Πειρατεία στα ερτζιανά...

Τον Ιανουάριο του 2009, κάποιοι άγνωστοι κατέλαβαν τη Λυρική Σκηνή. Προφανώς δεν τους άρεσε το «αστικό» πρόγραμμά της και γι’ αυτό στις ανακοινώσεις τους έγραφαν ότι την «απελευθέρωσαν». Προχθές, κάποιοι άλλοι –στους οποίους μάλλον δεν άρεσε το πρόγραμμα του 9,84– «απελευθέρωσαν» τον δημοτικό ραδιοσταθμό. Μέχρις εδώ, όλα (για τα ελληνικά δεδομένα) είναι φυσιολογικά. Eτσι κι αλλιώς, το ΚΚΕ το κάνει με κάθε ευκαιρία. Μέλη του μπούκαραν στον ΣKAΪ, «απελευθέρωσαν» το δελτίο ειδήσεων της ΕΤ3 και μάλλον θα υπάρξει συνέχεια.   

Το περίεργο είναι ότι ανάμεσα στους «απελευθερωτές» του 9,84 ήταν και η άγνωστη (στον γράφοντα, τουλάχιστον) «Διακλαδική Πρωτοβουλία ΜΜΕ». Στον δικτυακό της τόπο αναφέρει ότι «η Διακλαδική Πρωτοβουλία Εργαζομένων / Ανέργων στα ΜΜΕ είναι μια συλλογικότητα», αλλά δεν έχει ούτε ένα όνομα. Κανείς δεν μπορεί να πιστοποιήσει ότι αυτοί που κατέλαβαν τον 9,84 είναι πραγματικά άνθρωποι των ΜΜΕ.

Αν πραγματικά είναι άνθρωποι των ΜΜΕ, τότε λογικά θα πρέπει να έχουν βήμα έκφρασης των απόψεών τους. Κι αν τα «κακά αφεντικά» δεν τους αφήνουν να γίνουν οι αρχισυντάκτες της εφημερίδας ή του ραδιοτηλεοπτικού μέσου στο οποίο εργάζονται (όπως έγιναν επί δύο ώρες διά της κατάληψης στον 9,84), τότε υπάρχουν χιλιάδες Μέσα για να προβάλλουν τις όποιες απόψεις τους: blogs, διαδικτυακά ραδιόφωνα, ο ραδιοσταθμός του ΣΥΡΙΖΑ «Στο κόκκινο» κ. λπ. Πολλά από αυτά, μάλιστα, θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη απήχηση στον πληθυσμό από την πενιχρή ακροαματικότητα του 9,84. Επίσης, το ΚΚΕ, που έχει πρωτοπορήσει και στην κατάληψη των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, έχει και τον 902 – ραδιόφωνο και τηλεόραση. Γιατί, λοιπόν, να παρανομούν (αυτό για τα ελληνικά πράγματα είναι το λιγότερο) ή να χάνουν τον καιρό τους με τις καταλήψεις άλλων ΜΜΕ;

Μια απάντηση είναι αυτό που είχε πει παλιότερα ο κ. Τσίπρας: «Mεγάλη φασαρία, θαυμάσια κατάσταση». Κάποιοι θεωρούν μέρος των επαναστατικών τους καθηκόντων να ενοχλούν τους άλλους. Η άλλη απάντηση είναι ότι «από τα δικά τους Μέσα δεν τους ακούει κανείς». Γι’ αυτό και κουρσεύουν άλλα, μπας κι ακουστούν. Στην ουσία, δηλαδή, δεν ασκούν το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, θέλουν να επιβάλουν τη δική τους άποψη παντού.

Με την ιδεολογία που κουβαλούν, κι αυτό είναι αναμενόμενο. Βλαστάρια του Στάλιν μάλλον είναι. Τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων, όμως, πού βρίσκονται σε όλη αυτή τη φασαρία;

Με τα έργα τους και με τα λόγια τους, οι «συνάδελφοι» καταληψίες (σε εισαγωγικά γιατί δεν ξέρουμε αν πραγματικά είναι άνθρωποι των ΜΜΕ) κάνουν δύο πράγματα. Πρώτον, προσβάλλουν τους εργαζομένους σ’ αυτούς τους σταθμούς. Τους θεωρούν είτε προσκυνημένους (που ξέρουν, αλλά δεν προβάλλουν τα σωστά θέματα), είτε ανόητους (που δεν ξέρουν τα σωστά θέματα). Δεύτερον, προσβάλλουν την ελευθερία των δημοσιογράφων. Μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν κάποιος άλλος –π. χ. οι χρυσαυγίτες– καταλάμβαναν ένα σταθμό για να προβάλουν τη δική τους άποψη για το μεταναστευτικό; Δεν θα ξεσηκώνονταν, και δικαίως, όλοι; Δεν θα έβγαζαν η ΠΟΕΣΥ και η ΕΣΗΕΑ ανακοινώσεις καταδίκης; Τις καταλήψεις της απέναντι πλευράς γιατί δεν τις καταδικάζει κανείς, κ. Σόμπολε;

www.kathimerini.gr

ένα άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη