Ο Φωτόπουλος του βαθέος ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ

Πριν από λίγο καιρό γράφαμε για τις μετακινήσεις πρωτοκλασάτων στελεχών του ΠΑΣΟΚ (http://www.antinews.gr/2012/05/24/162799/) στον μηχανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτές διαμορφώθηκαν το τελευταίο διάστημα.

Τα στελέχη αυτά προέρχονται σε μεγάλο βαθμό από τη μεγάλη σχολή των πολιτικών ζυμώσεων της δεκαετίας του ’80, γαλουχημένα στα πρώτα χρόνια της οικοδόμησης του περίφημου Κράτους-ΠΑΣΟΚ.

Με άλλα λόγια είναι στελέχη που σέρνουν μαζί τους κόσμο, «μυρίζουν» τις κοινωνικές τάσεις και έχουν τους μηχανισμούς να εκφράσουν τις τάσεις αυτές.

Για να είμαστε ειλικρινείς η διείσδυσή τους μέσα στο κοινωνικό σύνολο είναι κάθετη και σαφώς αποτελεσματικότερη από τους «παράγοντες» της πλατείας Κολωνακίου που διαλογίζονται γύρω από ένα μέτριο freddo espresso.

Μαθαίνουμε πως μια από αυτές τις τελευταίες πολιτικές μεταγγίσεις είναι αυτή του Ν. Φωτόπουλου, γνωστού και ως «Δον Κιχώτη» του συνδικαλισμού.

Συστρατευμένος με το ΠΑΣΟΚ εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες, ο κατά δική του ομολογία μαρξιστής του οποίου το γραφείο κοσμείται από αφίσες του Τσε, του Μαρξ και του Ανδρέα Παπανδρέου, υπερασπιστής της προεδρίας του Γ. Παπανδρέου είναι αυτός που έχει απειλήσει επανειλημμένως να βυθίσει τη χώρα στο σκοτάδι.

Μακριά από εμάς οι σειρήνες του κοινωνικού αυτοματισμού, αλλά και οι προσωπικές επιθέσεις σε συνδικαλιστές.

Απλά επισημαίνουμε μία ακόμα φορά πως ο πόλεμος δεν είναι Δεξιά ή Αριστερά, δεν είναι Ευρώ η Δραχμή. Αυτές μπορεί να είναι μερικές τακτικές μάχες, αλλά σε καμιά περίπτωση ο πόλεμος.

Ο Νίκος Φωτόπουλος έχει κάνει αισθητή με τη φυσική του παρουσία σε μια σειρά από συγκεντρώσεις την υποστήριξή του στον ΣΥΡΙΖΑ. Και σε ό,τι αυτό το εγχείρημα εκφράζει.

Είναι μια ακόμη απόδειξη πως έχουμε να κάνουμε για τη διαπάλη του παλιού μου μάχεται να διατηρήσει τα κεκτημένα του απέναντι στο νέο που πασχίζει να γεννηθεί.

Ανάμεσα σε όσους προσπαθούν να σώσουν ένα ψευδεπίγραφο βιοτικό επίπεδο που δεν υπήρξε ποτέ απέναντι στο νέο, το καινοτόμο, που θα δώσει έμφαση στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας.

Ανάμεσα στην στασιμότητα και την ανάπτυξη.

Η νέα Μεταπολίτευση απαιτεί μια νέα κοινωνική πλειοψηφία, με «πρωτοπορία» τη νέα δημιουργική γενιά που θέλει να κάνει τη φυγή προς τα εμπρός.

Ο κόσμος εκτός από το να φοβάται για το τι ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΕΙ, πρέπει να ελπίζει ΣΕ ΚΆΤΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥ ΣΥΜΒΕΙ.

Σε κάθε άλλη περίπτωση θα χωριστεί ισομερώς σε δυο στρατόπεδα: σε αυτούς που φοβούνται για το μέλλον τους και θα επιλέξουν αυτόν που τους καθησυχάζει περισσότερο και σε αυτούς που θα επιλέξουν αυτόν που θα τρομάξει περισσότερο… αυτούς που φοβούνται.

Θ.