RSS Feed
Twitter
Facebook
You Tube
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να προσπαθήσεις να γράψεις κάτι πλήρως άρτιο και συγκροτημένο λίγες ώρες πριν την κάλπη. Στο μυαλό γυρνούν με φοβερή ταχύτητα όλα όσα διάβασες, όλα όσα άκουσες, εκείνα που ψαχούλεψες στο διαδίκτυο, όσα συζήτησες με φίλους ή απλώς με κόσμο που συνάντησες τις τελευταίες ημέρες.
Για ακόμα φορά, όπως εδώ και πολλά χρόνια, έζησα την προεκλογική περίοδο από πολύ κοντά. Παρακολούθησα ομιλίες, συμμετείχα σε συζητήσεις, διάβασα πολιτικά, ακόμα και παραπολιτικά κείμενα και σχόλια. Είδα πως προετοιμάζεται ένας προεκλογικός αγώνας, με ποιον τρόπο έρχονται σε επαφή και επικοινωνία οι πολίτες με τους πολιτικούς, έζησα το άγχος μιας πολύ μικρής προεκλογικής περιόδου που όμως τα είχε σχεδόν όλα σε καταιγιστική και συμπιεσμένη μορφή. Μίλησα με πολλούς ανθρώπους που είχαν διαμετρικά αντίθετες απόψεις από τη δική μου, εν γνώσει μου από μερικούς θέλησα να «τσαλακωθώ» γιατί μόνο έτσι μπορείς να βγάλεις από τον άλλο αυτό που πραγματικά είναι και όχι απλώς να δεις εκείνο που θέλει να δείξει.
Το έχω γράψει πολλές φορές, στις εκλογές πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε τους «αμόλυντους» ή τους ανθρώπους της «συστημικής» θερμοκοιτίδας. Έμαθα μετά από τόσα χρόνια ότι όταν πολιτικός – και όχι μόνο – προβάλλεται ή «επιβάλλεται» ως κάτι το σχεδόν «θεόπνευστο», τότε είναι που πρέπει ο πολίτης να ανησυχεί μήπως απλώς τον έχουν βάλει να πιάσει καρέκλα στον εξώστη του σινεμά των κατασκευασμένων παραισθήσεων.
Έμαθα να αναζητώ τον άνθρωπο πίσω από τον πολιτικό και να προσπαθώ να διακρίνω τις ανθρώπινες αδυναμίες του, το χαρακτήρα του, τα στοιχεία εκείνα που τον καθιστούν μέρος του κοινωνικού συνόλου και δεν αρκούμαι απλώς στο περιτύλιγμα ή στις προβολές της επικοινωνιακής «γυάλας».
Για μένα, ακριβώς αυτές οι αδυναμίες είναι που μπορούν και δίνουν στον καθένα, τελικά, το δικό του, προσωπικό, συγκριτικό πλεονέκτημα. Βαρέθηκα τα «καλούπια», τις ατσαλάκωτες φάτσες, τα περιποιημένα νύχια και τους καλοσιδερωμένους γιακάδες. Κουράστηκα από εκείνους που περισσότερο αγωνίζονται – μάταια – να δείξουν ότι είναι «τέλειοι» και λιγότερο αγωνίζονται για να συμμαζέψουν τον ορυμαγδό που συμβαίνει γύρω μας. Μέσα στην επίπλαστη τελειότητα κρύβονται οι πιο ενδόμυχοι σκοτεινοί λαβύρινθοι και αυτό πια είναι πανθομολογούμενο.
Όλοι έχουν αδυναμίες, όλοι έχουν παρελθόν, όλοι είναι άνθρωποι και, αυτή τη στιγμή ειδικά, θεωρώ ότι το Ελληνικό κοινοβούλιο έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ, ανθρώπους, παρά από «πολιτικάντηδες» που έχουν μάθει το «παραμύθι», αντιμετωπίζουν την πολιτική με δικανικούς λόγους, ασπάστηκαν ξαφνικά τον αφορισμό και «εξυπνακίζουν» πάνω στην πλάτη ενός λαού που τον έχουν κάνει με τις ακατάσχετες ανεδαφικές θεωρίες τους να φοβάται κάθε βράδυ, το επόμενο ξημέρωμα. Μου προκαλούν αποστροφή κάτι τύποι που μετά από έναν πολυετή λήθαργο που στήριζαν με φανατισμό κυβερνήσεις που ενστάλαξαν στη χώρα όλες τις παθογένειες του μοναδικού σε ιδιοχαρακτηριστικά, στα παγκόσμια δεδομένα, ελληνικού υπαρκτού σοσιαλισμού, σήμερα εμφανίζονται ως «δικαστές», «αμόλυντοι» και κριτές των πάντων, λες και πέρασαν από κάποια μηχανή αναβάπτισης.
Από τότε που ασχολήθηκα για πρώτη φορά με την πολιτική, εκείνο που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν άνθρωποι που την αντιμετώπιζαν είτε ως θεατρικό σανίδι και παράσταση με έτοιμο σενάριο, είτε ως ευκαιρία για να πιάσουν πελάτες στα επαγγελματικά γραφεία τους, είτε απλώς ως ένα μέσο για να ικανοποιήσουν την καθαρά προσωπική ματαιοδοξία τους. Και ενώ παλαιότερα αυτό συνέβαινε σε επίπεδο προσώπων, σήμερα έχουμε φτάσει να συμβαίνει και σε επίπεδο ολόκληρων κομματικών σχηματισμών.
Υπάρχουν κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του ελληνικού λαού μόνο και μόνο για να δει ο αρχηγός τους αν μπορεί να εφαρμοστεί η προσωπική του γενική οικονομική θεώρηση επί της παγκοσμιότητας, χωρίς να υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο εφαρμοσμένο ανάλογο μοντέλο. Άλλα πολιτεύονται με όρους πολιτικού καπρίτσιου και υπάρχουν και εκείνα που έχουν στηρίξει όλη τους την ύπαρξη σε αμιγώς παροδικές καταστάσεις που όταν αυτές εκλείψουν δεν θα έχουν και εκείνα λόγο ύπαρξης. Στις επιλογές υπάρχουν και περιπτώσεις ακραίων ιδεολογιών που έχουν ένα υπαρκτό, διαχρονικό υπόβαθρο, αλλά – δεν ξέρω γιατί – στην πορεία προς τις κάλπες το κρύβουν επιμελώς, σαν να περιμένουν να το εμφανίσουν ως έκπληξη μετά τις εκλογές. Λένε δηλαδή «ψηφίστε μας και θα δείτε μετά τι ακριβώς είμαστε».
Λογικά λοιπόν κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί «θα ψηφίσουμε κάποιον για τις αδυναμίες του ;». Η απάντηση είναι – κατά τη γνώμη μου – ανεπιφύλακτα «ναι» αν αυτές οι «αδυναμίες» είναι τέτοιες που του αφαιρούν την υπόσταση του «υπεράνθρωπου» ή του απόμακρου πολιτικού ταγού. Αν είναι τέτοιες όπως του καθενός από εμάς που είναι φυσιολογικός άνθρωπος, που παθιάζεται για ένα καλύτερο αύριο, που αγωνίζεται, που παλεύει για όσα πιστεύει, που δεν διστάζει να τσαλακωθεί για τις ιδέες του, που θα μπει στην καθημερινή κουβέντα με τους διπλανούς του γιατί όπως έχω γράψει, ο λαός μιλάει κάθε μέρα και όχι μόνο στις εκλογές. Αν είναι αδυναμία η συνέπεια, η διαρκής προσφορά, ακόμα και το να μπορεί να παραδεχθεί ένα λάθος που έχει κάνει στο παρελθόν, τότε αυτές οι έννοιες συναντούν τα ποιοτικά στοιχεία της αξιοπρέπειας, της αξιοσύνης, συναντούν το ντόμπρο και το ευθύ. Και αυτά μας λείπουν.
