Παραδέξου ότι πρέπει να "μπαζώσεις" για να "χτίσεις"

Κανείς δεν αμφισβητεί την αισιόδοξη και διαχρονική προσέγγιση ότι κάθε άντρας μπορεί να έχει όποια γυναίκα θέλει. Αρκεί να ακολουθήσει τη σωστή τακτική και αυτή η γυναίκα να μην είναι η Ζιζέλ ή κάποια αυτής της συνωμοταξίας, γιατί απλά δεν γίνεται. Εννοώ ότι αν και σε όλους αρέσει το ποδόσφαιρο, απειροελάχιστοι μπορούν να παίξουν στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο καθένας, όμως, από εμάς μπορεί να παίξει στα 5x5 του Βασίλη Λάκη. Βλέπεις πού το πηγαίνω;

Το "μπάζο" είναι ένας κατάφωρα άδικος όρος που βαραίνει τα κορίτσια που δεν ήταν και τα πιο εμφανίσιμα στο σχολείο. Αυτά με τα οποία σύγκρινες πάντα τις κατακτήσεις σου και ένιωθες ότι τα 'χες με την επόμενη Σταρ Ελλάς. "Μπάζα" είναι τα κορίτσια που -και καλά- δεν θα διάλεγες για κανέναν λόγο.
Ωραία, αρκετά ως εδώ. Τώρα μπορούμε να περάσουμε στις αλήθειες. Αν δεν υπήρχαν τα συγκεκριμένα κορίτσια, ο Jason Biggs στο πρώτο American Pie -ΠΡΙΝ ακόμα χαριεντιστεί με τη Shannon Elizabeth- θα ήταν ένας άλλος Θάνος Ασκητής μπροστά σου.
Αυτά που αποκαλείς "μπάζα" είναι η αιτία που κατάφερες (αν κατάφερες τελικά) να ρίξεις την Ωραία Γκόμενα. Αλήθεια που στοιχειοθετείται με κάθε τρόπο. Ας ξεκινήσουμε με το κρίσιμο ζήτημα της αυτοπεποίθησης. Συμφωνώ ότι άλλο boost σου δίνει το ερωτικό feedback από τη Βερενίκη Marlohe και άλλο από την Tori Spelling (παραδειγματικά άσχημο κορίτσι), αλλά μπροστά στο boost που ΔΕΝ σου δίνει το απόλυτο μηδέν, ας βολευτούμε με την Tori.
Με τον κατακερματισμό και την υπερπληροφόρηση του σήμερα θα ξεχάσουμε σιγά-σιγά ότι το πρόβλημα δεν είναι το να έχεις μια άσχημη γκόμενα, αλλά το να μην έχεις γκόμενα ΓΕΝΙΚΑ. Ακόμα και η άσχημη λοιπόν προσθέτει στην αυτο-εκτίμησή σου. Είναι μια γυναίκα εκεί έξω που σε θέλει.
Στη χειρότερη, δες το και εμπειρικά. Σαν περιπέτεια. Σαν τα παιχνίδια που αποφεύγεις στο Allou Fun Park, για να μην ζαλιστείς (γιατί είσαι χέστης). Αν δεν νιώσεις αυτήν τη βαθιά αγωνία του να κάθεσαι για καφέ και να παρακαλάς να μην περάσει κάποιος γνωστός, τριτοξάδερφος, γείτονας και δει τη συνοδό σου, χάνεις ως άνθρωπος. Παραμένεις flat, προβλέψιμος, βαρετός.
Για τους πιο μπελαλήδες (λέξη συνοδευόμενη από ψητό χταπόδι και ουζάκι-όχι ούζο) ισχύει απόλυτα το -χασμουρητέο- "το καλό πράγμα αργεί να γίνει". Πάρε για παράδειγμα το Championship Manager. Μπορείς να αναλάβεις όποια ομάδα θέλεις. Από την αρχή. Μπορείς να γίνεις ο νέος Γκουαρντιόλα, μπορείς να γίνεις κι ο νέος κυρ-Βασίλης. Τι θα σου προσφέρει όμως περισσότερη ικανοποίηση; Τι θα εκτινάξει το mojo σου στα ύψη; Να πάρεις την Μπαρτσελόνα και να παίξεις ομίλους του Champions League με το καλημέρα ή να πάρεις τη Millwall, να φας 2-3 χρόνια στις μικρές κατηγορίες και μετά να την ανεβάσεις Premier League; Αν είσαι από αυτούς τους μπελαλήδες (εγώ είμαι), προτιμάς φυσικά το δεύτερο. Τα "μπάζα"είναι η προπόνηση, το ψήσιμο, η δουλειά. Η Ωραία Γκόμενα πρέπει να σε βρει έτοιμο.
Η αδικία, λοιπόν, σχετικά με τον χαρακτηρισμό έγκειται στο ότι τα μπάζα-μπάζα στην καθημερινότητα είναι κάτι το περιττό και άχρηστο -ούτε οι κάδοι των σκουπιδιών δεν τα θέλουν- ενώ τα κορίτσια-"μπάζα" είναι από χρήσιμα έως ευεργετικά. Επιπλέον, ο κανόνας λέει ότι είναι κλάσεις ανώτερα ποιοτικά από τις ωραίες, από τις Γκόμενες.
Θες γιατί η φύση τους στέρησε πόντους από την εμφάνιση; Θες γιατί δούλεψαν περισσότερο το πνεύμα; Θες γιατί απλά έτυχε; Ξέρεις πολλές πραγματικά hot υπάρξεις που είναι ταυτόχρονα και τα πιο ευχάριστα, χαρούμενα, όχι περίεργα, όχι υποχόνδρια όντα; Εγώ ξέρω την Όλγα Φαρμάκη. Δεν μου 'ρχεται δεύτερη.
Ναι, αυτό που έμμεσα πάω να πω είναι πως τα "μπάζα" (μόνο ως τίτλος εργασίας) δεν αποτελούν απλά σκαλοπάτι απαραίτητο για να περάσεις στο επόμενο επίπεδο. Μπορούν να ειδωθούν και ως πιο καίριες λύσεις. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού άλλωστε. Και βασικά, εσύ για τόσο ωραίος περνιέσαι δηλαδή;