Μια ανάλυση για την Ισπανία (πριν πέσουμε στα νύχια της συναινετικής Ιεράς Εξέτασης)

Εντάξει, λοιπόν, ας πάμε σε εκλογές. Η συνέχεια είναι γνωστή: Μεγάλη αποχή, μικρά ποσοστά για τα κόμματα, εντολές για κυβέρνηση συνεργασίας, σχηματισμός αυτής της κυβέρνησης με το περίστροφο των δανειστών στον κρόταφο και επιβολή ενός συναινετικού αυταρχικού καθεστώτος, μιας ιδιότυπης οικονομικής δικτατορίας.

Από κει και πέρα, το μέλλον είναι άδηλο. Όλα θα εξαρτηθούν από την επόμενη πικρή διαπίστωση που θα κάνει ο λαός, ο οποίος δυστυχώς είθισται να κάνει τις διαπιστώσεις του κατόπιν καταστροφής. Διότι δεν έχει ταγούς. Έχει ατυχήσει. Τον έχουν κοροϊδέψει ο ένας μετά τον άλλο. Και για να ξεφύγει από τον ένα, πέφτει στα νύχια του άλλου.

Τώρα, ο λαός ετοιμάζεται – το προαναγγέλλει, άλλωστε, στις δημοσκοπήσεις – να πέσει στα νύχια όλων μαζί. Να συνεννοηθούνε, λένε οι έξι στους δέκα. Την ίδια ώρα, σχεδόν οι πέντε στους δέκα δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στον «Κανένα». Και παρ’ όλα αυτά, επτά στους δέκα δεν θέλουν εκλογές.

Βγαίνει κανένα συμπέρασμα από όλα αυτά; Μόνο ένα: Ότι δια της πρόκλησης γενικής συγχύσεως τα ίδια πρόσωπα που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή θα διασωθούν και θα συνεχίσουν να προσφέρουν τις γνωστές άθλιες υπηρεσίες τους.

Είναι εντελώς σχιζοφρενικό να πιστεύει κανείς πως αυτοί που αποτελούν το πρόβλημα είναι και η λύση του.

Είναι επίσης σχιζοφρενικό να πιστεύει κανείς πως αν ενώσουν ιδιοτέλειες, ανικανότητες και αναπηρίες, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Όσα μηδενικά και αν προσθέσεις, το αποτέλεσμα είναι πάντα μηδέν. Απλά μαθηματικά.

Η κυβέρνηση οφείλει να μας πει για ποιον λόγο επιθυμεί τώρα διακαώς τις εκλογές. Εμφανίζονται ο ένας μετά τον άλλο -πριν από δεκαπέντε μέρες ο κ. Λοβέρδος, χθες ο κ. Πάγκαλος – και ζητούν πλειοψηφία 180 ψήφων για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

Πρόκειται για την απόλυτη επιβεβαίωση όσων υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή ότι η «βόμβα» Λοβέρδου ήταν συνεννοημένη – διαφορετικά έπρεπε τώρα να έχει αποσυρθεί στα κτήματά του.

Η αλήθεια είναι πως αφού ουδέποτε εφάρμοσαν το προεκλογικό τους πρόγραμμα – το οποίο απλώς ήταν ένα εργαλείο υφαρπαγής των ψήφων – τώρα δεν μπορούν να εφαρμόσουν ούτε το μετεκλογικό μνημονιακό τους πρόγραμμα.

Βρέθηκαν στην εξουσία τον Οκτώβριο του 2009 με μια τεράστια πλειοψηφία ποσοστών και εδρών, σπατάλησαν τον χρόνο κάνοντας βόλτες με τον Αθεμπίγιο και λέγοντας τραγουδάκια στη Σοσιαλιστική Διεθνή, κατέληξαν πριν από έναν χρόνο στα νύχια των δανειστών, υπέγραψαν (μόνοι τους, χωρίς όχι συναίνεση, αλλά ούτε καν συζήτηση) ό, τι τους σερβίρισαν και τώρα θέλουν να συμφωνήσουν όλοι για να συνεχίσουν να κυβερνούν.

Ακούμε δεξιά-αριστερά διάφορα εξαπτέρυγα να λένε πως δεν υπήρχε χρόνος για συζήτηση επειδή έπρεπε όλα να αποφασιστούν σε μια εβδομάδα, διαφορετικά θα χρεοκοπούσαμε.

Προφανώς έχει χαθεί η αίσθηση του χρόνου. Μεταξύ Οκτωβρίου 2009 και Μαΐου 2011, δεν μεσολάβησε μία εβδομάδα, αλλά κάτι μήνες. Στη διάρκεια των οποίων – να τα ξαναλέμε τώρα; - έγινε οτιδήποτε άλλο από αυτό που έπρεπε να συμβεί: Χορεύτηκε σάλσα στην Δομινικανή Δημοκρατία, έγιναν ταξίδια στην… Ινδία, οργανώθηκαν συνεντεύξεις στο Ζάππειο – τι τραβάει κι’ αυτό το Ζάππειο, θα τάτρωγε τα λεφτά ο Ζάππας αν το είχε φανταστεί – για τις πρώτες εκατό ημέρες, ακούστηκαν υποσχέσεις για «ορθοπεταλιές».

Φυσικά, δεν έγινε τίποτε. Το μόνο που έγινε ήταν η γελοία διαδικασία των βιογραφικών, που είχε ως αποτέλεσμα να αποκτήσουμε γραμματέα για το ΕΣΠΑ στις 25 Ιανουαρίου (του 2010)!

