πλέον, ως μάθημα , καθώς διαχέεται σε διάφορα πανεπιστημιακά μαθήματα και αντικείμενα, προσφέροντας τη δυνατότητα στους νέους να έρθουν σε επαφή με το περιβάλλον και να εντοπίσουν τη ζωή τους μέσα σε αυτό.

      

 Η συλλογιστική αυτή δημιούργησε το πρόγραμμα «Δράση στη Φύση», στην ΟΝΝΕΔ ΝοτιοΑνατολικής Αττικής και αποτέλεσε το κίνητρο για τη φετινή διοργάνωση εξορμήσεων της Νομαρχιακής μας.  Το εν λόγω πρόγραμμα έχει ως σκοπό να γνωρίσουν οι νέοι τη φύση και τις ομορφιές της, να μάθουν να την απολαμβάνουν και παρατηρώντας τη ζωή στη φύση  να διδάσκονται από την αρμονία της.  Γιατί, μόνο έτσι, θα κατανοήσουν ότι, όσο ο άνθρωπος διατηρεί ζωντανό το αίσθημα σεβασμού και την αγάπη του για τη φύση, τόσο πιο ποιοτική και ανθρώπινη θα είναι η δική του ζωή.

                                                  

18-19-20 Μαρτίου

1^η δράση: Rafting

     

 Όταν, για να αισθανθείς την έντονη μυρωδιά της γης μετά από μια βροχερή μέρα και να θαυμάσεις την ομορφιά και τα χρώματα, πρέπει να αφήσεις αρκετά χιλιόμετρα πίσω την Αθήνα, τότε καταλαβαίνεις την αξία της φύσης.  Η ιδέα λοιπόν, για μία συναρπαστική  εξόρμηση για rafting στα ορμητικά νερά του Αλφειού μας βρήκε όλους σύμφωνους.  Έτσι ξεκινήσαμε στις 18 Μαρτίου για την όμορφη Δημητσάνα.  Φτάνοντας στο Λούσιο, φορέσαμε τις ειδικές στολές και μετά από μία ολιγόλεπτη εκπαίδευση ξεκινήσαμε για την εξερεύνηση του ποταμού.  Αν και λάτρης των αθλημάτων, ποτέ δεν είχα σκεφτεί να κάνω rafting σε ποτάμι.  Πίστευα ότι ήταν κάτι δύσκολο και επικίνδυνο.  Όταν μπήκαμε στο ποτάμι, μέσα σε μία βάρκα επτά ατόμων, ήταν σε μερικά σημεία του ορμητικό και σε προκαλούσε να παλέψεις μαζί του, να το νικήσεις.  Είχα την τύχη ή την ατυχία να κάθομαι στο πίσω μέρος της βάρκας και έτσι, ζούσα τα πάντα πιο έντονα.  Σε άλλα σημεία το ποτάμι ήταν πιο ήρεμο και έτσι, μας δινόταν η ευκαιρία να θαυμάσουμε τις ομορφιές της φύσης.  Κοιτάζοντας ψηλά, καταλάβαινες ότι βρισκόσουν στο κατώτερο σημείο ενός τεράστιου φαραγγιού, ενώ παντού επικρατούσε το πράσινο και τα βράχια, η φύση σ΄όλο το μεγαλείο της. Κάτι τέτοιες στιγμές, νιώθεις το πόσο πολύ έχουμε απομακρυνθεί από εκείνη!

2^η δράση: Πεζοπορία

       

