Από τα φανάρια στο Πανεπιστήμιο…

Είναι σχεδόν ασύλληπτο, ένα «παιδί των φαναριών» να καταφέρει να ξεφύγει από την μοίρα του και να διαγράψει μια εντελώς διαφορετική πορεία, στην οποία περιλαμβάνεται ακόμα και ένα Πανεπιστήμιο…

Συνήθως πρόκειται για παιδιά που από μικρή ηλικία μαθαίνουν ως δεδομένη αυτήν την εργασία στους κεντρικούς δρόμους της χώρας, όπου στέκονται δίπλα στον «Γρηγόρη» και τον «Σταμάτη» για να βγάλουν το χαρτζιλίκι της οικογένειας.

Είναι κάπως γραφικό να τα χαρακτηρίσουμε παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Μάλλον είναι παιδιά που απλά δεν τους δόθηκε καν η επιλογή!

Αυτήν την επιλογή παλεύει εδώ και χρόνια να δώσει σε αυτά τα παιδιά μια γυναίκα που ασκεί στο έπακρο την ιδιότητα της… ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥ.

Η κα. Μυρτώ Λαιμού, εργαζόταν για χρόνια στην περιοχή του Κολωνού και παρατηρούσε καθημερινά αυτήν την κατάσταση. Η καθημερινή αυτή διαδρομή μετατράπηκε σε ένα έργο ζωής. Ήταν το έναυσμα για να ιδρύσει το Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας.

Σκοπός της ήταν και εξακολουθεί να είναι, η διαπαιδαγώγηση αυτών των παιδιών, η εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας, οι γνώσεις…

Τώρα, πώς κατάφερε να πλησιάσει αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους και να τους πείσει να την ακολουθήσουν; Ακόμα μια δυσκολία, μπροστά στην οποία η κα. Λαιμού δεν το έβαλε κάτω.

Όπως αναφέρει η ίδια, η κοινωνική εργασία βγάζει τον κοινωνικό λειτουργό από το γραφείο και τον φέρνει στη θέση της ισότιμης προσέγγισης του εξυπηρετούμενου. Δηλαδή βγαίνει στον δρόμο!

Παιδιά που προτίμησαν το φως της γνώσης από εκείνο των φαναριών 

Ένα από τα πιο συγκλονιστικά παραδείγματα , είναι η περίπτωση μια κοπέλας τσιγγάνας. Τα ερεθίσματα που είχε πάρει στην παιδική της ηλικία δεν θα μπορούσαν να την είχαν ενεργοποιήσει για κάτι παραπάνω πέρα από αυτό που προστάζει η παράδοση των τσιγγάνων. Δηλαδή τα κορίτσια να φτάνουν στην ηλικία των 15 ή των 14, να παντρεύονται και να τεκνοποιούν. Κανένας δεν της εξήγησε τι σημαίνει παιδεία και σχολείο. Κανένας δάσκαλος και κανένα κράτος , ενώ είναι αμφίβολο ακόμα και το αν είχε τηλεόραση στον καταυλισμό για να παρακολουθήσει κάποια σχετική συζήτηση.

Η μικρή Γιουζιάν , είναι μουσουλμάνα τσιγγάνα από το Δροσερό Ξάνθης και ξεκίνησε να μαθαίνει γράμματα από το στόμα της κα. Λαιμού στα 12 της και τότε αυτό που ευχόταν σε μια συνέντευξη που είχε δώσει ήταν κάποια στιγμή να κατάφερνε να σπουδάσει και να γίνει δασκάλα. « Στο μέλλον θέλω να σπουδάσω και να γίνω δασκάλα, σαν τη δασκάλα εκείνη που με οδήγησε μακριά από τα φώτα των φαναριών...», είχε δηλώσει τότε η 12χρονη.

Σήμερα η Γιουζιάν είναι 24 ετών, τελειόφοιτη στο Τμήμα Κοινωνικών Επιστημών του ΤΕΙ Αθηνών παρακαλώ! Μιλάει ελληνικά, τουρκικά, τσιγγάνικα και λίγα αγγλικά. Γύρισε για τα καλά την πλάτη στο τότε προδιαγεγραμμένο μέλλον της και έστρεψε το βλέμμα προς μια άλλη ζωή που της έδωσε την ευκαιρία να σταθεί στα πόδια της και να ατενίζει τη ζωή της με αισιοδοξία. Μάλιστα έχει βραβευτεί και από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Ότι έμαθε, ότι κατάφερε και για ότι είναι περήφανη σήμερα, το χρωστάει στην δασκάλα της…

Η κα. Μυρτώ Λαιμού μιλώντας στο Newsday, τόνισε πως η μεγαλύτερη ικανοποίηση για εκείνη είναι όταν βλέπει αυτά τα παιδιά να κοιτούν πλέον τα φανάρια μονάχα ως περαστικοί…

Ωστόσο το μεγάλο της παράπονο είναι η ανύπαρκτη κρατική βοήθεια που ζήτησε πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά και η αντίληψη που έχουν κάποιοι γονείς για την μη αποδοχή συνύπαρξης των δικών τους παιδιών με εκείνα των αθίγγανων στις ίδιες σχολικές αίθουσες.

Ακούστε τι δήλωσε η κα. Μυρτώ Λαιμού στο Newsday:

Τα περισσότερα παιδάκια από αυτά τα συναντά κανείς στις γειτονιές του Βοτανικού, του Μεταξουργείου και του Κολωνού. Εκεί περνούν όλη την διάρκεια της ημέρας, μέσα στο κρύο ή την ζέστη εκτεθειμένα σε πάσης φύσεως κινδύνους. Συνήθως βρόμικα και άπλυτα. Στο Κέντρο Υποστήριξης, όπως επισημαίνουν όσοι το πλαισιώνουν, το έργο των ειδικών δεν περιορίζεται μόνο σε εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Τα κάνουν μπάνιο, τους αλλάζουν ρούχα και τα κουρεύουν. Τα προετοιμάζουν κατά κάποιο τρόπο να ενταχθούν στην κοινωνία.

Η κα. Σοφιάνα Μηλιωρήτσα, σύμβουλος ψυχικής Υγείας προσφέρει και εκείνη με την σειρά της το πολύτιμο έργο της, στο Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας.

Μιλώντας στο Newsday, δήλωσε ότι σε καμία περίπτωση δεν προσπαθούν να αντικαταστήσουν τον ρόλο του γονέα ο οποίος είναι σπουδαίος σε κάθε περίπτωση. Με λεπτούς χειρισμούς, προσπαθεί να σταθεί δίπλα σε αυτά τα παιδιά τα οποία σε πολλές περιπτώσεις έχουν προβλήματα συμπεριφοράς τα οποία εξωτερικεύουν συνήθως με επιθετικότητα.

Ακούστε τι δήλωσε στο Newsday:

Από το Μεταξουργείο και τον Βοτανικό στο ΤΕΙ και από εκεί…

Η πραγματικότητα όμως είναι μια. Ακόμα και αν προχωρήσουν τόσα βήματα παρακάτω και καταφέρουν να φτάσουν τις πύλες της Πανεπιστημιακής Μόρφωσης, κάποιες άλλες πύλες με πρόσβαση στον εργασιακό χώρο παραμένουν ερμητικά κλειστές.

Μπροστά από αυτές η κοινωνία της Ελλάδας και πίσω από αυτές οι κοινωνία των «καταυλισμών». Μπορεί να είναι πολυπόθητη μια θέση εργασίας αυτήν την εποχή, όμως όταν είσαι αθίγγανος, ακόμα κι αν είσαι πτυχιούχος και «καθαρός» τότε γίνεται δυο φορές πιο δύσκολη η εύρεση εργασίας.