Ένας τιμώμενος και υπογράφων...

Του Αντώνη-Μάριου Παπαγιώτη

Είναι τιμή για μένα να καταστώ αντικείμενο της κρυπτόμενης κριτικής σας (για 2η φορά), έστω κι αν διακρίνεται για την προχειρότητά της, τη βιασύνη της και την ανορθογραφία της. Είναι στιγμή απόλαυσης και χαράς να διαβάζω ανυπόγραφα κείμενα που με κατακρίνουν. Μ' αρέσει αυτή η έκφανση ανισότητας στο όνομα της ελευθερίας του λόγου. Αυτός ο μετανεωτερικός τρόπος της σύγχρονης δημοκρατίας, όπου πολλοί κρίνουν ανώνυμα όσους γράφουν επώνυμα. Ανέκαθεν, τέτοιου είδους σχολιαστές, τους έβλεπα ως "αναγκαίους βαρβάρους" που χρειάζεται η eκφραση μέσα από το διαδίκτυο. Ένα διαδίκτυο που πια...

Όλοι αρεσκόμαστε στα πάθη. Κυρίως τα κρυφά. Το blogging ή ελληνιστί -σε δικιά μου ελεύθερη απόδοση- το χώσιμο στη κατεστημένη δημοσιογραφική σιωπή είναι ένα δικό μου πάθος. Ως τέτοιο, έχει αιτία εκδήλωσης και δεν συγκαταλέγεται σε γονιδιακή προδιάθεση. Εξάλλου, νομίζω κανένα πάθος δεν κληρονομείται, αλλά μεταδίδεται. Και είναι αυτή ακριβώς η αιτία που γράφω. Η μετάδοση. Όχι τόσο της πληροφορίας, του κοινωνικού μηνύματος, του παρασκηνίου ή του κουτσομπολιού. Αλλά της ίδιας της πράξης -της δημόσιας γραφής- την οποία καλώ να κάνουν όλοι όσοι συναναστρέφομαι, όλοι όσοι γνωρίζω. Το ζητώ να το κάνει η φίλη μου, που για να γίνει δημοσιογράφος θα πρέπει να γλείψει τ' αρχίδια ακόρεστα κομπλεξικών δημοσιογράφων. Το ζητώ από τον συντοπίτη μου, που του έταζαν ανανέωση σύμβασης σε κάποια Περιφέρεια βάζοντάς τον να δουλέψει τζάμπα για ανθρώπους που έτρωγαν κρυφά παχυλά κονδύλια. Το ζητώ από τον κολλητό μου, που άκουσε τα κελεύσματα της εποχής και τις παροτρύνσεις των γονιών και συνέλεξε πτυχία που τώρα ούτε στον τοίχο δεν θέλει να τα βλέπει και προσπαθεί να βρει εικονική διέξοδο στο facebook. To ζητώ από κάθε συνομήλικό μου, γιατί δεν θέλω η γενιά μου να επιβεβαιώσει τις ρήσεις εκείνων που την οδηγούν σε αδιέξοδο και παθητικά ναρκωμένη να οδηγείται σ' αυτό. Δεν θέλω να ανήκω σε "μια χαμένη γενιά", γιατί η ζωή μου είναι μία και θα την παλέψω, δίχως να επιτρέψω σ' εκείνους τους υπαίτιους να με θεωρήσουν τελειωμένο. Δίχως να τους επιτρέψω να με λυπηθούν, για να κρύψουν τις ευθύνες τους και να ιάνουν τις ενοχές τους. Δίχως να τους συγχωρέσω, γιατί στις κινήσεις τους ποτέ δεν σκέφτηκαν εμένα. Το παιδί τους. Τα παιδιά τους. Κι αν η γενιά μου, επειδή τα στατιστικά το λένε, οι αριθμοί το λένε, τα οικονομικά μεγέθη το λένε, είναι η άτυχη καμμένη, να ναι σίγουροι οι προηγούμενοι ότι θα τους πάρω μαζί μου στη πυρά. Στην κόλαση, εκεί που ανενόχλητοι όλοι πια θα συνεχίσουμε να βιώνουμε τα πάθη μας αιώνια..