ΑΧ αχ αχ ας βάλω κι ένα βαχ. Το ότι γενικά τα άτομα της Υ2 της ΟΝΝΕΔ είναι πολύ fit είναι ένα αναντίρρητο γεγονός, η πεζοπορία όμως μέχρι να προσεγγίσουμε την παλαιά μονή Φιλοσόφου ήταν λίγο επώδυνη, καθώς από ένα σημείο και ύστερα τα πόδια μου είχαν αρχίσει να τρέμουν.  Η αλήθεια είναι πως, στον αγαπητό μας πρόεδρο Ευστράτιο Καζούρη, δεν του έφτανε η νέα μονή, ήθελε να εξερευνήσουμε και την παλαιά!  Η επιμονή του αυτή τελικά αποδείχθηκε κερδοφόρα για όλους.  Τοπίο, απόκρημνα μονοπάτια, λίγη βροχή για συντροφιά, τραγιά και κατσικούλες να πηδάνε ολόγυρά μας, πανέμορφα λουλούδια που πέταγαν λευκό υγρό, αλλά πάνω απ΄όλα, η επιβλητική μονή Φιλοσόφου σκαλισμένη με εικόνες και τοιχογραφίες από το 967, να στέκεται στην άκρη ενός βράχου..  Μια τέτοια εικόνα σίγουρα σου προκαλεί δέος, συγκίνηση, σύγχυση λόγω ύψους, μα και γαλήνη.

      Πάνω από χίλια χρόνια η παρουσία της.  Μοναστική ακρόπολη της Αρκαδίας η μονή, ιδρύθηκε το 967 από τον Ιω Λαμπαρδόπουλο, το Φιλόσοφο εκ Δημητσάνης, πρωτοσηκρήτη (αρχιγραμματέας και πρωθυπουργός του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά).

      Ανάμεσα στα αρκαδικά μοναστήρια το πρώτο, αυτό που αναδείχθηκε κέντρο παιδείας (κρυφό σχολειό) και πνευματικής καλλιέργειας.

3η δράση: ΕΠΙΣΚΕΨΗ σε μουσείο ΥΔΡΟΚΙΝΗΣΗΣ και στο πατρικό του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

Για να είμαστε επίκαιροι και να μην ξεχνάμε την ιστορία μας.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΥΔΡΟΚΙΝΗΣΗΣ

       

Το Μουσείο Υδροκίνησης Δημητσάνας είναι ένα πρότυπο υπαίθριο μουσείο, μοναδικό στα Βαλκάνια.  Βρίσκεται στο πανέμορφο Κεφαλάρι του Αϊ-Γιάννη, ένα χιλιόμετρο έξω από τη Δημητσάνα, στην ανατολική πλαγιά του φαραγγιού του Λούσιου

      

 Στην τοποθεσία παλαιότερα λειτουργούσαν με τα νερά του κεφαλαριού 14 μπαρουτόμυλοι, οι οποίοι μεταξύ άλλων τροφοδότησαν και τις ανάγκες της Επανάστασης, όπως και πολλά βυρσοδεψεία.  Στη θέση του κεφαλαριού υπάρχει το εκκλησάκι του Αϊ-Γιάννη.  Στην περιοχή της Δημητσάνας οι πρώτοι νερόμυλοι άρχισαν να εμφανίζονται το 16ο αιώνα.  Τις μυλόπετρες τις έφερναν σε κομμάτια από τη Μήλο και τις συναρμολογούσαν επί τόπου δένοντάς τες με μεταλλικά στεφάνια.  Επίσης στην ίδια περιοχή λειτουργούσαν έως τα μέσα του 20ού αιώνα 20 περίπου νεροτριβές.  Η επεξεργασία και η παραγωγή μπαρούτης στη Δημητσάνα οφείλεται στο γεγονός ότι η περιοχή της είναι πλούσια σε φυσικά μείγματα νίτρου και ακάθαρτου νιτρικού καλίου.  Για το λόγο αυτό στα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι Τούρκοι ευνόησαν την παραγωγή πυρίτιδας στη Δημητσάνα και στη Στεμνίσα, απαλλάσσοντας μάλιστα τους κατοίκους από την καταβολή φόρου.

      Η διαδρομή μέσα στον υπαίθριο χώρο του μουσείου, ξεκινά από τη στέρνα και κατευθύνεται προς το κτίριο του αλευρόμυλου, όπου λειτουργεί ένας υδρόμυλος άλεσης σιτηρών και μια νεροτριβή και στεγάζεται το σπίτι του μυλωνά.  Ο αλευρόμυλος είναι λειτουργικός και αλέθει με τη δύναμη του νερού.

      Απέναντι βρίσκονται τα ερείπια δύο βυρσοδεψείων για το πλύσιμο των δερμάτων, των οποίων οι γούρνες (λίμπες) καθαρίστηκαν και στερεώθηκαν.  Κοντά υπάρχει αποκατεστημένο βυρσοδεψείο και το σπίτι του βυρσοδέψη. Δίπλα του σχηματίζεται πίδακας νερού του κεφαλαριού που πέφτει με δύναμη από τη γούρνα.

      Ακολουθώντας το λιθόστρωτο, φτάνει κανείς πιο κάτω στο μπαρουτόμυλο ο οποίος περιέχει πλήρη μηχανισμό, με τη φτερωτή του, τον εκκεντροφόρο άξονα, τα κοπάνια, τα ξύλινα στοιχεία, τα γουδιά και άλλα απαραίτητα σκεύη.

      Στο κέντρο του υπαίθριου χώρου υπάρχει κιόσκι που στεγάζει το      ρακοκάζανο. Πίσω του σε άλλο κιόσκι σε ειδικούς πίνακες παρέχονται γενικές πληροφορίες για το μουσείο.

ΠΑΤΡΙΚΟ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

       

Στη Καρδιά του Μαινάλου, μέσα στα καταπράσινα έλατα, βρίσκεται το χωριό  Λιμποβίσι όπου καταγόταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο ελευθερωτής του γένους.  Το Λιμποβίσι σήμερα είναι ακατοίκητο, όμως υπάρχει ανακαινισμένο το σπίτι των Κολοκοτρωναίων το οποίο λειτουργεί ως μουσείο.  Το αναστηλωμένο κτίριο είναι κτισμένο δίπλα στο παλιό πατρικό σπίτι του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και είναι αντίγραφο παραδοσιακού Κολοκοτρωνέικου σπιτιού.

      Ο Γέρος του Μοριά, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο άνθρωπος που υπηρέτησε όσο κανείς άλλος την Επανάσταση του ‘ 21 είναι ένας από τους δέκα «Μεγάλους Έλληνες». Από μικρό παιδάκι πολεμούσε τον Τούρκο δυνάστη με ελάχιστες δυνάμεις.  Η μοναδική του έννοια ήταν η Απελευθέρωση της Πατρίδας.  Σε μια ομιλία του στην Πνύκα μπροστά σε μαθητές τους είπε:

«Στον τόπο αυτόν όπου εγώ πατώ επάτουσαν άνδρες σοφοί με τους οποίους δεν είμαι άξιος να συγκριθώ ούτε να φτάσω τα ίχνη τους».

      Πολύ κοντά στο Λιμποβίσι, βρίσκεται το επίσης εγκαταλελειμμένο χωριό Αρκουδόρρεμα, εκεί όπου πριν από την έναρξη της επανάστασης του 1821, είχαν τα λημέρια τους οι Κολοκοτρωναίοι.

      Η εξόρμηση αυτή μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε ότι η ποιότητα της σχέσης μας με τη φύση αντανακλάται στην ποιότητα της ζωής μας. Καταλάβαμε ότι είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να ονειρεύεσαι, χωρίς να γίνεσαι άπραγος, να στοχάζεσαι, χωρίς να αφανίζεσαι μέσα στην αβεβαιότητα, να υπάρχεις ως ολότητα και τελικά να γίνεσαι ικανός να αισθανθείς, όχι απλά να εννοήσεις, και το θαύμα που σε περιβάλλει.

      Ελπίζουμε στην επόμενη εξόρμησή μας, να σας βρούμε συνοδοιπόρους μας και να μοιραστούμε μαζί σας, όχι γραπτώς, αλλά εμπράκτως τα συναισθήματα και τις εμπειρίες από τις δράσεις μας.

                                                            Φιλικά, Στέλλα Φιλιππίδου

για την ΟΝΝΕΔ ΝοτιοΑνατολικής Αττικής