Β.Μπαλάφας - Αρθρογραφία - Εφημερίδα "Σήμερα" - 1/10/2011 - Η σελίδα με το "7"

Από την εφημερίδα "ΣΗΜΕΡΑ" του Σαββάτου, 1 Οκτωβρίου 2011, σελίδα 7 :

Ο ορισμός του κυνισμού

Ορισμένες φορές καταντάει κλισέ το να προσπαθείς να ερμηνεύσεις στάσεις και συμπεριφορές σαν αυτές του Β’ Αντιπροέδρου της κυβέρνησης του πρωθυπουργεύοντος Α’ Αντιπροέδρου, δηλαδή του κου Πάγκαλου. Κλισέ, γιατί συνήθως καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα το οποίο είναι και εύκολο, δεν απαιτεί σύνθετες αναλύσεις, ούτε αναγνώσεις πίσω από τις γρίλιες και τις λέξεις. Έχουμε όλοι μας απλώς αποδεχθεί ότι πρόκειται περί ενός ακραιφνώς επαγγελματία πολιτικού, γέννημα – θρέμμα (και τι θρέμμα) ενός συστήματος που εμφύσησε στον Έλληνα τη θεωρία της ήσσονος προσπάθειας, του τραμπουκισμού, της ασυδοσίας και της πλημμυρικής αμπελοφιλοσοφίας.

Γνωρίζουμε ότι πρόκειται περί ενός ανθρώπου που έχει χρησιμοποιήσει με κάθε τρόπο όλα τα προκλητικά προνόμια της βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας, για κάθε μέλος της οικογένειάς του, που έχει απολαύσει σε όλες τους τις εκδοχές τις παντός είδους «διευκολύνσεις» που προσφέρονται στους υπουργούς, που έχει διαχρονική παρουσία και συμβολή στη διαμόρφωση της εκτρωματικής πραγματικότητας στην οποία έχουμε φτάσει σήμερα. Είναι αναμφίβολα ένας άνθρωπος που γνωρίζει όσο λίγοι σε όλο του το μεγαλείο το σύστημα – ΠΑΣΟΚ έτσι όπως αυτό λειτούργησε από τα πρώτα χρόνια της ιδρύσεώς του.

Γνωρίζαμε ότι όταν μιλάμε για τον κο Πάγκαλο, έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο θρασύ και προκλητικό. Για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «λαγού» που είναι έτοιμος να εξυπηρετήσει κάθε πρακτική «κοινωνικού αυτοματισμού» προκειμένου να διαιρέσει την κοινωνία για να μπορέσει να εφαρμόσει πολιτικές. Ήταν ο ίδιος που πρωταγωνιστούσε κάποτε στο να δημιουργηθούν οι ευνοϊκές συνθήκες των περίφημων ρετιρέ, είναι ο ίδιος που εναντιωνόταν στις όποιες αλλαγές στο ασφαλιστικό προκειμένου να καταστεί βιώσιμο, είναι ο ίδιος που συντηρεί εδώ και πολλά χρόνια μια ιδιότυπη κόντρα με την Αριστερά, έτσι ώστε να διατηρεί τη συστηματική της αφαίμαξη από το ΠΑΣΟΚ.

Είναι εκείνος που υποδεικνύει κάθε φορά την επόμενη επαγγελματική ή κοινωνική τάξη η οποία μπαίνει στο στόχαστρο, ο ενορχηστρωτής της θεωρίας που θέλει τον ηγεμόνα να πορεύεται με βάση το δόγμα «διαίρει και βασίλευε». Ο κος Πάγκαλος ήταν εκείνος που εκστόμισε το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», που στη συνέχεια αποκάλεσε «κοπρίτες» συλλήβδην τους δημοσίους υπαλλήλους, που είχε το θράσος να ξεφτιλίσει σε ομιλία του την Ελληνική Επανάσταση του ‘21, που έδωσε την εντολή «πείτε ότι τη σημαία την πήρε ο άνεμος» στην τραγωδία των Ιμίων. Είναι εκείνος που στην Ελβετία αποκάλεσε όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες της Ελλάδας «κλέφτες», εκείνος που χαρακτήρισε τους στρατιωτικούς ως το πιο αντιπαραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας μας. Είναι εκείνος που μπαίνοντας στην Ελληνική Βουλή, στο ναό της Ελληνικής Δημοκρατίας, είπε σε δημοσιογράφο «δε γαμιέσαι πρωί πρωί», απαντώντας σε ερώτηση που του τέθηκε.

Μπορεί κανείς να βρει μια σειρά πολλών ακόμα ανάλογων τέτοιων περιστατικών ή δηλώσεων, που χαρακτηρίζουν αυτόν τον «Τιτάνα» του Ελληνικού Κοινοβουλίου, έναν τύπο που, για άγνωστους κατ’ εμέ λόγους, δεν έχει λείψει από καμία κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατά τη μακρά του παρουσία στο τιμόνι του τόπου.

Η δήλωση όμως που έκανε την εβδομάδα που πέρασε για το νέο χαράτσι της Κυβέρνησης της οποίας είναι Αντιπρόεδρος, ότι «δεν έχω να πληρώσω, δεν μπορώ να πληρώσω, ας έρθει ο Βενιζέλος να με συλλάβει», ξεπερνάει κάθε όριο σουρεαλισμού και κυνισμού. Στην ίδια εκπομπή διαπίστωσε μεγαλοφώνως ότι «τα φοροδοτικά όρια της ελληνικής κοινωνίας έχουν εξαντληθεί». Το ξαναγράφω, ότι μιλάμε για Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης !

Είναι από τις φορές που δεν βρίσκεις λέξεις για να χαρακτηρίσεις τα λεγόμενα, ή δεν βρίσκεις τις δυνάμεις ούτε για να τα σχολιάσεις. Αυτό το πολιτικό σούπερ – νόβα μας κυβερνά, αυτό το άθροισμα λεκτικών φληναφημάτων επιλέξαμε οι Έλληνες για να μας κυβερνά. Και η ζωή συνεχίζεται, μέχρι ο κος Πάγκαλος να υποδείξει την επόμενη κοινωνική ομάδα που το «σχέδιο» επιβάλει να μπει στο στόχαστρο …


Κρίση και στην Παιδεία

Πριν μερικά χρόνια έγραφα ότι σε μια οικονομία που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε υψηλές αμοιβές στους εργαζόμενους, χρειάζεται να είναι ενισχυμένοι με κάθε θυσία και κάθε τρόπο τρεις πυλώνες. Η Παιδεία, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και οι μηχανισμοί προστασίας προς τις πιο αδύναμες οικονομικά τάξεις. Στους τελευταίους ανήκουν για παράδειγμα οι πολιτικές διασφάλισης «εφικτών» τιμών στα βασικά αγαθά. Αυτοί οι τρεις πυλώνες μπορούν στοιχειωδώς να εξασφαλίσουν την κοινωνική συνοχή και να αποτρέψουν καταστάσεις ανεξέλεγκτης ζούγκλας.

Η πολιτική της κυβέρνησης και στους τρεις αυτούς πυλώνες, όχι μόνο έχει αποτύχει παταγωδώς, αλλά αγγίζει τα όρια της εσκεμμένης αποδιάρθρωσής τους. Μας κυβερνούν πολιτικοί με μακρά παρουσία στη Βουλή, πολλοί εκ των οποίων έχουν θητεύσει για πολλά χρόνια σε υπουργικούς θώκους. Συνεπώς, δεν δικαιολογείται να μην συνειδητοποιούν ότι σε μια περίοδο κατακόρυφης πτώσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, συνεχούς αποδυνάμωσης της αγοραστικής δύναμης, σοκαριστικών μειώσεων στις αποδοχές, τερατώδους ανεργίας και ανελέητης ύφεσης, εκείνο που πρέπει να διαφυλάττουν με κάθε τρόπο είναι η αποδοτική λειτουργία αυτών των τριών πυλώνων.

Στο χώρο της Παιδείας, η κα Διαμαντοπούλου, επέλεξε για δύο ολόκληρα χρόνια να στοχάζεται, να ασχολείται με την ονομασία του υπουργείου της και διέλυσε κάθε δομή κατάρτισης και δια βίου μάθησης. Όταν συνήλθε από την τρυφηλότητά της, επέλεξε να διαλύσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και κατόρθωσε να μείνουν χωρίς βιβλία στην έναρξη της χρονιάς οι μαθητές σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια.

Σήμερα παριστάνει την έκπληκτη μπροστά στα φαινόμενα των καταλήψεων που σε κάθε περίπτωση αποτελούν ακραία συμπεριφορά. Βέβαια, αυτή η έκπληξή της είναι ευκαιριακή και συγκυριακή γιατί παλαιότερα δεν είχε τις ίδιες ευαισθησίες.

Όμως, επειδή συμμετέχει και σε «Λέσχες», θα έπρεπε να ήταν πιο νωρίς ενημερωμένη για όσα έρχονταν και να είχε φροντίσει να ενισχύσει τον πυλώνα της Παιδείας. Γιατί τα παιδιά στο σχολείο δεν προέρχονται από υπουργικές γυάλες. Βιώνουν τις δυσκολίες μέσα στις οικογένειές τους. Βλέπουν τους γονείς τους να πανικοβάλλονται όταν ακούνε συνεχώς για νέα μέτρα, επηρεάζονται από τη νευρικότητα που επικρατεί γενικώς.

Το σχολειό σήμερα θα έπρεπε να ήταν καταφύγιο, πυλώνας ανάτασης, ανάταξης, σταθερότητας και δημιουργίας. Τι από αυτά άραγε συμβαίνει σήμερα ;


Η ευθύνη της κοινωνίας

Κλείνω με ένα μικρό σχόλιο. Έχω πολλές φορές αναφερθεί στις πρακτικές του «κοινωνικού αυτοματισμού» και στα αποτελέσματά τους. Θεωρώ – και το γράφω με πλήρη ευθύνη – ότι αποτελούν κεντρική πολιτική επιλογή της κυβέρνησης της χώρας.

Ο κόσμος σταδιακά κλείνεται στο καβούκι του, μαζεύεται στο σπίτι του, κλείνει την πόρτα και νομίζει ότι μουντζώνοντας την τηλεόραση, βρίζοντας τον διπλανό του, ρίχνοντας αναθέματα σύμφωνα με τις κυβερνητικές προσταγές, θα διατηρήσει τουλάχιστον τα «τετραγωνικά» του.

Κάποιοι «ονειρεύονται» νέο εμφύλιο, άλλοι φλερτάρουν με ολοκληρωτισμούς. Για τους πρώτους έχω να πω ότι σε μια τέτοια περίπτωση, θα είμαστε όλοι από την ίδια πλευρά και δεν θα ξέρουμε ποιον να πολεμήσουμε. Για τους δεύτερους σημειώνω ότι ποτέ ένας ολοκληρωτισμός δεν συνοδεύεται από την έννοια της δικαιοσύνης.

Η ευθύνη της κοινωνίας, η ευθύνη μας είναι σήμερα βαριά. Όσο επιτρέπουμε ή ευνοούμε την κοινωνική σαλαμοποίηση, τόσο περισσότερο πλησιάζει ο καθένας μας στη δική του ώρα που θα τυλιχθεί στο μπακαλόχαρτο.


Βασίλειος Μπαλάφας

Πτυχιούχος Τηλεπληροφορικής & Διοίκησης – ΤΕΙ Ηπείρου
MSc in Data Communications – U of Kingston/Τμήμα Αυτοματισμού ΤΕΙ Πειραιά
Μέλος Πολιτικής Επιτροπής Νέας Δημοκρατίας


Δείτε το απόκομμα της εφημερίδας στο scribd, εδώ.