Αλέξης Τσίπρας: Ένας ψεύτικος Ρομπέν των δασών

Σε παρόμοια θέση με αυτήν που βρέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, είχε βρεθεί πριν από κάτι μήνες και ο Αντώνης Σαμαράς. Τον Νοέμβριο του 2011 ο πρόεδρος της ΝΔ, βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα όταν σε αντιδιαστολή με όλα όσα είχε πει κατά καιρούς, κλήθηκε να υπογράψει την δανειακή σύμβαση. Και το έκανε, ενώ ήξερε οτι αυτό θα προκαλέσει περαιτέρω φθορά, στην ήδη καταπονημένη ΝΔ.

Ήταν η στιγμή που ο πρόεδρος της ΝΔ έβαλε πάνω από το κομματικό το εθνικό.Πάνω από το εφήμερο τα διαχρονικό. Προέταξε το συνολικό από το ατομικό. Την επιλογή αυτή την πλήρωσε , αλλά ήταν το σημείο που ως ο πρόεδρος της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης στάθηκε στο ύψος της ιστορίας. Και πήρε και ευθύνες που δεν του αναλογούσαν.

Ερχόμαστε στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα. Ακολουθώντας τον εύκολο δρόμο της κριτικής και της καταγγελίας, συγκέντρωσε ένα πρωτόγνωρο ποσοστό για την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, επενδύοντας στην δικαιολογημένη οργή ενός λαού που τα τελευταία 2,5 χρόνια έχασε την γη κάτω από τα πόδια του.

Την δύναμη όμως που του έδωσε ο ελληνικός λαός, αντί να την μετατρέψει σε δύναμη δημιουργίας, δύναμη αλλαγής και εξέλιξης, προτίμησε να κρυφτεί πίσω από λεκτικά πρυοτεχνήματα και δικαιολογίες πολικάντη, αντί να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά Την ίδια ώρα μάλιστα που η επιστολή που έστελνε στους ευρωπαίους, έλεγε οτι ακριβώς και ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο.

Και αν ο νεότερος σε ηλικία πολιτικός αρχηγός προτίμησε να ακολουθήσει τον πιο παλαιομοδίτικο τρόπο για να πολιτευτεί. Άλλα λέω στο μπαλκόνι και άλλα στο εξωτερικό, θυμίζοντας όντως σε αυτό το σημείο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πετώντας έτσι μία ευκαιρία να περάσουμε στην νέα μεταπολίτευση μέσα από μία συνεργασία που όμοια της δεν έχει ξαναγίνει και θα έστελνε μήνυμα ενότητας αυτού του λαού.

Επιπλέον έχασε την πραγματική ευκαιρία να αναδειχθεί σε ρυθμιστή των εξελίξεων, αφού το γεγονός οτι θα συμμετείχε σαν νο2 σε μια κυβέρνηση θα τον έκανε να καρπωθεί και τα αργά, αλλά σταθερά επιτεύγματα που πιθανόν να πετύχαινε μια τέτοια ισχυρή κυβέρνηση.

Αυτό όμως αφορά τον ίδιο και το κόμμα του. Το γεγονός οτι τίναξε στον αέρα μία οικουμενική κυβέρνηση που θα αποτύπωνε και εντός της Βουλής, αυτό που ψήφισε ο ελληνικός λαός, είναι το μείζον. Ουσιαστικά με μία πρωτοφανή αλαζονεία πέταξε την εντολή του ελληνικού λαού. Το μήνυμα της 6ης Μαϊου, που έλεγε βρείτε τα και πάμε όλοι μαζί.

Και επειδή παρά τα φημολογούμενα για νέο '81, ο Τσίπρας πυρπόλησε την εθνική ενότητα και έπαιξε με την ψήφο ενός ολόκληρου λαού, αυτός ο λαός πρέπει να τον στείλει οριστικά στη θέση που ο ίδιος επέλεξε για τον εαυτό του. Την αντιπολίτευση της διαμαρτυρίας.

http://www.parapolitika.gr