Στο μυαλό μιάς πρωτοετούς φοιτήτριας ... Στις καταλήψεις τι λέμε ?

Αυτός ο Σεπτέμβρης είναι η "έναρξη" της φοιτητικής μου ζωής. Μπαίνοντας για εγγραφή στη σχολή μου, η "επίθεση" από τα κόμματα ήταν εκεί φυσικά. Για να μου θυμίσει για άλλη μια φορά, πως στην ηλικία 18-25 η επανάσταση είναι τόσο must όσο το τελευταίο hit κάποιου μουσικού τέρατος.


Ας κλείσουμε τις σχολές για ένα καλύτερο μέλλον, γιατί- ναι το άκουσα και αυτό - οι ανοιχτές σχολές και τα μαθήματα, μας απασχολούν από πράγματα πιο σημαντικα, και επίσης τι χρειαζόμαστε τον καθηγητή όταν μπορούμε να μορφώσουμε ο ένας τον άλλο;! Ας κλείσουμε τις σχολές νομίζοντας πως τρομάζουμε κάποιον, και πως τώρα που ο κόσμος πεινάει, απολύεται, δεν έχει ιατρική περίθαλψη, το να έχουμε κλειστα πανεπιστήμια θα βοηθήσει.

Ας κλείσουμε τις σχολές, χωρίς να μας νοιάζει αν ο άλλος έχει νοίκι για ένα παραπάνω εξάμηνο. Και μετά τα 25 ας βρούμε όλοι νέα ασχολία. Όπως έκαναν οι γονείς μας, γιατί κι εκείνοι επαναστάτησαν ως φοιτητές, ω ναι. Και μετά τέλος, με ήσυχη τη συνείδηση ότι προσπάθησες να αλλάξεις τον κόσμο, όμως ο κόσμος δεν ήθελε. Δεν γνωρίζω κανέναν τρόπο αντίδρασης τόσο χτυπητό και χειροπιαστό όπως η κατάληψη, οι πορείες και λοιπά και λοιπά. Γνώμη μου όμως είναι, πως μια κοινωνία αλλάζει όταν αλλάζουν τρόπο σκέψης και πράξης τα μέλη της. Σε βάθος. Όταν ο τρόπος ζωής σου είναι "επαναστατικός", συγκροτημένος, ειλικρινής κι έχει κάτι να προσφέρει. Τίποτε από όλα αυτα δεν έγινε στις περασμένες δεκαετίες, γιατί είναι δύσκολο να μην "κλέψεις", να μην εξαπατήσεις, να μην μπεις στο τρυπάκι της μασημένης τροφής ... γι'αυτό και καταλήξαμε εδώ που είμαστε σήμερα. Και τα κλειστα πανεπιστήμια, δεν θα αλλάξουν τίποτε από όλα αυτα.

της Ειρήνης Σακελλάρη