Η δημοκρατία νίκησε…ζήτω οι φόροι!

Του Γιώργου Αγαλιώτη

Τέλη του περασμένου αιώνα. Ο Χαρίλαος Τρικούπης μεταρρυθμιστής του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους για να χρηματοδοτήσει τις κρατικές δαπάνες φορολογεί πρώτος τα είδη λαϊκής κατανάλωσης όπως είναι το πετρέλαιο , τα σπίρτα και τα καπνά.
Επιβάλλονται πολλοί νέοι φόροι ο υπολογισμός των οποίων γινόταν είτε στην ακαθάριστη πρόσοδο (όπως η δεκάτη στα αγροτικά εισοδήματα) είτε στα προϊόντα των μονοπωλίων (όπως το πετρέλαιο και τα παιγνιόχαρτα) είτε στη κατανάλωση ειδών πρώτης ανάγκης (όπως τα άλευρα και τα σιτηρά, η ζάχαρη, ο καφές ,το κρασί και ο καπνός). Η φορολογική λαίλαπα έχει τέτοια ένταση που επιχειρείται να φορολογηθούν οι σκύλοι και οι άγαμοι. Η οικονομική κατάσταση των πολιτών γίνεται τόσο άσχημη, που από τη μεγάλη πείνα δε γλυτώνουν ούτε τα ….οικόσιτα. Όσοι διαθέτουν πλούτο στέλνουν τα κεφάλαιά τους σε τράπεζες του εξωτερικού.

Κατόπιν έρχεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος και το 1911 μονιμοποιεί για πρώτη φορά τους δημόσιους υπάλληλους. Επιχειρεί να φορολογήσει τη νέα αστική τάξη και τα κέρδη της από τον Ά Παγκόσμιο πόλεμο, με την επιβολή φόρου στα έκτακτα κέρδη που είχαν προκύψει κατά τη περίοδο των πολέμων (Ν.1043/1917).Κατόπιν με το νόμο περί ‘φορολογίας καθαρών προσόδων’(Ν.1640/1919) επιβάλει φορολογία σχεδόν στα πάντα, έως και τα διαβατήρια όσων έκαναν ταξίδια αναψυχής. Άξιο επισήμανσης είναι πως ο Ν.1640/1919 εισάγει την αναλυτική φορολόγηση από κάθε καθαρή πρόσοδο (οικοδομές, αγροτική γη, κινητές αξίες, κέρδη από επιχειρήσεις, αμοιβές μισθωτών και ελευθερίων επαγγελμάτων), οι οποίες πλέον φορολογούνται χωριστά και διαφορετικά. Όσον αφορά τον τρόπο φορολόγησης των νομικών προσώπων (άρθρο 18 ‘κέρδη εξ εμπορικών και βιομηχανικών επιχειρήσεων’) επιβάλλεται φόρος ετήσιων καθαρών κερδών με φορολογικό συντελεστή 6% .Ωστόσο από το φόρο εξαιρούνται οι Α.Ε, οι Ε.Ε, λοιπές ημεδαπές εταιρείες και συνεταιρισμοί καθόσον φορολογούνταν απευθείας οι εταίροι για τα κέρδη τους αλλά και οι πλανόδιοι μικροπωλητές και οι βιοτέχνες, που τα κέρδη τους δεν υπερέβαιναν τις 1.200 δρχ. ετησίως. Εκείνη την εποχή ψηφίζεται και ο Ν.2190/1920 που αφορά τη φορολόγηση των Ανωνύμων εταιρειών. 

Μετά το 2ο Παγκόσμιο πόλεμο επιχειρείται μεγάλη φορολογική μεταρρύθμιση και έκτακτα φορολογικά μέτρα εφαρμόζονται επί Παπάγου. Μέτρα που τα συναντούμε και σήμερα χωρίς να τα γνωρίζουμε. Ο Παπάγος απορρίπτοντας αρχικά τη πρόταση για επιβολή νέας άμεσης φορολογίας μειώνει το Δώρο Πάσχα στο μισό. Φορολογεί εκτάκτως τα πακέτα τσιγάρων που είχαν τότε 22 τσιγάρα και καθιερώνει με την ίδια τιμή πακέτα των 20 τσιγάρων. Τα δυο που αφαιρούνται ‘χρηματοδοτούν’ τις ‘φιλανθρωπικές’ δραστηριότητες της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Εκείνα τα χρόνια τίθενται και οι βάσεις του ‘σύγχρονου’ μεταπολεμικού φορολογικού συστήματος όπως περίπου το γνωρίζουμε σήμερα. Ψηφίζεται το Ν.Δ.2843/1958 (περί φορολογίας εισοδήματος Νομικών προσώπων) και το Ν.Δ.3323/1955 (περί φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων) εκτινάσσοντας τους συντελεστές φορολογίας στα επίπεδα των 35%,25%,20%.Την ίδια εποχή ψηφίζεται και ο Ν.3190/1955 που αφορά τη φορολογία των Ε.Π.Ε.

Και φθάνουμε στις μέρες μας όπου μετά από τη συντελεσθείσα κατάρρευση και μέσα σε τέσσερις περίπου φορολογικές χρήσεις μετράμε συνοπτικά τις κάτωθι επιβολές νέας φορολογίας(νέων φορολογικών μέτρων). 

1.Εξίσωση Ειδικών φόρων κατανάλωσης σε Πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης.

2.Αύξηση ειδικών φόρων κατανάλωσης στα ποτά και στα τσιγάρα.

3.Επιβολή έκτακτου ειδικού τέλους στα ακίνητα μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.

4.Έκτακτη εισφορά σε εισοδήματα.

5.Μέτρο επιβολής συλλογής αποδείξεων από τους φορολογούμενους για τη διατήρηση του αφορολόγητου ορίου.

6. Ολική επαναφορά των τεκμηρίων διαβίωσης με τιμές ιδιαίτερα υψηλές. 

7.Επιβολή εισφοράς αλληλεγγύης σε εισοδήματα άνω των 12.000 ευρώ ετησίως.

8.Θέσπιση ειδικών κλιμάκων φορολογίας για κατηγορίες φορολογουμένων.

9.Σταδιακή αύξηση του Φ.Π.Α από το 9% και 19% σε 13% και 23% αντίστοιχα. 

10. Επιβολή φόρου πολυτελείας.

11.Επιβολή τέλους επιτηδεύματος σε επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες.

12.Αναπροσαρμογή ή αύξηση των συντελεστών φορολογίας εισοδήματος για φυσικά και νομικά πρόσωπα.

13.Κατάργηση του αφορολόγητου ορίου η οποία έπεται για το επόμενο φορολογικό έτος.

14.Κατάργηση των φοροαπαλλαγών η οποία έπεται κι αυτή.

14.Ειδικές φορολογικές διατάξεις για τη φορολογία των εισοδημάτων από ακίνητα.

15.Φορολογία της κατοχής οικοπέδων και αγροτεμαχίων η οποία έπεται, μέσω του Ενιαίου φόρου ακινήτων. 

16.Φορολογία των εισοδημάτων Ελλήνων πολιτών στην αλλοδαπή μέσω της διάταξης του

‘παγκόσμιου εισοδήματος’.

17.Αύξηση όλων των τελών τα οποία σχετίζονται με παρεχόμενες υπηρεσίες από το κράτος ή από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

18.Επιβολή έκτακτης εισφοράς σε εισοδήματα ήδη φορολογημένα. 

19.Αυστηριοποίηση των διατάξεων περί ‘ποινικοποίησης φορολογικών αδικημάτων’ και εφαρμογή αυτών.

20.Θέσπιση ειδικών διατάξεων για κατασχέσεις περιουσίας φορολογουμένων οι οποίοι οφείλουν.(Κατασχέσεις και δέσμευση τραπεζικών λογαριασμών, εισπράξεων ή ακινήτων).

Παρατηρούμε λοιπόν μια όχι άνευ προηγουμένου επιδρομή στα εισοδήματα και στον όποιο πλούτο έχει απομείνει στους πολίτες της χώρας. Τα αποτελέσματα αυτής της φορο-επιδρομής είναι πλέον ορατά σε όλους.

Αποσαθρωμένος οικονομικός ιστός, στρατιές ανέργων, εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις με λουκέτο ,μεγάλες και υγιείς επιχειρήσεις να αναζητούν καταφύγιο στο πτωχευτικό κώδικα ενώ επιχειρηματικοί κολοσσοί άλλοτε, μεταφέρουν την έδρα ή τη παραγωγική τους δραστηριότητα σε άλλες χώρες. 

Η πλειοψηφία των φορολογούμενων πολιτών αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην αυξημένη φορολογία οδηγώντας τις βεβαιωμένες οφειλές από φόρους στα δυσθεώρητα επίπεδα των 60 περίπου δις ευρώ και 27.000 (ναι καλά διαβάσατε) συμπολίτες μας στα ποινικά δικαστήρια και αρκετούς από αυτούς στη φυλακή.

Η δήμευση περιουσιών η οποία έρχεται θα χειροτερεύσει ακόμη περισσότερο τη κατάσταση ενώ η Πολιτεία αδυνατεί να προβεί σε έστω και μια σοβαρή μεταρρύθμιση στο κρατικό ημέτερο πελατειακό μηχανισμό αναπαραγωγής της. Επί τριάντα τέσσερα περίπου συναπτά έτη τώρα αδυνατεί να βάλει τάξη στα του οίκου της.

Η δημοκρατία που έφερε η μεταπολίτευση μαζί με τη προάσπιση και κατοχύρωση των δημοκρατικών ατομικών ελευθεριών σώρευσε και ένα τεράστιο χρέος στη χώρα. Ένα χρέος δυσβάστακτο, η εξυπηρέτηση του οποίου απαιτεί φορολογικά δεινά για τους ‘ελεύθερους πολίτες’. 

Η δημοκρατία έχει κόστος. Κανείς δε διαφωνεί. Όμως η κοστολόγηση της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας έχει ξεπεράσει κατά πολύ το όριο που αντέχουν οι πολίτες της.

Είναι λοιπόν ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί αυτό το κόστος και να μπει επιτέλους κάποιο όριο , ένας φραγμός. Το πολίτευμα πρεσβευτής της ατομικής ελευθερίας του ατόμου κινδυνεύει όχι μόνο από τη κατάχρηση αυτής της ατομικής και συλλογικής ελευθερίας αλλά και από τα βάρη που αυτή συνεπάγεται . Η πολιτεία έχει χρέος να προβεί στις κατάλληλες πολιτικές ενέργειες ούτως ώστε το δημοκρατικό κόστος που αναλογεί σε κάθε πολίτη να είναι τουλάχιστον ανεκτό. Μόνο τότε θα μπορούμε να διακηρύσσουμε πως η Δημοκρατία νίκησε.

Αλλιώς η Δημοκρατία νίκησε μεν ……….ζήτω οι φόροι δε! 


http://www.logiastarata.gr