Να έχετε πάντα υπόψη σας κάτι σημαντικό. Αν ένας άνθρωπος υπερασπίζεται με πάθος τις ιδέες του και τους ρόλους που κατά καιρούς μπορεί να αναλάβει, τότε θα υπερασπιστεί με πάθος και το κοινό καλό, το αντικειμενικά αναγκαίο και το εθνικά συμφέρον. Και θα το κάνει με όλη του τη δύναμη και όχι απλώς για να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο βιλαέτι εξουσίας.
Η Ελλάδα μας είναι σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Χρειάζεται ανθρώπους που έχουν γνώση, εμπειρία, ευθύτητα, που έχουν περάσει από εκείνο που εμείς οι απλοί άνθρωποι αποκαλούμε «πιάτσα» και «αγορά». Που έχουν τον τρόπο και το σθένος να αλλάξουν όσα μας έφτασαν εδώ και όσα φοβόμαστε ότι θα βρούμε μπροστά μας. Οι Έλληνες είμαστε ευρωπαϊστές και φιλελεύθεροι. Έχουμε δώσει αγώνες για ελευθερία όποτε επικράτησε το οποιοδήποτε είδος φασισμού, πολιτικού ή μη. Και ο φασισμός δεν είναι μόνο αυτός που μπορεί να φαίνεται, είναι και εκείνος που μπορεί να υπάρχει υπογείως και εκφράζεται σήμερα με απόψεις του τύπου «εκείνοι είναι οι δοσίλογοι και εμείς δεν είμαστε γιατί τα λέμε όλα σωστά». Την Κυριακή ψηφίζουμε ανθρώπους που μπορούν να μας κρατήσουν μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και όχι εκείνους που επιζητούν τη «δικανική» πολιτική της απομόνωσης. Ξέρουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε πολλά, αλλά «ΟΧΙ» αφού πρώτα διαλύσουμε τα πάντα και περάσουμε από την άβυσσο.
Για ακόμα φορά, όπως εδώ και πολλά χρόνια, έζησα την προεκλογική περίοδο από πολύ κοντά. Παρακολούθησα ομιλίες, συμμετείχα σε συζητήσεις, διάβασα πολιτικά, ακόμα και παραπολιτικά κείμενα και σχόλια. Είδα πως προετοιμάζεται ένας προεκλογικός αγώνας, με ποιον τρόπο έρχονται σε επαφή και επικοινωνία οι πολίτες με τους πολιτικούς, έζησα το άγχος μιας πολύ μικρής προεκλογικής περιόδου που όμως τα είχε σχεδόν όλα σε καταιγιστική και συμπιεσμένη μορφή. Μίλησα με πολλούς ανθρώπους που είχαν διαμετρικά αντίθετες απόψεις από τη δική μου, εν γνώσει μου από μερικούς θέλησα να «τσαλακωθώ» γιατί μόνο έτσι μπορείς να βγάλεις από τον άλλο αυτό που πραγματικά είναι και όχι απλώς να δεις εκείνο που θέλει να δείξει.
Το έχω γράψει πολλές φορές, στις εκλογές πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε τους «αμόλυντους» ή τους ανθρώπους της «συστημικής» θερμοκοιτίδας. Έμαθα μετά από τόσα χρόνια ότι όταν πολιτικός – και όχι μόνο – προβάλλεται ή «επιβάλλεται» ως κάτι το σχεδόν «θεόπνευστο», τότε είναι που πρέπει ο πολίτης να ανησυχεί μήπως απλώς τον έχουν βάλει να πιάσει καρέκλα στον εξώστη του σινεμά των κατασκευασμένων παραισθήσεων.
Έμαθα να αναζητώ τον άνθρωπο πίσω από τον πολιτικό και να προσπαθώ να διακρίνω τις ανθρώπινες αδυναμίες του, το χαρακτήρα του, τα στοιχεία εκείνα που τον καθιστούν μέρος του κοινωνικού συνόλου και δεν αρκούμαι απλώς στο περιτύλιγμα ή στις προβολές της επικοινωνιακής «γυάλας».
Για μένα, ακριβώς αυτές οι αδυναμίες είναι που μπορούν και δίνουν στον καθένα, τελικά, το δικό του, προσωπικό, συγκριτικό πλεονέκτημα. Βαρέθηκα τα «καλούπια», τις ατσαλάκωτες φάτσες, τα περιποιημένα νύχια και τους καλοσιδερωμένους γιακάδες. Κουράστηκα από εκείνους που περισσότερο αγωνίζονται – μάταια – να δείξουν ότι είναι «τέλειοι» και λιγότερο αγωνίζονται για να συμμαζέψουν τον ορυμαγδό που συμβαίνει γύρω μας. Μέσα στην επίπλαστη τελειότητα κρύβονται οι πιο ενδόμυχοι σκοτεινοί λαβύρινθοι και αυτό πια είναι πανθομολογούμενο.
Όλοι έχουν αδυναμίες, όλοι έχουν παρελθόν, όλοι είναι άνθρωποι και, αυτή τη στιγμή ειδικά, θεωρώ ότι το Ελληνικό κοινοβούλιο έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ, ανθρώπους, παρά από «πολιτικάντηδες» που έχουν μάθει το «παραμύθι», αντιμετωπίζουν την πολιτική με δικανικούς λόγους, ασπάστηκαν ξαφνικά τον αφορισμό και «εξυπνακίζουν» πάνω στην πλάτη ενός λαού που τον έχουν κάνει με τις ακατάσχετες ανεδαφικές θεωρίες τους να φοβάται κάθε βράδυ, το επόμενο ξημέρωμα. Μου προκαλούν αποστροφή κάτι τύποι που μετά από έναν πολυετή λήθαργο που στήριζαν με φανατισμό κυβερνήσεις που ενστάλαξαν στη χώρα όλες τις παθογένειες του μοναδικού σε ιδιοχαρακτηριστικά, στα παγκόσμια δεδομένα, ελληνικού υπαρκτού σοσιαλισμού, σήμερα εμφανίζονται ως «δικαστές», «αμόλυντοι» και κριτές των πάντων, λες και πέρασαν από κάποια μηχανή αναβάπτισης.
Από τότε που ασχολήθηκα για πρώτη φορά με την πολιτική, εκείνο που με ενοχλούσε περισσότερο ήταν άνθρωποι που την αντιμετώπιζαν είτε ως θεατρικό σανίδι και παράσταση με έτοιμο σενάριο, είτε ως ευκαιρία για να πιάσουν πελάτες στα επαγγελματικά γραφεία τους, είτε απλώς ως ένα μέσο για να ικανοποιήσουν την καθαρά προσωπική ματαιοδοξία τους. Και ενώ παλαιότερα αυτό συνέβαινε σε επίπεδο προσώπων, σήμερα έχουμε φτάσει να συμβαίνει και σε επίπεδο ολόκληρων κομματικών σχηματισμών.
Υπάρχουν κόμματα που διεκδικούν την ψήφο του ελληνικού λαού μόνο και μόνο για να δει ο αρχηγός τους αν μπορεί να εφαρμοστεί η προσωπική του γενική οικονομική θεώρηση επί της παγκοσμιότητας, χωρίς να υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο εφαρμοσμένο ανάλογο μοντέλο. Άλλα πολιτεύονται με όρους πολιτικού καπρίτσιου και υπάρχουν και εκείνα που έχουν στηρίξει όλη τους την ύπαρξη σε αμιγώς παροδικές καταστάσεις που όταν αυτές εκλείψουν δεν θα έχουν και εκείνα λόγο ύπαρξης. Στις επιλογές υπάρχουν και περιπτώσεις ακραίων ιδεολογιών που έχουν ένα υπαρκτό, διαχρονικό υπόβαθρο, αλλά – δεν ξέρω γιατί – στην πορεία προς τις κάλπες το κρύβουν επιμελώς, σαν να περιμένουν να το εμφανίσουν ως έκπληξη μετά τις εκλογές. Λένε δηλαδή «ψηφίστε μας και θα δείτε μετά τι ακριβώς είμαστε».
Λογικά λοιπόν κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί «θα ψηφίσουμε κάποιον για τις αδυναμίες του ;». Η απάντηση είναι – κατά τη γνώμη μου – ανεπιφύλακτα «ναι» αν αυτές οι «αδυναμίες» είναι τέτοιες που του αφαιρούν την υπόσταση του «υπεράνθρωπου» ή του απόμακρου πολιτικού ταγού. Αν είναι τέτοιες όπως του καθενός από εμάς που είναι φυσιολογικός άνθρωπος, που παθιάζεται για ένα καλύτερο αύριο, που αγωνίζεται, που παλεύει για όσα πιστεύει, που δεν διστάζει να τσαλακωθεί για τις ιδέες του, που θα μπει στην καθημερινή κουβέντα με τους διπλανούς του γιατί όπως έχω γράψει, ο λαός μιλάει κάθε μέρα και όχι μόνο στις εκλογές. Αν είναι αδυναμία η συνέπεια, η διαρκής προσφορά, ακόμα και το να μπορεί να παραδεχθεί ένα λάθος που έχει κάνει στο παρελθόν, τότε αυτές οι έννοιες συναντούν τα ποιοτικά στοιχεία της αξιοπρέπειας, της αξιοσύνης, συναντούν το ντόμπρο και το ευθύ. Και αυτά μας λείπουν.
Να έχετε πάντα υπόψη σας κάτι σημαντικό. Αν ένας άνθρωπος υπερασπίζεται με πάθος τις ιδέες του και τους ρόλους που κατά καιρούς μπορεί να αναλάβει, τότε θα υπερασπιστεί με πάθος και το κοινό καλό, το αντικειμενικά αναγκαίο και το εθνικά συμφέρον. Και θα το κάνει με όλη του τη δύναμη και όχι απλώς για να ενταχθεί σε ένα ευρύτερο βιλαέτι εξουσίας.
Η Ελλάδα μας είναι σε κρίσιμο σταυροδρόμι. Χρειάζεται ανθρώπους που έχουν γνώση, εμπειρία, ευθύτητα, που έχουν περάσει από εκείνο που εμείς οι απλοί άνθρωποι αποκαλούμε «πιάτσα» και «αγορά». Που έχουν τον τρόπο και το σθένος να αλλάξουν όσα μας έφτασαν εδώ και όσα φοβόμαστε ότι θα βρούμε μπροστά μας. Οι Έλληνες είμαστε ευρωπαϊστές και φιλελεύθεροι. Έχουμε δώσει αγώνες για ελευθερία όποτε επικράτησε το οποιοδήποτε είδος φασισμού, πολιτικού ή μη. Και ο φασισμός δεν είναι μόνο αυτός που μπορεί να φαίνεται, είναι και εκείνος που μπορεί να υπάρχει υπογείως και εκφράζεται σήμερα με απόψεις του τύπου «εκείνοι είναι οι δοσίλογοι και εμείς δεν είμαστε γιατί τα λέμε όλα σωστά». Την Κυριακή ψηφίζουμε ανθρώπους που μπορούν να μας κρατήσουν μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια, μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και όχι εκείνους που επιζητούν τη «δικανική» πολιτική της απομόνωσης. Ξέρουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε πολλά, αλλά «ΟΧΙ» αφού πρώτα διαλύσουμε τα πάντα και περάσουμε από την άβυσσο.
Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.
Βασίλειος Μπαλάφας
vasileios[at]balafas.gr
vbalafas.blogspot.com
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου