Tα τρία βασικά συστατικά που μας λείπουν…

Αγαπητοί εν antinews αδελφοί,

Θα ήθελα να επιδείξετε επιείκεια με το πρώτο μου κείμενο στον ιστότοπο τούτο, αλλά μιας και μου δόθηκε η ευκαιρία να εκφράσω τους προβληματισμούς της απολιτίκ νεολαίας, θα ήθελα να μιλήσω για το αίσθημα αδικίας και μειονεξίας που νιώθει ο μέσος Έλληνας 20-30ρης όταν συνυπάρχει με συνομήλικους του από το εξωτερικό, ιδιαίτερα όταν αυτοί προέρχονται από τις χώρες της Ιταλίας και της Λιβύης.

Με τι σθένος μπορώ να κοιτάξω κατάματα τον Ιταλό που γκρινιάζει που ο Σίλβιος Μπερλουσκονίδης έχει ξεπεράσει και τον Rocco στις ερωτικές συντρόφους τη στιγμή που ο δικός μας Jeffrey έχει στιγματιστεί με την ταμπέλα του μονογαμικού οικογενειάρχη; Τι επιχείρημα να προβάλει κανείς στο φίλο Λίβυο όταν ο Μουαμάρης κυκλοφορεί περιτριγυρισμένος από 20 παρθένες όταν ο δικός μας στην καλύτερη να χει δίπλα του κάποιον που τρώει όσο 20 μαζί (ονόματα δε λέμε υπολείψεις δε θίγουμε).

Αλήθεια πως θα ήταν το πολιτικό σκηνικό εν Ελλάδι αν αντί για Μνημόνια, Siemens, Βατοπέδι τα μόνα σκάνδαλα θα ήταν τα «διονυσιακά» όργια του πρωθυπουργού σε μια βίλα στη Μύκονο και που και που να ακούγεται και το όνομα του Ψινάκη (Α ρε Καρατζαφέρη, πόσα χρόνια μπροστά είσαι). Το «λεφτά υπάρχουν» θα μπορούσε κάλλιστα να αντικατασταθεί με το «γυναίκες υπάρχουν» και όλοι θα ήταν χαρούμενοι και περήφανοι για τον ηγέτη τους. Θυμάστε τι είχε γίνει με την Μιμή του αείμνηστου Ανδρέα;

Πέραν από την πλάκα όμως, ανήμερα της 25^ης Μαρτίου που γράφτηκε  το κείμενο αυτό, είναι απορίας άξιο πως αυτή η γενιά του Πολυτεχνείου που φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση δίνει ακόμα ευκαιρίες στον Παπανδρέου. Ληστρικές φορολογήσεις και εκβιασμοί φαίνεται πως δεν είναι αρκετό να ξυπνήσουν τον κοσμάκη.

Μεγάλωσα στα σύνορα της Ρωσίας με τη Γεωργία και μέχρι και το 95 έζησα τον υπαρκτό σοσιαλισμό και κυρίως τη μεταφορά στον ακραίο καπιταλισμό και έμαθα να θεωρώ την πείνα ως το καλύτερο ξυπνητήρι για έναν λαό. Ακόμα και σήμερα βλέπω συμφοιτητές και συναδέλφους όντας στην καλύτερη ηλικία να ανταγωνίζονται σε αφισοκολλήσεις και μπουζούκια για χάρη αυτών που τόσα χρόνια τους εκμεταλλεύονταν. Ίσως τελικά να μην καταφέρουμε ποτέ να ξεπεράσουμε τη δόξα της γενιάς που χάρισε την Ελευθερία στα παιδία της θυσιάζοντας τα πάντα για τον αγώνα, αλλά ο λόγος θα είναι όχι γιατί είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων, ούτε γιατί δεν έχουμε το ίδιο αίμα στις φλέβες μας, αλλά γιατί πλέον δεν υπάρχουν τρία βασικά συστατικά:

1.Πίστη σε αξίες και ιδανικά

2.Πίστη στην πατρίδα

3.Πίστη σε ηγέτες

Anatolios