Τρέμουν το κίνημα των διοδίων γιατί κτυπάει το σάπιο σύστημα εκεί που πονάει: στην δυνατότητά του να αυτοσυντηρείται

Η “Δημοκρατία” είναι δύσκολη έννοια στις μέρες μας και με τα ΜΜΕ μας. Μία βασική έννοια της “Δημοκρατίας”, όπως την καταλαβαίνω εγώ, είναι η λαϊκή συμμετοχή στην απόφαση, μέθοδο, και το ύψος της φορολογίας. Επαναστατικά πράγματα; Δεν νομίζω.

Όταν σε καιρό λιτότητας, φωνάζει η αυθαιρεσία φόρων και τελών που κανείς μας δεν ψήφισε, ή δεν συμφώνησε, τότε υπάρχουν τρεις λύσεις: ή 1) βάζεις το κεφάλι κάτω και όσο αντέξεις, ή 2) περιμένεις τον από μηχανής θεό να σε σώσει, ή 3) αντιδράς. Όσο πιο πολλή η αυθαιρεσία, τόσο πιο πολλή η αντίδραση. Η αντίδραση θα έχει νομοτελειακά συνέπειες: Μία συνέπεια είναι η εκτόνωση και η καταστολή με νουθεσίες, ή με παραδοσιακούς τρόπους.

Κακώς εστιαζόμαστε στον όποιο Γκλέτσο. Είναι αποπροσανατολιστικό, κατά την γνώμη μου. Εγώ εστιάζομαι στο ότι ο κόσμος που καλείται να πληρώνει κερατιάτικα, για τα οποία ΔΕΝ ρωτήθηκε, ΟΥΤΕ εκπροσωπείται. Δημοκρατία είναι να έχεις άποψη για το πόσο και πώς φορολογείσαι. ΔΕΝ τα έφαγα με κανέναν, ΠΟΤΕ δεν φοροδιέφυγα, ΔΕΝ έχω άλλα, κι αν έχω ΔΕΝ τα δίνω, εάν δεν ερωτηθώ και δεν συμφωνήσω. Το σύστημα θα με καταναγκάσει, θα με εκβιάσει, ήδη αυτό γίνεται, και το μέλλον θα δείξει, σε αυτό το παιχνιδάκι.

Όταν ο κόσμος αισθάνεται ότι είναι στριμωγμένος στην γωνία, είπαμε, ή 1) ή 2), ή 3), όπως είπα στην αρχή.

Το τρέμουν το κίνημα των διοδίων — εάν δεν εξευτελιστεί ή δεν εκτονωθεί… Το τρέμουν γιατί κτυπάει την σαπίλα του πολτειακού μας συστήματος εκεί που πονάει: Στην δυνατότητα να αυτοσυντηρείται με ανανεώσεις δανείων που βασίζονται σε όλο και πιο αυθαίρετους φόρους και εκβιαστικά τέλη. Αυτό έχει γονατίσει την Πατρίδα μας.

Η αντίδραση στον αποικιοκρατικό φόρο του αλατιού, είναι πας στην θάλασσα και μαζεύεις αλάτι. Ή δεν βάζεις αλάτι.

Πηγή: Αrchaeopteryx