Τι κάνει σήμερα η Ισμήνη Καλέση;

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Αθηνών του Γ. Θεοδοσιάδη και στο τμήμα Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρακολούθησε όμως μαθήματα χορού και πιάνου.
 
Παρά τις σπουδές της, την κέρδισε η υποκριτική. Και μπορεί να έχει συγγράψει παιδικά παραμύθια και να έχει συμμετάσχει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις, όμως, όπως παραδέχεται τουλάχιστον, δε ζούσε ποτέ από το επάγγελμά της.

Σήμερα, όπως λέει στο newsbeast.gr δεν εργάζεται επάνω στο αντικείμενό της. «Η αλήθεια είναι πως από τότε που ξεκίνησα να παιδεύω τον εαυτό μου με τα “καλλιτεχνικά”, πάντα είχα δυνατότητα επιλογής. (Φυσικά ανάμεσα στις προτάσεις που δεχόμουν). Κι έτσι – αφού γλυκό κάνεις με ό,τι υλικά βρίσκονται στο σπίτι – ευτύχησα να συμμετέχω σε παραστάσεις, γιατί στο θέατρο αναφερόμουν – που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, τις απολάμβανα», λέει. Και συνεχίζει: «Γιατί αυτό είναι το θέατρο. Πρώτα ευφορία και απόλαυση για τον ηθοποιό (και ίσως και η μοναδική πληρωμή του). Αυτή τη χρονιά λοιπόν, όχι βέβαια πως οι προτάσεις “τρέχουν από τα μπατζάκια” αλλά δεν έκατσε κάτι που να με προκαλεί. Η τελευταία μου συνεργασία ήταν το 2010 με την ομάδα των “Θεατρίνων Θεατές” και το άκρως πολιτικοποιημένο έργο του Όσκαρ Ουάϊλντ “Η σημασία του να είναι κανείς φοβερός”».

Στο χρόνο που διαθέτει φροντίζει για την περίθαλψη και προστασία των αδέσποτων ζώων. Μαθαίνει κινέζικα χωρίς να ξέρει, όπως σημειώνει, το λόγο και ενημερώνεται για την πολιτική κατάσταση, παρότι κάποιοι την παρουσίαζαν ως ένα σέξι απολιτικό ον. 

«Σε επίπεδο κοινωνικό από τότε που με θυμάμαι μέσα στα ενδιαφέροντά μου ήταν πάντα η πολιτική για τον τρόπο που καθόριζε τις ζωές μας. (Βέβαια κατά καιρούς κάποιοι συνάδελφοί σας με παρουσίαζαν σαν ένα σέξι απολιτικό ον, δηλαδή ό,τι δεν είμαι). Τη στιγμή που με ρωτάτε, η άσκηση της πολιτικής έχει αρνητικό πρόσημο όπως και ο τρόπος που ο “κυρίαρχος” λαός αποτύπωσε στην κάλπη την προτίμησή του», αναφέρει.

Και προσθέτει: «Σε προσωπικό επίπεδο δραστηριοποιούμαι με όποιον τρόπο σκαρφίζομαι για την ανακούφιση, περίθαλψη, προστασία των αδέσποτων ζώων που δίπλα μας, υφίστανται τις συνέπειες του “πολιτισμού” μας. Επίσης, αυτό το χειμώνα ξεκίνησα σπουδές στην κινεζική γλώσσα, δεν ξέρω γιατί. Από καιρό ασχολούμαι με τη συγγραφή παιδικών παραμυθιών και πάλι με συμπεριλαμβάνω στους “τυχερούς” που μπορούν να έχουν ενδιαφέροντα γιατί ο αγώνας για χαράτσια, εφορίες, ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ. δεν αφήνει χρόνο για όνειρα, πόσο μάλλον για ενδιαφέροντα». 

Πάντως, υποστηρίζει ότι: «Δε ζούσα ποτέ από το επάγγελμά μου. Μη νομίζετε και στις καλές εποχές ήταν δύσκολο ένας ηθοποιός αλλάζοντας δύο εργοδότες το χρόνο να ανταπεξέρχεται στις υποχρεώσεις του, πόσο μάλλον τώρα. Κι από πολύ νωρίς οργάνωσα τη ζωή μου με παράλληλη επιχείρηση που μου έδινε και ελπίζω να συνεχίσει μια αξιοπρεπή επιβίωση», αναφέρει.

Για να προσθέσει: «Απ’ την άλλη, τι σημαίνει “παλεύω επάνω στο επάγγελμά μου”. Να σας πω. Τίποτε απολύτως. Μόνος δεν πας πουθενά, είναι τόσοι οι συμβιβασμοί, τόσοι οι εκβιασμοί, τέτοιοι οι ανταγωνισμοί. Αυτή η ηλίθια λέξη που μαζί με την “ανάπτυξη” μ’ έκαναν να σιγήσω την τηλεόραση για πάντα ίσως- που πραγματικά δεν υπάρχει όπλο για να παλέψεις παρά μονάχα να λες “Ναι κύριε!”». 



Στο ερώτημα πάντως ότι πολλοί ηθοποιοί έχουν δηλώσει ότι για να είσαι ηθοποιός αυτή την περίοδο, πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι θα έχεις απλήρωτο ρεύμα και νερό, η Ισμήνη Καλέση σημειώνει: «Το κακό είναι ότι συμβιβαζόμαστε με τη φτηνή ζωή που μας επιφυλάσσουν. Το πιο κακό είναι ότι μας αρκούν τα κόκαλα που μας πετάνε. Ένα κράτος που στον προϋπολογισμό του περικόπτει από την υγεία, περικόπτει από την παιδεία, τι θέλετε, να στηρίξει την τέχνη; Μα η εμπορευματοποίηση των πάντων είναι η απόλυτη συνταγή του ανθρωποφάγου καπιταλισμού. Να τον χαιρόμαστε!».



Φυσικά αναφέρεται και στις διαφορές τηλεόρασης και θεάτρου και λέει την προτίμησή της. «Εγώ ξεκίνησα από την τηλεόραση κι ας μην ακουστεί παλιομοδίτικο, τότε ακόμη κι εκεί υπήρχε ήθος. Σήμερα, ειδικά μετά το 1989 και την ίδρυση των ιδιωτικών καναλιών, όπου μοναδικό κίνητρο έγινε το κέρδος και η χειραγώγηση της μάζας μέσω της διαμόρφωσης της περίφημης “κοινής γνώμης”, σήμερα λοιπόν οι Έλληνες θα μπορούσαν να κάνουν μια τόση δα επανάσταση εξαιρώντας την από τις καθημερινές τους συνήθειες. Ας αναζητήσουν άλλους τόπους και τρόπους για ενημέρωση και ψυχαγωγία».

Η Ισμήνη Καλέση δεν παρακολουθεί τηλεόραση παρά μόνο κάποια ντοκιμαντέρ ταξιδιωτικού ή επιστημονικού ενδιαφέροντος. 

Και δεν θα γινόταν ποτέ κακιά στους νέους που θα της ζητούσαν συμβουλές για το μέλλον τους. «Αν κάποιος στο ξεκίνημα της ζωής του νιώθει την ανάγκη να ασχοληθεί με την υποκριτική, αισθάνομαι πως όσο κι αν οι αντικειμενικές συνθήκες ή οι δικές μου συμβουλές συνηγορούν για το αντίθετο, αυτός θα ακολουθήσει το δρόμο της ψυχής του. Γιατί λοιπόν, να γίνω κακιά;», καταλήγει.