Ο τρομοκράτης Κάρλος το «Τσακάλι»

Με όνομα φόρο τιμής στον Λένιν, ο λατινοαμερικάνος Ίλιτς Ραμίρεζ Σάντσες θα γινόταν παγκοσμίως διαβόητος ως ο αποτελεσματικότερος πολιτικός τρομοκράτης του πλανήτη. 

Ο «Κάρλος το Τσακάλι», όπως τον ονόμασαν οι αξιωματούχοι του Παλαιστινιακού Μετώπου -πρώτου σταθμού στην τρομοκρατική του καριέρα-, αφού κέρδισε τη φήμη του ως μαχητής της οργάνωσης και έσπειρε τον φόβο της τρομοκρατίας στην Ευρώπη, θα λειτουργούσε κατόπιν τη δική του εγκληματική συμμορία, εκτελώντας συμβόλαια για άλλους.
 

Η... Εταιρεία Τρομοκρατών ΕΠΕ θα έριχνε τη ζοφερή σκιά της και πάλι στην Ευρώπη, με τους εργοδότες της να είναι από μυστικές υπηρεσίες κομμουνιστικών κρατών μέχρι και κυβερνήσεις μουσουλμανικών χωρών!

Ο Κάρλος θα πιανόταν ωστόσο το 1994 στο Σουδάν από γαλλικές προσπάθειες και εκτίει πλέον ποινή ισόβιας κάθειρξης στη Γαλλία.

Ας δούμε λοιπόν το χρονικό του ανθρώπου που έκανε την τρομοκρατία ένα ιδιαιτέρως επικερδές επάγγελμα...

Πρώτα χρόνια



Ο Ilich Ramírez Sánchez γεννιέται στις 12 Οκτωβρίου 1949 στο Καράκας της Βενεζουέλας, όπου και περνά τα παιδικά του χρόνια. Ο πατέρας του, δικηγόρος στο επάγγελμα και σκληροπυρηνικός μαρξιστής, επιμένει το αγόρι να μην πάρει χριστιανικό όνομα και το ονομάζει Ίλιτς, ως φόρο τιμής στον Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν. Τα δυο μικρά του αδέρφια μάλιστα θα βαφτιστούν Λένιν και Βλαντιμίρ, αντίστοιχα, ολοκληρώνοντας τον φόρο τιμής στον σοβιετικό ηγέτη. 

Οι «κόκκινες» πεποιθήσεις του πατέρα θα ωθήσουν τον Ίλιτς να προσχωρήσει στη νεολαία του κομμουνιστικού κόμματος της Βενεζουέλας ήδη από το 1959, με τους γονείς του ωστόσο να χωρίζουν το 1966 και τη μητέρα να παίρνει τα παιδιά μαζί της στο Λονδίνο. 

Το 1968, κάτω από την καθοδήγηση του πατέρα του, ο Ίλιτς γράφεται στο πανεπιστήμιο Patrice Lulumba της Μόσχας, το οποίο λειτουργούσε -σύμφωνα με πηγές- ως τόπος στρατολόγησης νεαρών κομμουνιστών. Δύο χρόνια αργότερα ωστόσο, ο Ίλιτς θα αποβληθεί από το ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα...

Εξτρεμιστική δράση



Ολοκληρώνοντας τις περιπέτειες με τις σπουδές του, ο Ίλιτς προσχωρεί αμέσως στο Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), το παναραβικό αριστερίστικο μέτωπο που έδρευε τότε στο Αμάν της Ιορδανίας. Εκεί, στις παρυφές της πόλης, εκπαιδεύεται στο στρατόπεδο για τους ξένους εθελοντές της οργάνωσης και αποφοιτώντας αναλαμβάνει δράση στον ιρακινό στρατό, στη συνοριακή γραμμή Ιράκ-Συρίας. Ο υπεύθυνος μάλιστα για την εκπαίδευσή του αρχίζει να τον αποκαλεί «Κάρλος», λόγω της λατινοαμερικανικής καταγωγής του, ψευδώνυμο που θα υιοθετούσε έκτοτε ο Ίλιτς.

Στη θητεία του εκεί γίνεται εξπέρ στις τεχνικές του ανταρτοπόλεμου, αποκτώντας φήμη ως μαχητής της ελευθερίας. Επιχειρεί σε όλη τη Μέση Ανατολή υπακούοντας στις εντολές των αξιωματούχων της PFLP. Λίγο αργότερα θα εγκαταλείψει την περιοχή και θα επιστρέψει στην Αγγλία, φοιτώντας για ένα διάστημα στο Πολυτεχνείο του Κεντρικού Λονδίνου, συνεχίζοντας βέβαια να αποτελεί ενεργό μέλος της PFLP...

Πρώτα τρομοκρατικά χτυπήματα



Ήταν το 1973 όταν ο Κάρλος θα ξεκινούσε τη διαβόητη τρομοκρατική του δράση, πάντα για λογαριασμό της PFLP: στο στόχαστρο τίθενται ισραηλινών συμφερόντων επιχειρήσεις και μεμονωμένα άτομα, αλλά και όποιοι φέρονται να έχουν σχέσεις με το κράτος του Ισραήλ. Ο ίδιος αναλαμβάνει την ευθύνη για βομβιστική επίθεση στην Τράπεζα Χαποαλίμ του Λονδίνου, αλλά και για παγιδεύσεις με εκρηκτικά σε οχήματα έξω από τρεις γαλλικές εφημερίδες, τις οποίες κατηγορούσε η PFLP για μονομέρεια στην κάλυψη θεμάτων που αφορούσαν στη δράση του Ισραήλ.

Ο Κάρλος μεθοδεύει τη δράση του στα δύο επόμενα χρόνια, με πλήθος επιθέσεων να του αποδίδονται. Ο ίδιος αναλαμβάνει την ευθύνη για χτύπημα με χειροβομβίδα σε γαλλικό εστιατόριο, ενώ θα συμμετάσχει και στα δύο αποτυχημένα τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα με ρουκέτες σε αεροπλάνα της ισραηλινής Ελ Αλ, που έλαβαν χώρα στο παρισινό αεροδρόμιο Ορλί στις 13 και 17 Ιανουαρίου 1975. 

Λίγους μήνες αργότερα, ο σύνδεσμός του στην PFLP θα τον προδώσει στις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες, με τον Κάρλος να σκοτώνει τους δύο πράκτορες που τον ανέκριναν -και τον σύνδεσμο φυσικά- και να καταφέρνει να διαφύγει στη Βηρυτό...

Διαβόητος τρομοκράτης



Ήταν στη Βηρυτό που θα συμμετάσχει στον σχεδιασμό του πλέον διαβόητου τρομοκρατικού του χτυπήματος, την κατάληψη του στρατηγείου του ΟΠΕΚ (Οργανισμός Εξαγωγών Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών) στη Βιέννη κατά τη διάρκεια συνεδρίου του οργανισμού το 1975: στις 21 Δεκεμβρίου οδηγεί την ομάδα του στη διάσκεψη των αρχηγών του ΟΠΕΚ, πιάνοντας 60 ομήρους και σκοτώνοντας άλλους 3, με το φαινομενικό αίτημα του Κάρλος να είναι η μετάδοση ανακοινωθέντος για τον παλαιστινιακό αγώνα από τα αυστριακά ραδιόφωνα και τους τηλεοπτικούς σταθμούς της χώρας, με συχνότητα ανά δύο ώρες. 

Οι αυστριακές Αρχές συμμορφώνονται, για να αποφύγουν την εκτέλεση των ομήρων, ενώ την επόμενη μέρα παρέχουν στα μέλη της PFLP και τους ομήρους αεροπλάνο, με το οποίο και καταφεύγουν στο Αλγέρι: εκεί απελευθερώνουν τους ομήρους και δίνεται άσυλο στους περισσότερους τρομοκράτες. 

Για τους ιθύνοντες της PFLP ωστόσο το χτύπημα θεωρείται αποτυχημένο: ο Κάρλος δεν εκτέλεσε δύο υψηλόβαθμους στόχους του ΟΠΕΚ, τον υπουργό Οικονομικών του Ιράν και τον υπουργό Πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας, γι' αυτό και διώχνεται από το παλαιστινιακό μέτωπο.

Περιπλοκές και κακή φήμη


Ο Κάρλος, στη σκιά του χτυπήματος του 1975, αποφασίζει να εγκατασταθεί στο Άντεν, όπου συστήνει τη δική του τρομοκρατική συμμορία: την αποκαλεί Οργάνωση Ένοπλου Αγώνα και στρατολογεί σύριους, λιβανέζους και γερμανούς ρέμπελους ως μέλη. Ταυτόχρονα, δικτυώνεται με την ανατολικογερμανική Στάζι, με τη μυστική αστυνομία να του παρέχει καταφύγιο στο Ανατολικό Βερολίνο και μια σειρά ακόμα από «παροχές». 

Όσο για τους πόρους του Κάρλος, αποκαλύφθηκε αργότερα -από μέλη της PLFP- ότι ο τρομοκράτης είχε λάβει τεράστιο χρηματικό πακέτο (εκτιμάται στα 20 εκατομμύρια δολάρια) για την απελευθέρωση των αράβων ομήρων του χτυπήματος στον ΟΠΕΚ, το οποίο και φέρεται να κράτησε για τον εαυτό του. Πολύ αργότερα, ο ίδιος θα αποκαλύψει στους δικηγόρους του ότι το ποσό πληρώθηκε μεν από σαουδάραβες αξιωματούχους (για τη μη εκτέλεση των δύο προαναφερθέντων υπουργών), κατασπαταλήθηκε ωστόσο για τις ανάγκες της επανάστασης. 

Αυτόνομο τρομοκρατικό συνδικάτο



Από το Άντεν λοιπόν και το κρησφύγετο του Ανατολικού Βερολίνου, ο Κάρλος βάζει στο στόχαστρο πολυάριθμους ευρωπαϊκούς στόχους, με τη φήμη του ως αδίστακτου και αποτελεσματικού τρομοκράτη να εκτοξεύεται. Οι παραγγελίες βέβαια για τρομοκρατικά χτυπήματα έχουν πια σκοτεινές προελεύσεις, συγκεχυμένους στόχους και προέρχονται από κακόφημους «χορηγούς», γεγονός που έδωσε στον «αδέσποτο» τρομοκράτη μια μυστηριώδη αίγλη. 

Ο «πιο καταζητούμενος άνθρωπος του κόσμου» δεν είχε κανένα πρόβλημα να προδίδει τους εργοδότες του για περισσότερους πόρους, σαρώνοντας ταυτόχρονα την Ευρώπη με ένα κύμα τρομοκρατικών χτυπημάτων. Τον Φεβρουάριο του 1981 χτυπά τα γραφεία του Radio Free Europe στο Μόναχο, με μια σειρά ακόμα από τυφλά χτυπήματα να αποδίδονται στην εγκληματική του οργάνωση. 

Και βέβαια όταν στις 16 Φεβρουαρίου 1982 θα συλληφθούν δύο μέλη του Ένοπλου Αγώνα στο Παρίσι, ο ελβετός τρομοκράτης Bruno Breguet και η γυναίκα του Κάρλος Magdalena Kopp, ένα κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων θα συγκλόνιζε τη Γαλλία ως αντίποινα: βομβιστικό χτύπημα σε γαλλικό τρένο στις 19 Μαρτίου 1982 (5 νεκροί, 77 τραυματίες), παγιδευμένο αυτοκίνητο σε αραβική εφημερίδα του Παρισιού στις 22 Απριλίου 1982 (1 νεκρός, 63 τραυματίες), βόμβα στον σταθμό της Μασσαλίας στις 31 Δεκεμβρίου 1983 (2 νεκροί, 33 τραυματίες) και χτύπημα σε γαλλικό τρένο την ίδια μέρα, που θα άφηνε 3 νεκρούς και 12 τραυματίες. 

Ο Κάρλος αναλαμβάνει την ευθύνη για τα χτυπήματα, την ίδια στιγμή που εργοδότες του είναι πλέον, πέρα από τη Στάζι, η σοβιετική KGB, η ρουμανική Υπηρεσία Πληροφοριών, αλλά και κυβερνήσεις ισλαμικών κρατών, με τον ίδιο να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε αυτονομιστικά κινήματα και οργανώσεις του πλανήτη, ακόμα και στην PFLP που τον είχε εκδιώξει. 

Τέλος εποχής



Η ανεξέλεγκτη δράση του ωστόσο θα έφερνε διεθνή πίεση στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες που τον υποβοηθούσαν στα χτυπήματά του, την ίδια στιγμή που τα πλοκάμια του είχαν πλέον απλωθεί σε κάθε τρομοκρατική οργάνωση της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Ο ίδιος διαμένει στη Βουδαπέστη για περισσότερο από δύο χρόνια, με την ουγγρική κυβέρνηση να τον απελάζει ωστόσο στα τέλη του 1985: το Ιράκ, η Λιβύη και η Κούβα του αρνούνται άσυλο, με τον ίδιο να καταφεύγει τελικά στη Συρία. Εγκαθίσταται στη Δαμασκό με τη σύζυγό του Kopp και την κόρη τους Elba Rosa.



Η κυβέρνηση της Συρίας τον αναγκάζει να παραμείνει εκτός δράσης, με την απειλή που συνιστούσε να έχει πλέον εξουδετερωθεί. Κι όταν στα τέλη του 1990 η ιρακινή κυβέρνηση τον προσέγγισε για να τον στρατολογήσει και πάλι, η κυβέρνηση της Συρίας θα τον έδιωχνε από τη χώρα (Σεπτέμβριο 1991), με τον ίδιο να καταλήγει στο Χαρτούμ του Σουδάν, ανενεργός και ατιμασμένος...

Σύλληψη και φυλάκιση



Οι γαλλικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες πρόσφεραν στη σουδανική κυβέρνηση μια σειρά από συμφωνίες για την έκδοση του Κάρλος το 1994: στις 14 Αυγούστου, πράκτορες της χώρας τον ναρκώνουν και τον παραδίδουν «πακέτο» στους Γάλλους, οι οποίοι τον μεταφέρουν στο Παρίσι για να δικαστεί. 

Κατηγορείται αρχικά για τον φόνο των δύο γάλλων πρακτόρων και του συνδέσμου της PFLP το 1975, με τη δίκη να ολοκληρώνεται στις 23 Δεκεμβρίου 1997 και να τον καταδικάζει σε ισόβια κάθειρξη. Το 2001, αφού μεταστράφηκε στον ισλαμισμό, ο Κάρλος παντρεύτηκε τη δικηγόρο του, Isabelle Coutant-Peyre, παρά το γεγονός ότι ήταν ακόμα παντρεμένος με τη δεύτερη γυναίκα του. 



Τον Ιούνιο του 2003 γράφει βιβλίο μέσα από τη φυλακή για το Επαναστατικό Ισλάμ, στο οποίο δικαιολογεί τη δράση του στη βάση της ταξικής πάλης, την ώρα που εκφράζει την υποστήριξή του στον Οσάμα μπιν Λάντεν και τις επιθέσεις του στις ΗΠΑ. 

Τον Μάιο του 2007 θα ξεκινούσε η δεύτερη δίκη του, κυρίως για το κύμα των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Γαλλία κατά το 1982-1983, το οποίο άφησε 11 νεκρούς και περισσότερους από 100 τραυματίες. Η ετυμηγορία εκδόθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2011 και καταδίκασε τον Κάρλος σε ισόβια κάθειρξη. 

Ο Κάρλος παραμένει σήμερα σε γαλλικές φυλακές...