«Ρίξτε με, δεν αντέχω τη μοναξιά του να παίρνω μέτρα χωρίς αποτέλεσμα, δεν αντέχω την πίεση. Θέλω μία πολιτική οδό διαφυγής»

Ομιλία Βουλευτή Β΄Αθηνών Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη στη συνεδρίαση ολομέλειας της βουλής για το Σχέδιο νόμου του υπουργείου Οικονομικών «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο-βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου της Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015»  19/10/2011

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ Κύριε Πρόεδρε, δεν ξέρω πόσες φορές θα συγκληθεί η Βουλή με ένα αποκλεισμένο κέντρο της Αθήνας, οι Βουλευτές να μπαίνουν και να βγαίνουν υπό την προστασία των ΜΑΤ, οι παριστάμενοι Υπουργοί να είναι μοναχικοί, παρότι το σύνολο της Κυβέρνησης σχεδόν υπογράφει το νομοσχέδιο, πολλοί λίγοι από αυτούς έχουν το θάρρος να έρθουν να αντιμετωπίσουν την Αίθουσα του Κοινοβουλίου, για να υποστηρίξουν τη θέση τους.
Ήταν σαφές το μήνυμα που έστειλε ο Πρωθυπουργός και θα σας εξηγήσω γιατί. Ο Πρωθυπουργός από τη μία ζητάει από τους πολιτικούς αρχηγούς κάποια συναίνεση, κάποια υποστήριξη και πέντε λεπτά πριν συναντήσει τον Αντώνη Σαμαρά τορπιλίζει ο ίδιος τη συναίνεση την οποία ζητάει. Βγαίνει σε συνέντευξή του την Κυριακή και λέει πώς ότι μέτρα και να πάρω δεν εγγυώμαι κανένα αποτέλεσμα. Τι μήνυμα σας στέλνει αυτός ο άνθρωπος; Ένα είναι αυτό «Ρίξτε με, δεν αντέχω τη μοναξιά του να παίρνω μέτρα χωρίς αποτέλεσμα, δεν αντέχω την πίεση. Θέλω μία πολιτική οδό διαφυγής». Και εσείς προσδοκώντας ο καθένας για τους δικούς του λόγους, που δεν έχω καταλάβει, στηρίζετε άλλη μία φορά μία ατελέσφορη προσπάθεια.
Πόσες φορές ήρθατε και ψηφίσατε σ' αυτή την Αίθουσα υπό το βάρος ότι χρεοκοπούμε; Και όμως χρεοκοπήσαμε. Και μπροστά μας έχουμε μία συζήτηση, κύριε Υπουργέ, αυτό το Σαββατοκύριακο για το «κούρεμα». Τι σημαίνει το «κούρεμα» αν δεν σημαίνει την πλήρη ομολογία της χρεοκοπίας; Ότι κανένα από αυτά τα μέτρα, τα οποία έχετε πάρει εδώ και ενάμισι χρόνο και τα οποία έχετε ψηφίσει με την στήριξη των ΜΑΤ, δεν οδήγησαν τη χώρα μακριά από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας. Και μακάρι να είχατε το θάρρος να συζητούσατε σοβαρά με τις δυνάμεις της Αντιπολίτευσης αυτή την εθνική απόφαση, που θα πάρετε.
Διότι έχει πολύ μεγάλη σημασία τι θα «κουρευτεί», ποιο ποσοστό του χρέους, ποιο κομμάτι του χρέους θα μπει σ’ αυτή τη ρύθμιση, για να ξέρουμε την επόμενη μέρα τι ξημερώνει για τις τράπεζες, τι ξημερώνει για τα ασφαλιστικά ταμεία, τι ξημερώνει για τις δημόσιες και ιδιωτικές αποταμιεύσεις, τι ξημερώνει για τη χρηματοπιστοληπτική ικανότητα της χώρας.
Ξέρετε, η απόφαση του «κουρέματος» δεν είναι μία εύκολη απόφαση και μπορεί σήμερα να πλανάται μπροστά στην κοινωνία και μέσα στην εύκολη ρητορεία της Βουλής, πολλές φορές, ότι χρειάζεται μία ρύθμιση και ένας περιορισμός του δημοσίου χρέους, αλλά το πώς αυτό θα πραγματοποιηθεί, θα σηματοδοτήσει την πορεία της χώρας για το μέλλον.
Δυστυχώς, αυτή τη συζήτηση δεν την έχετε κάνει. Και όχι μόνο δεν την έχετε κάνει εσωτερικά στην Κυβέρνηση, αλλά δεν την έχετε κάνει και με κανέναν άλλον, γιατί κανένας δεν συνομιλεί μαζί σας. Αποφασίζει η κ. Μέρκελ με τον κ. Σαρκοζί, και τα οικονομικά επιτελεία της γερμανικής και της γαλλικής κεντρικής τράπεζας, και η ελληνική Κυβέρνηση απέχει και δεν έχει θέσει σε καμία περίπτωση ούτε μία κόκκινη γραμμή για το τι δέχεται και τι δεν δέχεται, ποιος είναι ο στόχος.

Σήμερα ζητάτε να αφαιμάξετε από τον ελληνικό λαό και από την κοινωνία περίπου 5 δισεκατομμύρια με τα μέτρα, τα οποία φέρνετε, αλλά μεθαύριο όταν πραγματικά θα έχετε οδηγήσει τη χώρα σε καθεστώς χρεωκοπίας, πραγματικής χρεωκοπίας, δεν έχετε πει μέχρι σε ποιο βαθμό θα δεχθείτε το ελληνικό χρέος, η ελληνική αξιοπιστία, η ελληνική περιουσία, που είναι υποθηκευμένη στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία, θα μειωθεί.
Ξέρετε, με συγκλόνισε αυτό που διάβασα στο «Βήμα της Κυριακής», την ομολογία ενός Υπουργού στη συνεδρίαση του πρώτου Υπουργικού Συμβουλίου όπου αποφασίσαμε την ένταξη της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που λέει ότι οι Υπουργοί ήταν χλωμοί, ότι κοιταζόντουσαν μεταξύ τους, ότι έλεγαν μα πώς μπορεί εμείς, το ΠΑΣΟΚ να βάζει τη χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και η ομολογία η τραγική δεν ήταν αυτή. Η τραγική ομολογία έρχεται στη συνέχεια που λέει ότι μετά συνηθίσαμε και ανερυθρίαστα πλέον να παίρνουμε όλες αυτές τις αποφάσεις.
Πιστεύω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ότι οι δήθεν πράξεις ηρωισμού, όπως η χθεσινή του κ. Παπανδρέου να χτυπήσει τις τράπεζες, τα κανάλια, τα οποία μέχρι τώρα είχε προστατεύσει κι εσείς στο Υπουργείο Οικονομικών έχετε προστατεύσει πάρα πολλούς απ’ αυτούς, οι οποίοι θα έπρεπε να είχαν πληρώσει και για τη φοροδιαφυγή τους, αλλά και για άλλες ανομίες που έχουν κάνει στον κώδικα στοιχείων…

Αν θέλετε, κύριε Πρόεδρε, λίγη ανοχή. Με συγχωρείτε, αλλά εδώ πέρα το χρόνο τον έχει μεταβάλει το Προεδρείο πλέον σε ένα λάστιχο άνευ προηγουμένου.
Ο κ. Παπανδρέου χθες τι έκανε με αυτή τη δήθεν γενναία επίθεση προς τις τράπεζες και κάποια κανάλια που χρωστάνε; Πυροβόλησε πτώματα, γιατί ξέρει ότι τη Δευτέρα το πρωί επιστρέφοντας από το Συμβούλιο Κορυφής, με τις αποφάσεις τις οποίες θα πάρει, δεν θα υπάρχουν πλέον ιδιωτικές τράπεζες στη χώρα, θα αναγκαστεί να ορίσει διοικήσεις, να κρατικοποιήσει το τραπεζικό σύστημα, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει απέναντι στις σκληρές απαιτήσεις ενός γενναίου «κουρέματος» 50% που δυστυχώς δεν θα αφορά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, δυστυχώς θα εξαιρέσει, προβλέπω, και άλλες μορφές από τη μεταστροφή ξένων επενδυτών που έχουν τζογάρει στα ελληνικά ομόλογα. Αλλά δυστυχώς θα οδηγήσει στη χρεοκοπία και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και θα οδηγήσει και εσάς να ξαναφέρετε άλλο νομοσχέδιο για περικοπές στους συνταξιούχους μέσα από τη μείωση που θα υποστεί η περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων.

Δυστυχώς λυπάμαι τους Βουλευτές, που θα ψηφίσουν σήμερα το απόγευμα και αύριο αυτά τα μέτρα, γιατί δεν θα είναι η τελευταία φορά, που θα αναγκαστείτε να πάρετε πολύ σκληρά μέτρα, γιατί έχετε αποτύχει στη διαχείριση αυτής της πολιτικής και πρέπει κάποια στιγμή αυτή την ομολογία και αυτή την έκκληση που σας έκανε ο κ. Παπανδρέου να την αντιληφθείτε. Να ρίξετε την Κυβέρνησή σας, να ρίξετε τον Πρωθυπουργό και να αποφασίσει αυτή η Βουλή πώς θα προχωρήσουμε παρακάτω. Ή θα προχωρήσουμε σε σύνθεση ή θα προχωρήσουμε σε εκλογές. Αλλά πάντως αυτός ο Πρωθυπουργός, αυτές οι επιλογές, σίγουρα δεν μπορεί να έχουν μέλλον. Έχουν μόνο παρελθόν και αυτό είναι δυστυχώς οδυνηρό.