Η βιασύνη για την ελληνική “Ελιά” δείχνει… εκλογές

Οι ζυμώσεις που βρίσκονται εδώ και μήνες σε εξέλιξη στον χώρο της ελληνικής Κεντροαριστεράς, απέκτησαν το τελευταίο διάστημα περισσότερο πιεστικό χαρακτήρα. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο. Ο Τάσος Γιαννίτσης και οι υπόλοιποι εμπνευστές της κίνησης των “58″ διαθέτουν την πολιτική εμπειρία για να κατανοούν ότι οι εξελίξεις τρέχουν, και είναι προφανές ότι θέλουν να προλάβουν, και να είναι εγκαίρως έτοιμοι. Για τις βουλευτικές εκλογές του 2014, όπως προδικάζουν πολλοί.

Οι διαδοχικές εκδηλώσεις που έγιναν και προγραμματίζονται, η δημόσια ρητορική που αναπτύσσεται, οι πιέσεις οι οποίες εντείνονται, οι διαβουλεύσεις οι οποίες πληθαίνουν σε επίπεδο προσώπων, όλα αυτά συνθέτουν ένα μωσαϊκό προχωρημένης κινητικότητας στην κατεύθυνση ενοποίησης των δυνάμεων του χώρου της Κεντροαριστεράς, με πρόθεση τη δημιουργία μιας “Ελιάς”.

Το κύκνειο άσμα του νέου εκλογικού νόμου για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, όπως προκύπτει από τη σύσκεψη κορυφής του Μεγάρου Μαξίμου, συνιστά ακόμη μια ένδειξη για επιτάχυνση των εξελίξεων, στον απόηχο του αδιεξόδου στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, αλλά και το όροσημο της Ελληνικής Προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να παραπέμπει το πολιτικό “ξεκαθάρισμα λογιαριασμών”, μετά το πρώτο εξάμηνο του 2014. Ίσως… αμέσως μετά.

Το ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνο που πήρε πρώτο την πρωτοβουλία να κάνει το πρώτο βήμα, το άλλοτε πανίσχυρο “εκσυχρονιστικό” μπλοκ ακολουθεί κατά πόδας και με ενθουσιασμό, οι “παπανδρεϊκοί” δεν είναι… όσο αρνητικοί θα περίμενε κανείς, και μοναδικό ουσιαστικό εμπόδιο παραμένει η Δημοκρατική Αριστερά.

Οι πιέσεις προς τον Φώτη Κουβέλη ωστόσο εντείνονται. Και οι δημοκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι με τη στάση αναμονής, αναβλητικότητας και άρνησης που ακολουθεί, η Δημοκρατική Αριστερά βγαίνει και πάλι χαμένη, όπως ακριβώς συνέβη με την απόφασή της να αποχωρήσει από την κυβέρνηση, το καλοκαίρι του 2013.