Έξι πολιτικές ταινίες που έγραψαν ιστορία

Πολλές φορές το πολιτικό σκηνικό μιας χώρας θυμίζει... ταινία. Τι γίνεται, όμως, όταν συμβαίνει το αντίθετο; Η ιστορία του κινηματογράφου έχει διδάξει πως με τους κατάλληλους συντελεστές και ένα σενάριο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα μπορούν να δημιουργηθούν αριστουργηματικές πολιτικές ταινίες. Το περιοδικό Time ξεχώρισε μερικές από αυτές και εμείς σας τις παρουσιάζουμε.

The Manchurian Candidate (1962)

Υπάρχουν ταινίες συνωμοσίας, υπάρχουν πολιτικά θρίλερ, υπάρχουν ταινίες που αποτελούν την «σπίθα» για νέα είδη κινηματογράφου και στη συνέχεια υπάρχει το «The Manchurian Candidate». Σε ψυχροπολεμικό κλίμα, η ταινία εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια αλλά και μετά από τον πόλεμο της Κορέας και αποτυπώνει τη δυσπιστία της εποχής, αλλά και τις παρανοϊκές και εξωφρενικές φοβίες των Αμερικάνων, σχετικά με τη «σοβιετική απειλή».

Η εκμετάλλευση των πολεμικών ανδραγαθημάτων, οι σκανδαλώδεις προεκλογικές εκστρατείες στις ΗΠΑ, ο ρόλος των lobby επιρροής και οι σχέσεις διαπλοκής παρουσιάζονται μπροστά στα μάτια του θεατή που παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Η σκηνοθεσία είναι του John Frankenheimer και πρωταγωνιστούν οι Frank Sinatra, Laurence Harvey, Janet Leigh, Angela Lansbury. 

 
All the President's Men (1976)

Πρόκειται για μια αριστουργηματική δραματικη ταινία για την πτώση του προέδρου που διαθέτει μια πληθώρα από υποκρτικά ταλέντα - Robert Redford, Dustin Hoffman, Jason Robards, Jack Warden και θωρείται, αναμφίβολα, ένα από τα πιο προσεγμένα θρίλερ της δεκαετίας. Στο ξενοδοχείο Γουότεργκεϊτ ενεργοποιείται ο συναγερμός και τέσσερις ληστές συλλαμβάνονται έπ' αυτοφώρω. 

Εκείνη η νύχτα επιφύλασε συγκλονιστικές αποκαλύψεις οι οποίες οδήγησαν τον πρόεδρο των ΗΠΑ σε παραίτηση. Δύο δημοσιογράφοι της Ουάσινγκτον Πoστ ο Μπομπ Γούντγορντ και ο Καρλ Μπέρνσταϊν αναλαμβάνουν το ρεπορτάζ γεμάτοι από αμφιβολίες, δισταγμούς και αποφασιστικότητα. Η ταινία διηγείται τη γεμάτη δράση και αγωνία ιστορία των δύο δημοσιογράφων στη μάχη για το σωστό και έγκυρο ρεπορτάζ, Ένα αριστούργημα τεσσάρων Oscar σκηνοθετημένο από τον μοναδικό 'Αλαν Τζ. Πάκουλα.

 
Wag the Dog (1997)

Με ταλαντούχους ηθοποιούς, όπως ο Robert De Niro,  ο Dustin Hoffman, η Anne Heche και ο William H. Macy μπροστά από την κάμερα, τον  Barry Levinson στο «τιμόνι» και τον συγγραφέα David Mamet επί του... σκάφους,  οι οπαδοί της έξυπνης σάτιρας προσευχήθηκαν ότι το Wag the Dog θα δικαιώσει τις προσδοκίες τους. Ευτυχώς, το πέτυχε. 

Η ιστορία είναι αρκετά διασκεδαστική:  ένας γιατρός και ένας παραγωγός ταινιών επινοούν έναν ψεύτικο πόλεμο για να δημιουργήσουν στο αμερικανικό κοινό ένα πατριωτικό παραλήρημα και, συμπτωματικά, να αποσπάσουν την προσοχή του από ένα προεδρικό σκάνδαλο σεξ.  Αλλά τι διατηρεί το Wag the Dog τόσο επίκαιρο και γοητευτικό 15 χρόνια μετά την κυκλοφορία του; Μάλλον η αληθειοφάνεια. Όταν η προσοχή της κοινής γνώμης είναι στραμμένη στην ρευστότητα του πολιτικού συστήματος, η «έμπνευση» ενός κοινωνικού προβλήματος είναι η ιδανική λύση για κάποιους πολιτικούς.

 
 

Election (1999)

Τι κοινά μπορεί να έχουν οι σχολικές εκλογές με τις ακριβές εκλογικές μάχες για τα μεγάλα αξιώματα. Περισσότερα από όσα φαντάζεστε. Το «Election» είναι η πρώτη ταινία που έφερε τον Alexander Payne στο προσκήνιο, αποκαλύπτοντας τις ξεχωριστές του ικανότητες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η ταινία βρέθηκε στη λίστα του περιοδικού Premiere με τις 100 καλύτερες ερμηνείες όλων των εποχών, για την ερμηνεία της Reese Witherspoon. 

Ο Jim McAllister είναι ένας χαμηλών καθηγητής σε ένα λύκειο χαμένο... στην Nebraska. Η Tracy Flick είναι μια ικανότατη μαθήτρια με μεγάλες φιλοδοξίες αλλά και καλά κρυμμένες σεξουαλικές διαθέσεις. Λίγοι βέβαια έμαθαν ότι η τελευταία απόλυση καθηγητή από το σχολείο ήταν αποτέλεσμα του δεσμού της Tracy μαζί του. Όταν η νεαρή κοπέλα ανακοινώνει την υποψηφιότητά της για την διαδικασία ανάδειξης σχολικού προέδρου, ο Jim που έχει αναλάβει τη διαδικασία αναστατώνεται καθώς νοιώθει τον πειρασμό να τον πλησιάζει. Όμως ενώ όλοι στο σχολείο θεωρούν την Tracy μεγάλο φαβορί, ο Jim αποφασίζει να της δώσει ένα μάθημα υποστηρίζοντας την αντίπαλη υποψήφια. Με την κίνηση αυτή, όμως, ανοίγει τον... ασκό του Αιόλου.

 
Downfall (2004)

Το να περάσεις σχεδόν δυόμιση ώρες στο... μυαλό ενός επικίνδυνου τύραννου που σκοτώνει ανελέητα για πολλούς θεατές δεν θεωρείται η καλύτερη ιδέα. Αλλά ποιος θα πίστευε ότι η κατάρρευση ενός πολιιτκού συστήματος, ενσαρκωμένη σε μία μόνο ανθρώπινη μορφή, θα μπορούσε θα δημιουργούσε μία από τις πιο καθηλωτικές ταινίες όλων των εποχών; Βερολίνο, Απρίλιος του 1945. Μια αυτοκρατορία λίγο πριν την οριστική πτώση, ένας λαός που «αυτοκτονεί» στο πεδίο της μάχης, άνθρωποι στο μεταίχμιο ζωής και θανάτου. 

Η ταινία καταγράφει τις τελευταίες ημέρες του ναζιστικού κράτους, την πεισματική άρνηση του Χίτλερ να παραδώσει την πόλη του Βερολίνου, την παράνοια και τη φρίκη του τέλους μιας εποχής παραλογισμού και κτηνωδίας. Με μια ανατριχιαστική ερμηνεία, μελετημένη μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, ο Χίτλερ του Ganz μοιάζει σα να βγήκε από τις σελίδες της ιστορίας, διαθέτοντας παράνοια όσο και ανθρωπιά. Η ανθρώπινη διάσταση που δίνεται στους ναζιστές δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση τα αποτρόπαια εγκλήματά τους και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ταινίας. 

 

Frost/Nixon (2008)

Το βιογραφικό δράμα Frost/nixon ή «Η αναμέτρηση» βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Πίτερ Μόργκαν, το οποίο δραματοποιεί τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις που έδωσε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον το 1977 στον δημοσιογράφο Ντέιβιντ Φροστ. Θέμα της είναι η «αμαρτία» της τηλεόρασης: το μήνυμα που παράγει απευθυνόμενη κυρίως στο συναίσθημα. Στη σκιά του σκανδάλου και της αμαρτίας λαμβάνει χώρα μια σύγκρουση ανάμεσα στον Ρίτσαρντ Νίξον και τον Βρετανό τηλεαστέρα Ντέιβιντ Φροστ. Το 1977, ο Φροστ ρίσκαρε την περιουσία του και το επαγγελματικό του μέλλον σε μια αναμέτρηση με τον Ρίτσαρντ Νίξον, πληρώνοντας 600.000 δολάρια για έναν κύκλο συνεντεύξεων. 

Ο βαρύς κι εσωστρεφής Νίξον για τον Φροστ ήταν ο ιδανικότερος πρωταγωνιστής μιας τηλεοπτικής υπερπαραγωγής δίχως προηγούμενο. Οι συνεντεύξεις άρχισαν να βιντεοσκοπούνται σε κλίμα βαρύ για τον Φροστ και τους ανθρώπους του. Τα τηλεοπτικά δίκτυα τον είχαν ήδη αντιμετωπίσει με ειρωνεία ενώ οι διαφημιστές δεν είχαν πειστεί για εμπορικότητα της υπερπαραγωγής του. Απελπισμένος ο Φροστ λίγο πριν την παραδοχή της αποτυχίας του, χρησιμοποίησε τη δημοσιογραφική έρευνα ενός εκ των συνεργατών του, που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν την είχε αξιολογήσει σωστά. Ο Νίξον αιφνιδιάστηκε. Το τηλεοπτικό στιγμιότυπο με το πρόσωπό του τσακισμένο από λύπη και ενοχή εκτόνωσε όλη την ένταση που ήταν διάχυτη στην Αμερική για τρία ολόκληρα χρόνια.

Γωγώ Κυριαζή

http://newpost.gr