RSS Feed
Twitter
Facebook
You Tube
Την ώρα που ο Φρανσουά Ολάντ έχει κερδίσει πολύ νωρίς, και ουσιαστικά εκτός συναγωνισμού, τον διόλου τιμητικό τίτλο του χειρότερου Προέδρου που είχε ποτέ η Γαλλία, σε όλες τις περιόδους Δημοκρατίας της, όπως μαρτυρούν με εκνευριστική επιμονή οι δημοσκοπήσεις, η γαλλική Κεντροδεξιά προετοιμάζεται για τη ρεβάνς του 2017.
Έτσι ώστε, στις προεδρικές εκλογές που έρχονται, να προσφέρει στη γαλλική κοινωνία μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση για το ύπατο αξίωμα του πολιτεύματος, να κεφαλαιοποιήσει την απόλυτη απαξίωση Ολάντ, και να επιστρέψει θριαμβευτικά στο Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων μετά τις προεδρικές εκλογές του 2017.
Σε αυτόν τον αγώνα αντοχής και όχι ταχύτητας, η φιγούρα του Νικολά Σαρκοζί είναι εκείνη που κυριαρχεί. Και μετά τη σημερινή απόφαση της γαλλικής Δικαιοσύνης να αποσύρει τις εις βάρος του κατηγορίες για την υπόθεση Μπετανκούρ, τα Ηλύσια Πεδία θυμίζουν… μισό τσιγάρο δρόμο.
Ο “Σαρκοζίξ”, ο πολιτικός τον οποίο οι Γάλλοι θαύμασαν, λάτρεψαν, ζήλεψαν και τελικά αποφάσισαν να τιμωρήσουν για τον χιλιοτραγουδισμένο εγωισμό και την αντίστοιχα μυθικών διαστάσεων έπαρσή του, υποχρεώνοντάς τον σε ταπεινωτική ήττα από τον “κ. Τίποτα” Φρανσουά Ολάντ, στις προεδρικές εκλογές του 2012, γνωρίζει τον χώρο της γαλλικής Κεντροδεξιάς καλύτερα από κάθε άλλον.
Κι αυτό διότι στο δρόμο του προς την κορυφή, φρόντισε να ξεριζώσει από το πολιτικό dna της παράταξης που κρύβει μέσα της τον γκολισμό, τον Αλέν Ζιπέ, τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν, τον ίδιο τον Ζακ Σιράκ. Τι μένει; Η Κριστίν Λαγκάρντ και ο Φρανσουά Φιγιόν.
Η Γαλλίδα διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι εκκωφαντικά προβεβλημένη, είναι αντικειμενικά ικανή, και πιστώνεται μια διαχείριση “συντήρησης”, στο τιμόνι του μεγαλύτερου δανειστή του πλανήτη, την εποχή της μεγάλης κρίσης, η οποία ταλαιπωρεί ακόμη την ευρωζώνη. Θεωρείται ωστόσο εξαιρετικά δύσκολο να τολμήσει να θέσει υποψηφιότητα για το προεδρικό χρίσμα του UMP απέναντι στον ίδιο τον Σαρκοζί, τη στιγμή που έχουν διαρρεύσει ακόμη και σημειώματα παθιασμένης αφοσίωσης, από την ίδια προς τον πολιτικό που… έκοβε βόλτες στα προάστια του Παρισιού, αποκαλώντας “καθάρματα” εκείνους που προκαλούσαν επεισόδια.
Με τον Φιγιόν, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τόσο ως υπουργός των κυβερνήσεων Ραφαρέν και Ντε Βιλπέν, όσο και ως πρωθυπουργός της κυβέρνησης που επέλεξε ο Νικολά Σαρκοζί μετά την εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας το 2007, ο Φρανσουά Φιγιόν κατάφερε να καρφιτσωθεί στο υποσυνείδητο της γαλλικής κοινωνίας, ως μετριοπαθής, μεταρρυθμιστής, αξιοπρεπής και αποτελεσματικός. Θεωρείται και εκείνος “παιδί” του Σαρκοζί, μόνο που σε αντίθεση με τη Λαγκάρντ, δήλωσε χθες ότι δεν θα διστάσει να πολεμήσει τον μέντορά του, για το χρίσμα της Κεντροδεξιάς στις προεδρικές εκλογές του 2017.
Οι δημοσκοπήσεις φυσικά δείχνουν ότι ο Σαρκοζί δεν έχει αντίπαλο. Όχι μόνο στο εσωτερικό του UMP, αλλά και συνολικά στην πολιτική ζωή της Γαλλίας. Ίσως μονάχα ένα τόλμημα του Σοσιαλιστικού Κόμματος να συστρατευτεί πίσω από την κόρη του Ζακ Ντελόρ, τη Μαρτίν Ομπρί, να έδινε στους Σοσιαλιστές μια “δεύτερη ευκαιρία” το 2017. Αν δηλαδή αποφάσιζαν να θυσιάσουν τον Ολάντ, που έτσι κι αλλιώς είναι χαμένος από χέρι απέναντι στον Σαρκοζί, πιθανότατα απέναντι και στον Φιγιόν.
Μετά τη σημερινή απαλλακτική απόφαση της Δικαιοσύνης, ο Σαρκοζί βλέπει τον πολιτικό ορίζοντα να καθαρίζει, σε σχέση με τις προσωπικές φιλοδοξίες του. Αν και γνωρίζει ότι πλέον, έχει απέναντί του μονάχα έναν, αλλά τον πιο δύσκολο αντίπαλο: Τον δικό του, κακό εαυτό…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου