Τι κάνει σήμερα ο Μιχάλης Ρακιντζής;

Ο Μιχάλης Ρακιντζής ασχολήθηκε με τη μουσική από 10 ετών, παίζοντας κιθάρα και συμμετέχοντας σε σχολικά γκρουπ. Σπούδασε Μηχανολογία στο Λονδίνο ενώ την ίδια περίοδο έπαιζε μουσική με το συγκρότημα «Funk and Reggae».


Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, δημιούργησε τους «Scraptown» και έβγαλαν τρεις δίσκους και δύο singles από το 1982 μέχρι το 1985. Η δουλειά τους με τίτλο «Viva Sahara» κυκλοφόρησε και στο εξωτερικό. 

Λίγο αργότερα αποχώρησε από το γκρουπ και άρχισε να κάνει σόλο καριέρα. Το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ ήταν το «Μωρό μου φάλτσο» το 1987 και ακολούθησαν πολλά ακόμη που έγιναν ιδιαίτερα αγαπητά στη νεολαία και όχι μόνο. 


Ο Μιχάλης Ρακιντζής συνεργάστηκε με τη Μπόνι Τάιλερ και τον Ίαν Γκίλαν κάτι που θεωρεί σταθμό στην καριέρα του. Το 2002 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο διαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον, στο Ταλίν της Εσθονίας, με το τραγούδι S.A.G.A.P.O ή «Σ’ αγαπώ» με το οποίο κατέλαβε τη 17η θέση και σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως. Τρία χρόνια αργότερα, συνεργάστηκε με τα «Ταλέντα δίχως αύριο» και κυκλοφόρησε cd με τίτλο «Bar Code».


Σήμερα, ο τραγουδιστής μετά από δύο χρόνια απουσίας, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει άλμπουμ με 20 τραγούδια, από τα οποία τα 12 θα είναι διασκευές παλιών δικών του επιτυχιών. «Να ξέρετε όμως ότι δεν θα θυμίζουν σε τίποτα αυτά που γνωρίζετε» λέει στο newsbeast.gr. 

Πάντως, ο Μιχάλης Ρακιντζής, που πρόσφατα τελείωσε τις εμφανίσεις του σε μαγαζί στην περιοχή του κέντρου της Αθήνας, δεν έχει μέχρι τώρα κλείσει συμφωνία για νέες εμφανίσεις. Σκέφτεται ωστόσο να δώσει συναυλίες, χωρίς όμως, μέχρι αυτή την ώρα να έχει προγραμματίσει ημερομηνίες. Κι αυτό γιατί, το τελευταίο διάστημα μοναδική του απασχόληση ήταν η προετοιμασία της νέας του δουλειάς, όπως επισημαίνει. 


Στο νέο του δίσκο συμμετέχουν δύο νέα παιδιά: ο Άλεξ Πριξ, ο οποίος ασχολείται με τη ραπ μουσική και έχει γράψει τους αγγλικούς στίχους κάποιων τραγουδιών και η Νάντια Ζαχούρ, μία ινδή τραγουδίστρια, που συμμετέχει σε δύο τραγούδια. 

Έχει ξεχάσει τη συμμετοχή του στη Γιουροβίζιον και τις κριτικές που δέχθηκε, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ήταν μία επιλογή, ένα γεγονός. Με την ίδια λογική θα μπορούσα να είχα κάνει πλατινένιο πριν από 20 χρόνια και να έμενα σε αυτό», αν και βλέπει, όποτε μπορεί, το μουσικό διαγωνισμό. 


Όμως, επειδή στο χρόνο που δεν ασχολείται με τη μουσική, φροντίζει να ενημερώνεται, εκτιμά ότι «φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, στοχεύοντας». Και συμβουλεύει τους πολίτες να μην περιμένουν από το κράτος τίποτα, αλλά να σκεφτούν ότι είναι ολομόναχοι προκειμένου να βρουν τρόπους επιβίωσης.