Η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία… Τέσσερις χώρες που, είτε για το σύνολο της οικονομίας τους, είτε για την προστασία του τραπεζικού τομέα τους, υποχρεώθηκαν να προσφύγουν στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, με την εκταμίευση πόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Τέσσερις χώρες που δεν έχουν το ίδιο μέγεθος και εκτόπισμα, αναφορικά με τις επιπτώσεις τους στη διαμόρφωση των παγκόσμιων οικονομικών ισορροπιών. Κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα το τελευταίο διάστημα στην Ισπανία, και πιο συγκεκριμένα από τη στιγμή που ο Μαριάνο Ραχόι αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθεια της τρόικας για να σώσει τις ισπανικές τράπεζες, ξεκαθαρίζοντας ωστόσο ότι δεν σκοπεύει να ζητήσει συνδρομή συνολικά για την οικονομία.
Ο συντηρητικός πρωθυπουργός ο οποίος επικράτησε στις προ μηνών βουλευτικές εκλογές της Ισπανίας με συντριπτικά ποσοστά έναντι των Σοσιαλιστών του Αλφρέντο Πέρεθ Ρουμπαλκάμπα, οι οποίοι κατέβαλαν βαρύ εκλογικό κόστος για τα πεπραγμένα λιτότητας της κυβέρνησης Θαπατέρο, ανακοίνωσε χθες ένα… εξωφρενικό πακέτο μέτρων λιτότητας.
Ο σχεδιασμός του Ισπανού πρωθυπουργού στοχεύει στο να συγκρατηθούν οι πτωτικές τάσεις της οικονομίας της χώρας του, και να αποφευχθεί έτσι ο εφιάλτης της υποχρεωτικής προσφυγής στο Μνημόνιο… για όλα. Η κοινωνία της Ισπανίας ωστόσο δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται τη στρατηγική του Μαριάνο Ραχόι. Και βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης.
Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι από την Μαδρίτη ξεκίνησε η «αγανάκτηση». Και εκεί φαίνεται ότι επιστρέφει. Για να εξαπλωθεί και πάλι σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή τη φορά, πιο έντονα, πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου