Η παραλία της μιζέριας

Ενας ξένος φίλος που αγαπάει την Ελλάδα προσπαθούσε την περασμένη εβδομάδα να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί με τον «σάλο» για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. «Αυτό που δεν καταλαβαίνετε», μου έλεγε, «εσείς οι Ελληνες είναι τι πλούτο έχετε στα χέρια σας που μπορείτε να τον αξιοποιήσετε ή και να τον πουλήσετε χωρίς ποτέ να φύγει ως αξία από τη χώρα σας. Το αντίθετο». Κοιτάζω τώρα έξω από το παράθυρό μου και βλέπω τον πλούτο: μια εκπληκτική παραλία σ’ ένα από τα πιο μαγικά σημεία του κόσμου, η οποία παραμένει, βασικά, αναξιοποίητη. Αλλοτε καταλαμβάνεται από καταυλισμούς τσιγγάνων, συνήθως είναι βρώμικη και εγκαταλελειμμένη.
Προσπαθώ, λοιπόν, να καταλάβω ποιο είναι το πρόβλημά μας.  
Προτιμούμε να μένουν το Ελληνικό, η παραλία του Νέου Φαλήρου και άλλα κομμάτια πολύτιμης ελληνικής γης μίζερα, καταπατημένα, κακοφροντισμένα από τους δήμους μόνο και μόνο γιατί πιστεύουμε ότι έτσι «η Ελλάδα μένει στους Ελληνες»; Λες και αν πουλήσεις τον Αγιο Κοσμά θα τον πάρει κάποιος με ρυμουλκό, θα βάλει ξένη σημαία και θα τον αποσπάσει από την ελληνική κυριαρχία. Ο,τι και να αξιοποιηθεί, ό,τι και να πουληθεί εδώ θα μείνει, θα δώσει δουλειές σε Ελληνες, θα φέρει φόρους και άλλα έσοδα στον ελληνικό κορβανά που είναι άδειος και την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Και μη μου πείτε ότι το Δημόσιο, είτε αυτό είναι δήμος είτε κεντρικό κράτος είτε οτιδήποτε άλλο, φροντίζει και περιφρουρεί τον θησαυρό της πατρίδας μας καλύτερα από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Πηγαίνετε μια βόλτα στον Φλοίσβο αν το πιστεύετε, και δείτε τη διαφορά ανάμεσα στα μπάζα που κοσμούν τις γύρω εκτάσεις και τη μαρίνα που κατασκευάστηκε όπου κάνουν τις βόλτες τους εκατοντάδες Αθηναίοι κάθε Σαββατοκύριακο. Υπάρχει, βέβαια, και η βαθιά κρυμμένη άποψη που λέει: «Καλύτερα να μείνουν έτσι όπως είναι παρά να τα χαίρονται οι φραγκάτοι ή να βγάλουν και άλλα λεφτά κάποιοι πλούσιοι από την αξιοποίησή τους». Δυστυχώς, την έχουμε ριζωμένη μέσα μας αυτήν την αντίληψη που δεν μας αφήνει να κάνουμε τη χώρα μας αυτό που της αξίζει.
Η υπερβολική αντίδραση του κ. Παπανδρέου στο θέμα της δημόσιας περιουσίας κάνει πολύ πιο δύσκολη, αν όχι απίθανη, κάθε λογική εκμετάλλευσή της. Ο ίδιος μπορεί να μην το καταλαβαίνει. Σε μια χώρα, όμως, που η εκάστοτε αντιπολίτευση, ο Τύπος και μετά ο εισαγγελέας παραμονεύουν να διατυπώσουν κατηγορίες περί χαμηλού τιμήματος κ. λπ. έρχεται τώρα η δαιμονοποίηση της ιδέας αυτής για να προκαλέσει πλήρες αδιέξοδο. Μου λένε δημόσιοι υπάλληλοι πως ούτως ή άλλως οι υπερβολές γύρω από την υπόθεση του Βατοπεδίου έχουν τρομοκρατήσει τους πάντες, σε όλο το φάσμα του Δημοσίου, καθώς φοβούνται να βάλουν την υπογραφή τους στην πιο απλή πράξη. Ο κ. Παπανδρέου μπορεί να πιστεύει ότι με την αντίδρασή του κέρδισε πολιτικούς πόντους. Ταυτόχρονα, όμως, στέρησε από τον εαυτό του και τη χώρα μας μια μεγάλη ευκαιρία να αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζει και αξιοποιεί στην πράξη τον πλούτο της.
Κοιτώντας έξω από το παράθυρό μου μπορώ εύκολα να φαντασθώ μια μοναδική ενιαία παραλία, που θα συμπεριλαμβάνει τα κτίσματα του Λορέντζο Πιάνο στην έκταση που έχει αναλάβει να αναπτύξει το Ιδρυμα Νιάρχου, τις μαρίνες, μια μεγάλη βόλτα που θα φτάνει μέχρι τον Αγιο Κοσμά και πολλές ακόμη εστίες δημιουργίας και ανάπτυξης. Θα το δούμε ποτέ αυτό το όραμα να υλοποιείται; Εν πολλοίς εξαρτάται από το πόσο θα παλέψουμε τον δικό μας λαϊκισμό και τη δική μας μιζέρια που μας έχουν καθηλώσει τόσα χρόνια. Και σε αυτήν τη μάχη σίγουρα δεν βοήθησε ο κ. Παπανδρέου με τις υπερβολικές και ανεξήγητες αντιδράσεις του σε μια κρίση που δημιούργησε η επικοινωνιακή και πολιτική αδυναμία της κυβέρνησής του.

www.kathimerini.gr
ένα άρθρο του Αλέξη Παπαχελά