Το Χρηματιστήριο ως διαρκές (ατιμώρητο) σκάνδαλο

Twitter@EmOikonomidis

Η απόφαση της Δικαιοσύνης για την (απόλυτη) αθώωση των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου επανέφερε στην ιστορική, εθνική μνήμη, μια εξαιρετικά σκοτεινή περίοδο για την πρόσφατη εθνική διαδρομή της χώρας, που εν πολλοίς καθόρισε τις εξελίξεις οι οποίες οδήγησαν στα χρόνια του Μνημονίου και της υποτίμησης του βιωτικού επιπέδου των Ελλήνων.

Το καλοκαίρι του 1999, η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη η οποία προερχόταν από την ήττα των ευρωεκλογών, επένδυσε πολιτικά στην αφύσικη άνοδο του δείκτη του Χρηματιστηρίου Αθηνών, και την παροιμιώδη απερισκεψία που ενδημεί γονιδιακά στη φιλοσοφία και την ιδιοσυγκρασία της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να διαμορφώσει τις συνθήκες επιτυχούς υπέρβασης των βουλευτικών εκλογών του Απριλίου του 2000.

Εκεί παίχτηκε το μεγάλο στοίχημα. Για να μην ξεχνιόμαστε, είναι οι εκλογές που κρίθηκαν οριακά υπέρ του ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη απέναντι στη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή. Οι εκλογές που άνοιξαν τον δρόμο για την δεύτερη τετραετία του “εκσυγχρονισμού”, την οποία περιγράφουν ως… σκανδαλώδη ακόμη και όσοι πρωταγωνίστησαν.

Οι εκλογές που διαμόρφωσαν το status quo με το οποίο πορεύτηκε η Ελλάδα στην προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004, με τις υπερβάσεις και τις υπερκοστολογήσεις έργων, που εκ των υστέρων εγκαταλείφτηκαν, αντί να αξιοποιηθούν ως όχημα ανάπτυξης για μια χώρα η οποία δεν ήταν ακριβώς συνηθισμένη να… δουλεύει σκληρά και με συνέπεια.

Το tipping point για την επικράτηση του ΠΑΣΟΚ σε εκείνη την αναμέτρηση, ήταν το… ροζ συννεφάκι του Χρηματιστηρίου. Που “διόρθωσε” την ψυχολογία της κοινωνίας, και σταμάτησε τη διαγραφόμενη μη αναστρέψιμη φθορά της κυβέρνησης Σημίτη.

Μέχρι και σήμερα, κάθε αναφορά σε εκείνες τις σκοτεινές μέρες, συνιστά μια… άβολη αλήθεια. Για το σύστημα εξουσίας, την τότε κυβέρνηση, τους θεσμούς που δεν ανταποκρίθηκαν, και φυσικά όσους παραπλανήθηκαν, υποθήκευσαν περιουσίες, χάλασαν ακόμη και οικογένειες.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου είναι διαρκές. Και η ατιμωρησία που το συνόδευσε, απλώς το καρφιτσώνει στο εθνικό dna ως… εκκρεμότητα.