Εκ των παραπάνω, κατανοείτε φαντάζομαι ότι επιδίωξή μου δεν είναι να γίνω δημοσιογράφος. Σε καμία περίπτωση, δεν είναι στόχος ζωής. Αλίμονο, αν ένας που γράφει δημόσια είναι δημοσιογράφος. Αλίμονο αν κάποιος που σβήνει φωτιές εθελοντικά είναι και πυροσβέστης. Δεν χρησιμοποιώ το δημόσιο γράψιμο ως όχημα για μια στήλη σε εφημερίδες που παραπαίουν. Εξάλλου, δε δύναμαι να γράψω το όποιο θέμα κατόπιν υπόδειξης. Γι' αυτό και αποφεύγω προσεγγίσεις που έχουν τέτοιου είδους επαγγελματικό σκοπό.
Επιπρόσθετα, υπό τη στενή έννοια του όρου, δεν είμαι καν blogger, καθώς δεν έχω δικό μου blog. Είναι πολλοί όμως εκείνοι που μου παρέχουν απλόχερα το βήμα τους για να εκφράσω την αντίθεση ή τη συμφωνία μου, το παράπονο ή την κριτική μου.

Ειδικότερα, σε σχέση με τη συνεργασία μου με το site της κ. Διγενή στην οποία αναφέρεστε και της οποίας την τηλεοπτική παρουσία σέβομαι, σας ενημερώνω ότι έγινε έπειτα από δική της προσέγγιση και λύθηκε έπειτα από δική μου άρνηση να ανεχτώ παρεμβάσεις σε κείμενά μου που με καθιστούσαν πιόνι σε προσωπικές αντιδικίες της ιδιοκτήτριας του μήδειασουπ_τζιαρ. Σημειώνω, επίσης, ότι καθώς η απαίτηση ήταν η συγγραφή 2 κειμένων την ημέρα και όχι η ελεύθερη αποστολή άρθρων όποτε μπορούσα και όποτε είχα ερεθίσματα από την επικαιρότητα -όπως συνηθίζω με άλλους διαδικτυακούς χώρους-, πληρώθηκα ένα συμβολικό ποσό γι' αυτή μου την συνεισφορά στο site της. Η μεσολάβηση του χρήματος, έγινε επίσης από πρωτοβουλία της κ. Διγενή. Κατά τα λοιπά, όσοι γνωρίζουν τη λειτουργία των blogs, ξέρουν ότι η γραφή απόψεων δε συνδέεται με αποκομιδή χρημάτων -και σίγουρα εσείς το γνωρίζετε καλά- και όποιος απευθύνεται έχοντας αυτό κατά νου σε φερόμενους εργοδότες, ειδικά αυτή τη περίοδο της οικονομικής κρίσης, μάλλον είναι εκτός της σημερινής διαμορφωμένης πραγματικότητας στο διαδίκτυο.

Αναφορικά, τέλος, με τις αρνητικές δηλώσεις μου για άλλα blogs ή για φερόμενες θέσεις μου ότι κινώ τα νήματα στο διαδίκτυο, νομίζω ότι διακρίνονται από μια ευφάνταστη ιδέα του συντάκτη για το άτομό μου και αποτελούν μια απρόσμενη διαφήμιση στο πρόσωπό μου.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων για το βήμα σας.
Με κατανόηση,
Αντώνης-Μάριος Παπαγιώτη

μελετώ σε διδακτορικό επίπεδο και η παρατήρησή του είναι μια αναγκαία -αλλά και συνάμα ευχάριστη- διαδικασία, που γίνεται με έντονους ρυθμούς και με πάθος.