Θα τους πάρει όλους μαζί του

Η χώρα μπαίνει σε μια από τις κρισιμότερες (ίσως την πιο κρίσιμη) στιγμές της Ιστορίας της.

Εισέρχεται σε μια μακρά προεκλογική περίοδο, στη διάρκεια της οποίας τα δύο μεγάλα κόμματα θα έχουν παραχωρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων, όσον αφορά στην επαφή και την εκπροσώπηση του λαού στα μικρότερα, με τα οποία η χειμαζόμενη από τα μέτρα κοινή γνώμη θα ταυτιστεί.

Όλοι γνωρίζουν ότι η μακρά προεκλογική περίοδος αποβαίνει σε βάρος της ομαλότητας και δημιουργεί «την φρενίτιδα της προεκλογικής προσδοκίας», στην οποία ο κ. Παπανδρέου αναφέρθηκε κατά την ομιλία του την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή και την οποία δήθεν ήθελε να εξορκίσει.

Φυσικά, όπως πάντα, έπραξε το αντίθετο. Αποφασισμένος να μην πέσει αμαχητί, αποφάσισε να πάρει μαζί του το κόμμα του, το κόμμα του αντιπάλου του και φυσικά ολόκληρη τη χώρα.

Ο τελευταίος (ελπίζουμε και έσχατος, αν και ποτέ δεν ξέρεις, στην Ελλάδα ζούμε) γόνος της οικογένειας Παπανδρέου, έλαβε την άδεια να εκτελέσει μέχρι τέλους το σχέδιό του.

Μεθοδικά ροκάνισε τον χρόνο, δεν εφάρμοσε ποτέ την Συμφωνία της 21ης Ιουλίου, δυναμίτισε με τα περί δημοψηφίσματος τις αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου, έφαγε ένα τριήμερο με την Σοσιαλιστική Διεθνή στην Κρήτη – κάτι για το οποίο δεν έχει ακόμη κατηγορηθεί από κανέναν – έφαγε ένα διήμερο στο G20 όταν εκλήθη επειγόντως για να πάρει πίσω την παραφροσύνη του δημοψηφίσματος, έφαγε άλλο ένα τριήμερο με την συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που δεν θα υπήρχε την επομένη, πήγε έτσι χαμένο ένα ολόκληρο δεκαήμερο και κατέληξε να εκβιάζει (μέσω Ευρώπης) για κυβέρνηση συνεργασίας της τελευταίας στιγμής.

Όλα έγιναν όπως τα προανήγγειλαν στη Βουλή. Μια εκβιασμένη συνεργασία, μια προσωρινή κυβέρνηση τεσσάρων μηνών (αυτό προέκυψε από τους «υπολογισμούς» του κ. Βενιζέλου που ήδη από την προηγούμενη Παρασκευή μίλησε για εκλογές στα τέλη Φεβρουαρίου ή αρχές Μαρτίου) και καμιά λαϊκή νομιμοποίηση.

Επί δύο χρόνια κάθισαν ακίνητοι, δεν εφάρμοσαν τίποτε, δεν ζήτησαν την γνώμη κανενός, δεν άκουσαν τίποτε, οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία και ένα βήμα πριν από την έξοδο από το ευρώ, συκοφάντησαν την Ελλάδα στα πέρατα της Οικουμένης, συκοφάντησαν την αξιωματική αντιπολίτευση, περνώντας την άποψη – ακόμη και στους συντηρητικούς της Ευρώπης – πως αυτή φταίει για την μη εφαρμογή των μέτρων (και όχι το γεγονός ότι δεν άγγιξαν τον κομματικό τους στρατό) και οδήγησαν τα πράγματα εκεί που ήθελαν.

Στο παραπέντε, με εκβιασμούς και με την αντιπολίτευση να κινδυνεύει να κατηγορηθεί για ενδεχόμενη μεγάλη καταστροφή.

Επί δύο χρόνια μπορούσαν να αποφασίζουν τα πάντα. Μπορούσε να αποφασίζει μόνος του ένας άνθρωπος – ο Γ. Παπακωνσταντίνου.

Ψήφισαν τροπολογία με την οποία αρκούσε η υπογραφή του υπουργού των Οικονομικών για να υπογραφεί οποιαδήποτε σύμβαση - εκμεταλλευόμενοι ένα πολιτικό προσωπικό ασχέτων και κατώτερο των περιστάσεων.

Μετέτρεψαν το δικό τους προεκλογικό σύνθημα (επαναδιαπραγμάτευση με την ΕΕ) σε κατηγορία κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης – αν και τότε, τον Σεπτέμβριο του 2009, οι αξιωματούχοι της ΕΕ διακήρυσσαν πως δεν υπήρχαν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης.

Και τέλος, απέφυγαν αυτό που φοβόνταν όπως ο διάολος το λιβάνι: Εκλογές για να αποκατασταθεί η ομαλότητα και να υπάρξει λαϊκή εντολή με βάση συγκεκριμένα προγράμματα.

Ουσιαστικά, ο κ. Παπανδρέου κατάφερε να μην καταγραφεί η κατακρήμνιση του κόμματός του, που θα τον οδηγούσε αμέσως στην έξοδο. 

Ακόμη και η πρόταση που έκανε ο κ. Παπανδρέου την Κυριακή και ανακοίνωσε στο υπουργικό συμβούλιο (ζήτησα από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μας καλέσει μαζί με τον κ. Σαμαρά), εντάσσεται στο γενικότερο σχέδιο δημιουργίας διαλυτικού μετώπου.

Διαφορετικά, θα είχε ζητήσει από την αρχή σύγκληση των πολιτικών αρχηγών.

Ύφανε τον ιστό του προσεκτικά και ήδη βρίσκεται στην τελική φάση του σχεδίου «θα σας πάρω όλους μαζί μου».

Αν ο Θεός της Ελλάδας βρίσκεται κάπου εδώ γύρω, ας βάλει το χέρι του…

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη