Η Κρίση και οι Αδυναμίες της Αριστεράς

Οι επικείμενες εκλογές , οι οποίες διεξάγονται μέσω πρωτοφανούς  οικονομικής δυσπραγίας  έχουν φέρει στο προσκήνιο τα κόμματα της Αριστεράς τα οποία φιλοδοξούν να αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή της εξόδου από την κρίση. Η Αριστερά  αυτοπαρουσιάζεται ως η μοναδική επιλογή για να βγει η πατρίδα μας από την κρίση, βοηθούμενη από την επικράτηση της αντιμνημονιακής ρητορικής στο μεγαλύτερο τμήμα της ελλαδικής κοινωνίας.

Υπάρχουν, όμως, ορισμένα στοιχεία τα οποία ακυρώνουν τις προοπτικές της Αριστεράς να μετατραπεί σε σοβαρή πρόταση διακυβέρνησης, στοιχεία τα οποία αποτελούν αναπόσπαστα χαρακτηριστικά της ταυτότητας της, τα οποία δεν μπορεί να αποβάλλει. Για την ώρα τουλάχιστον…

Πρώτον, υπάρχει μια ηθελημένα  λανθασμένη ανάγνωση της κατάστασης στην ελλαδική κοινωνία. Τα κόμματα της Αριστεράς τεχνηέντως υποτιμούν τις εναλλακτικές επιλογές για να παρουσιάσουν την δική τους πολιτική ως τη μόνη διέξοδο. Δεν επιθυμούν να υπάρξει συμβατική εναλλακτική πολιτική. Πρέπει κατ’ αυτούς να υπάρξει εξέγερση, πρέπει να υπάρξει επαναστατική ατμόσφαιρα. Ίσως στην αρρωστημένη φαντασία κάποιων η σημερινή συγκυρία είναι μια καλή ευκαιρία να πάρουν εκδίκηση για το γεγονός ότι δεν αξιωθήκαμε ως χώρα να γίνουμε σταλινικό προτεκτοράτο μερικές δεκαετίες πριν…

Δεν είναι προς το συμφέρον της Αριστεράς να παραδεχθεί πως υπάρχει συμβατική εναλλακτική πρόταση για έξοδο από την κρίση. Για αυτό το λόγο θέλουν να πείσουν ότι αποκλείεται η οποιαδήποτε τροποποίηση του προγράμματος των  δανειστών της χώρας. Επιδιώκουν τον εγκλωβισμό της χώρας στο ασφυκτικό πρόγραμμα της σημερινής οικονομικής πολιτικής ώστε η εξέγερση την οποία ονειρεύονται να φαίνεται ως η μόνη λύση για την ελλαδική κοινωνία. Για αυτό το λόγο θέλουν να πείσουν ότι αποκλείεται η οποιαδήποτε τροποποίηση του προγράμματος τω  δανειστών της χώρας.

Και όμως. Ο Πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, μιλώντας ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικής και Νομισματικής Πολιτικής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, τάχθηκε για πρώτη φορά ανοικτά υπέρ ενός συμφώνου σχετικά με την ανάπτυξη. Ο Γάλλος υποψήφιος Πρόεδρος Φ. Ολάντ κάνει λόγο για τροποποίηση του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας. Το αδιέξοδο της λιτότητας και η ανάγκη έμφασης στην ανάπτυξη αποτελεί πλέον αναπόσπαστο στοιχείο στον ευρωπαϊκό  δημόσιο διάλογο. Αυτό από μόνο του δεν λύνει το πρόβλημα αλλά προσφέρει δυνατότητες και προοπτική για το μέλλον. Δυνατότητες και προοπτική που η Αριστερά δεν θέλει να υπάρχουν…

Ο Α. Σαμαράς ήταν ο πρώτος που  προειδοποίησε ότι η πολιτική του μνημονίου θα είναι αδιέξοδη. Πρώτος, παρουσίασε μια εναλλακτική πρόταση εξόδου από την κρίση λοιδορούμενος από το ΠΑΣΟΚ των κ.κ. Παπανδρέου-Βενιζέλου. Ας θυμηθούμε τα ειρωνικά σχόλια στις δηλώσεις Σαμαρά ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ.

Ακόμα και αν αυτή η πολιτική του μνημονίου πλέον δεν θα μπορεί να λειτουργήσει, τότε αυτός ο οποίος θα διαπραγματευτεί τη νέα πολιτική πρέπει να είναι αυτός ο οποίος είχε προειδοποιήσει εδώ και δύο χρόνια για το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής παρά αυτοί οι οποίοι επέβαλλαν και προάσπιζαν αυτή την πολιτική, ούτε αυτοί οι οποίοι απλά δεν έχουν εναλλακτική πολιτική.

Η μεγάλη πλειονότητα των συμπατριωτών δεν θέλει η χώρα να οδηγηθεί στην άβυσσο, η ελλαδική κοινωνία δεν είναι στα πρόθυρα της επανάστασης όπως η αριστερά θέλει να πιστεύει. Αντίθετα, είναι η συγκυβέρνηση η οποία θα οδηγήσει την χώρα σε ακραίες καταστάσεις. Συγκυβέρνηση σημαίνει διαιώνιση των νοοτροπιών και των προσώπων που μας οδήγησαν εδώ και ως εκ τούτου ριζοσπαστικοποίηση του εκλογικού σώματος.

Οι  Έλληνες αναζητούν κάπου να σταθούν. Θέλουν Ελπίδα. Ελπίδα βάσιμη. Ελπίδα υλοποιήσιμη. Επιζητούν αγωνιωδώς κάποιος να του πείσει ότι υπάρχει διέξοδος.

Οι Έλληνες έχουν επιλογές. Μπορούν να αρματωθούν περιμένοντας τις οδηγίες των Στρατηγών της Αριστεράς για έφοδο στου Μαξίμου και στο Προεδρικό Μέγαρο παραλύοντας την κρατική μηχανή προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες σε Αλβανούς, Σκοπιανούς και Τούρκους. Με τους δύο πρώτους άλλωστε υπάρχουν ιστορικές σχέσεις…

Εναλλακτικά, μπορούν να εμπιστευτούν τον άνθρωπο ο οποίος όπου βρεθεί και όπου σταθεί εκφράζει την βεβαιότητα ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει. Τον άνθρωπο, ο οποίος παρά τις ασφυκτικές και συνεχείς παρεμβάσεις των δανειστών μας και τα σενάρια καταστροφολογίας εκφράζει την πίστη του στις δυνατότητες των Ελλήνων…

Το δεύτερο στοιχείο το οποίο φαίνεται να μην μπορεί να κατανοήσει η Αριστερά είναι πως η ανορθωτική πορεία της χώρας μπορεί να γίνει μόνο με εθνικούς όρους.

Ο λαός μας θα ξεφύγει από την κρίση μόνο με ηγεσία η οποία πιστεύει σε αυτόν, με ηγεσία η οποία πιστεύει στις δυνατότητες του Ελληνικού  Έθνους. Η Αριστερά, όπως αυτή παρουσιάζεται σήμερα, δεν μπορεί να εκφράσει την πίστη στο Έθνος λόγω διεθνιστικών υποχρεώσεων απέναντι στο παγκόσμιο αντικαπιταλιστικό κίνημα…

Πρώτιστης σημασίας είναι ποιος μπορεί καλύτερα  να είναι ο φορέας αυτής της ανορθωτικής προσπάθειας. Πολιτικοί οι οποίοι διαπόμπευαν τους  Έλληνες  ως τεμπέληδες και διεφθαρμένους είναι λίγο δύσκολο να μιλήσουν για τις αρετές του. Μόνον όσοι πιστεύουν στο Ελληνικό Έθνος, χωρίς άναρθρες και αντιαισθητικές κραυγές, και έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητες των Ελλήνων  νομιμοποιούνται να ηγηθούν της ανορθωτικής πορείας. Διεθνιστές, ελλαδέμποροι και υμνητές των δολοφόνων του Διστόμου αποκλείονται…

Ο κ. Βενιζέλος κατηγόρησε τον κ. Σαμαρά για «εμπόριο ψευδαισθήσεων». Ο ανίκανος να δώσει ελπίδα κατηγορεί αυτόν που προσπαθεί μέσα σε μια ατμόσφαιρα εθνικής κατάθλιψης να τονώσει το ηθικό των συμπατριωτών του και να εμφυσήσει πίστη στην αξιοσύνη του λαού μας.

Θα ήθελε πολύ ο κ. Βενιζέλος να μπορεί να εμπνεύσει αλλά δυστυχώς δεν μπορεί…

Ο κ. Σαμαράς αυτή την στιγμή είναι ο αποκλειστικός ή τουλάχιστον ο πιο πειστικός και συνεπής  εκφραστής των δυνατοτήτων του Ελληνισμού ερχόμενος σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ  το οποίο αφενός έχει απαξιώσει την Ελλάδα στο εξωτερικό με υποτιμητικές αναφορές, αφετέρου η διεθνιστική του φιλοσοφία το εμποδίζει να μιλήσει, πειστικά τουλάχιστο, για πατρίδα και έθνος.

Τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς (Δημοκρατική Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος) εμφορούμενα και αυτά από διεθνιστικές αντιλήψεις δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν την υπέρβαση και να μιλήσουν με εθνικούς όρους για έξοδο από την κρίση. Αντιλαμβάνονται την κρίση με όρους ταξικούς, συγκρουσιακούς, ως ευκαιρία ανατροπής του υπάρχοντος πολιτικό-οικονομικού οικοδομήματος. Αυτή η ρητορική όσο εκτονωτική και αν είναι, απωθεί τη μεγάλη πλειοψηφία της ελλαδικής κοινωνίας. Λόγω ταξικής εμμονής τα κόμματα της Αριστεράς  αδυνατούν να μιλήσουν για τις δυνατότητες του Ελληνισμού διότι δεν αποτελεί για αυτούς σημείο αναφοράς.

Ο Α. Σαμαράς προσπαθεί με συνεχείς υπομνήσεις των δυνατοτήτων της πατρίδας μας και του λαού της να αποτινάξει το κόμπλεξ κατωτερότητας και την μιζέρια από την ελλαδική κοινωνία. Μιλάει για τις δυνατότητες του έθνους επειδή πιστεύει σε αυτό, σε αντίθεση με τη διεθνιστική αριστερά. Απευθύνεται στο έθνος, εμπνέοντας του την θέληση και το όραμα για αγώνα και προκοπή.

Το κάνει με σοβαρό και υπεύθυνο τρόπο, δεν  πουλάει φτηνή εθνικοφροσύνη όπως η Δεξιά άλλων εποχών…

Προσπαθεί να εμφυσήσει την πίστη όχι απλά για έξοδο από την κρίση αλλά για κάτι πολύ μεγαλύτερο…

Δείχνει εμπιστοσύνη στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Ενώ η Αριστερά μιλά για ταξικό αγώνα ανατροπής των μονοπωλίων και της εργοδοσίας…

Ανελλήνιστοι και χρεοκοπημένοι κοσμοπολίτες δεν μπορούν να διαπραγματευτούν για το έθνος ούτε να ηγηθούν εθνικής ανορθωτικής προσπάθειας. Ο συνταγματικός πατριωτισμός και η διεθνιστική νομιμοφροσύνη δεν αρκούν …

Ιωάννης  Σ. Λάμπρου

http://www.antinews.gr