Η ώρα της απόδοσης ευθυνών

Απόψε που δοκιμάζεται η εθνική συνοχή και ακεραιότητα, με την Ελλάδα να βρίσκεται βαριά τραυματισμένη, στο περιθώριο απαιτήσεων από εταίρους-δανειστές που υπερβαίνουν τα όρια της καλώς εννοούμενης προστασίας των δικών τους συμφερόντων, η δημόσια συζήτηση έχει διολισθήσει στον αποπροσανατολισμό.

Προφανώς και κανείς δεν θέλει να χρεοκοπήσει η χώρα. Όπως και προφανώς, κανείς δεν πιστεύει σοβαρά ότι στα μέτρα που συνεπάγεται το Μνημόνιο ΙΙ υπάρχει έστω και υποψία δόσης αναπτυξιακών αντίβαρων, για μια χώρα, την Ελλάδα, η οποία σχεδόν δυο χρόνια μετά το Καστελόριζο και το Μνημόνιο Ι, βρίσκεται σε χειρότερη θέση από εκείνη στην οποία τη βρήκε η πρώτη δανειακή σύμβαση.

Μεταξύ των δυο… «προφανώς» ωστόσο, υπάρχει μεγάλη απόσταση. Η οποία συνοψίζεται στην έννοια και το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης. Που κάθε άλλο παρά αφηρημένη είναι. Πρόκειται για βαθιά πολιτικό στρατηγικό αυτοπροσδιορισμό. Είτε μπορείς, είτε δεν μπορείς. Δεν φταίνε μόνο οι συνθήκες, που φυσικά και είναι εις βάρος μας.

Φταίνε πρωτίστως εκείνοι οι οποίοι ανέλαβαν να διαπραγματευτούν για λογαριασμό της Ελλάδας. Εκείνοι που σχεδίασαν και υπέγραψαν το Μνημόνιο Ι, και φυσικά εκείνοι που σήκωσαν πρόθυμα τη σκυτάλη της εφαρμογής των μέτρων του. Χωρίς καν να… βήξουν, προκειμένου να δηλώσουν απερίφραστα τις ενστάσεις τους. Για διαφωνίες, ας μην τα συζητάμε καλύτερα.

Όπως είπαν και οι «Anonymous» στο πρόσφατο μήνυμά τους, είναι ειρωνικό να δολοφονείται η Δημοκρατία στη χώρα στην οποία γεννήθηκε. Δυστυχώς, αυτό ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Για να σταματήσει να συμβαίνει, θα έπρεπε να αποδοθούν άμεσα πολιτικές ευθύνες σε όσους οδήγησαν την Ελλάδα στον μηχανισμό του Μνημονίου.

Και σε εκείνους που, εντός του Μνημονίου πλέον, αποδείχτηκαν εξαιρετικά ελλειμματικοί, για να διαπραγματευτούν μια καλύτερη θέση για τη χώρα. Για την κοινωνία. Για τους Έλληνες.

Αυτή η συζήτηση και η διαδικασία της απόδοσης ευθυνών, έπρεπε να διεξάγεται εκ παραλλήλου με τις τελικές συζητήσεις με την τρόικα για το Μνημόνιο ΙΙ. Γιατί η απόδοση ευθυνών, συνιστά από μόνη της διαπραγμάτευση. Και στέλνει στους διεθνείς εταίρους της χώρας το μήνυμα, ότι η Δημοκρατία επέστρεψε στην Ελλάδα. Και ζητά λογαριασμό.

Ξεκινώντας από τα του οίκου μας, για να φτάσουμε μετά και σε εκείνους. Επειδή, το τελευταίο διάστημα, αρκετό εθνικό αποπροσανατολισμό μας επέβαλαν, κυρίως οι εντός συνόρων. Ξεχνώντας τη βασική αρχή της επικοινωνίας: Ότι το μέσο, είναι το μήνυμα. Κάτι που σημαίνει ότι για να μπορέσεις να διαπραγματευτείς, και να οδηγήσει η διαπραγμάτευση σε αποτέλεσμα, πρέπει νωρίτερα να έχεις πείσει ότι… μπορείς. Να είσαι ο ίδιος το μήνυμα που θέλεις να στείλεις.