Μπορεί να μας πει το ΠΑΣΟΚ για ποιο λόγο επιδιώκει τώρα τις εκλογές; Δεν έχει πλειοψηφία; Δεν επιβεβαίωσε (μετά από τον γνωστό εκβιασμό) την πλειοψηφία του στις περιφερειακές εκλογές – όταν και πάλι όλα είχαν σταματήσει και ασχολούνταν με το αν θα εκλεγεί ο Σγουρός ή ο Δημαράς;

Μήπως η αξιωματική αντιπολίτευση έχει τη δύναμη να ρίξει την κυβέρνηση στη Βουλή;

Μήπως η αξιωματική αντιπολίτευση έχει κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους;

Μήπως βγήκε κανένα δικαστήριο να αποφασίσει πως η δανειακή σύμβαση είναι αντισυνταγματική;

Μήπως έχει αναπτυχθεί και στην Ελλάδα κίνημα «Αγανακτισμένων» αλά Ισπανία, αλλά απλώς είναι αόρατοι και δεν τους βλέπουμε;

Και γιατί θέλουν αυξημένη πλειοψηφία για το νέο μνημόνιο; Μήπως έπραξαν το ίδιο για το πρώτο μνημόνιο;

Για ποιο λόγο δεν ζήτησαν συναίνεση τότε; Και αν δεν τους δινόταν, ας πήγαιναν τότε σε εκλογές.

Κάτι που έπρεπε να το κάνουν από την αρχή. Να βγουν και να πουν «μας συγχωρείτε, άλλα είχαμε υποσχεθεί και άλλα βλέπουμε τώρα, θα κάνουμε αυτά κι’ αυτά και ζητούμε νέα νομιμοποίηση».

Ετοιμάζονται τώρα να δραπετεύσουν – αφού τα έκαναν λαμπόγιαλο. Τι διαφορετικό πράττουν από αυτό για το οποίο κατηγορούν την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας; Για απόδραση δεν την κατηγορεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, διακηρύσσοντας πως το ΠΑΣΟΚ ήλθε για να μείνει και να λύσει τα προβλήματα;

Καθώς φαίνεται, το χειρότερο για την χώρα δεν είναι η άθλια κατάσταση στην οποία την οδήγησαν.

Το χειρότερο είναι πως, ελλείψει κινήματος «Αγανακτισμένων», θα πρέπει να παραδεχθούμε πως στις εκλογές θα πάμε όχι επειδή το ζητάει ο λαός, αλλά επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με τον κ. Φωτόπουλο, που δηλώνει πως δεν είναι διατεθειμένος να δώσει τον πισινό του στην τρόικα.

Πολλοί αναρωτιούνται τώρα για ποιο λόγο στην Ισπανία αναπτύχθηκε ένα τόσο σοβαρό κίνημα, που κατόρθωσε και τον εκλογικό νόμο να καταργήσει και τις εκλογές να επηρεάσει, και στην Ελλάδα δεν μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο.

Η εξήγηση είναι πως στην Ισπανία το κίνημα έχει αναλύσει την κατάσταση και ξέρει τι θέλει.

Η Ισπανία είναι μια χώρα που κυβερνάται και αυτή εναλλάξ από δύο κόμματα, τα οποία εξαρτώνται απόλυτα και τελούν υπό την επικυριαρχία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, λειτουργώντας δίκην... παραρτημάτων της. Πίσω από τους επιγόνους της Ιεράς Εξέτασης κρύφτηκαν και εξακολουθούν να κρύβονται οι Ισπανοί πολιτικοί. Εκεί βρίσκουν την στήριξη, εκεί βρίσκουν τις ψήφους.

Στην Ελλάδα δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά την θέση των «Ιεροεξεταστών» κρατούν η διαπλοκή με τα συμφέροντα, το πελατειακό σύστημα, ο νεποτισμός και η δημιουργία μιας κάστας επαγγελματιών πολιτικών. Αυτή είναι η δική μας Ιερή Εξέταση.

Τα μέλη του ισπανικού κινήματος δεν ζητούν κατάργηση των πάντων, αλλά δημοκρατικό έλεγχο των ήδη υπαρχόντων κομμάτων τους, ώστε να τα απαλλάξουν από την επιρροή της Εκκλησίας, που τα ελέγχει, κρατώντας τις ψήφους στα χέρια της.

Αυτό πρέπει να γίνει και στην Ελλάδα. Ένα κίνημα που θα απαιτήσει να σταματήσουν οι παρέες των αρχηγών να καθορίζουν το μέλλον της χώρας.

Να μετατραπεί δηλαδή το εκλογικό σώμα σε οιονεί εκλεκτορικό σώμα που θα επιλέγει αυτό τους υποψηφίους, οι οποίοι θα εγγράφονται ελευθέρως και αυτοβούλως στις λίστες των κομμάτων. Με τα βιογραφικά τους, τα «πόθεν έσχες» τους, το οικογενειακό και επαγγελματικό παρελθόν τους.

Οι λίστες δηλαδή των κομμάτων θα καταρτίζονται από τον λαό – εκλεκτορικό σώμα. Όλα αυτά, αφού δεσμευτούν τα κόμματα πως το ρουσφέτι θα απαγορευτεί με συνταγματική διάταξη, με ποινή την απώλεια της έδρας. Και ότι θα κλείσουν τα βουλευτικά γραφεία, άντρα εκμαυλισμού του λαού, ώστε να σταθεί δυνατόν με αντικειμενικά κριτήρια να επιλεγούν οι καλύτεροι, οι αδιάφθοροι και οι ολιγαρκείς.

Διαφορετικά, οι επίγονοι της ελληνικής Ιεράς Εξέτασης θα συνεχίσουν να ζουν και να βασιλεύουν. Και μάλιστα, όλοι μαζί!

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη