ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης - Ομιλία του Χρήστου Βρίκου, Προέδρου ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης στο 9ο Τακτικό Συνέδριο της ΟΝΝΕΔ

ΟΝΝΕΔΙΤΙΣΣΕΣ και ΟΝΝΕΔΙΤΕΣ,

ΦΙΛΕΣ και ΦΙΛΟΙ

          Η εισβολή της πολιτικής βίας στην καθημερινότητα μας σε τόσο έντονο βαθμό έχει πυροδοτήσει πολλές αναλύσεις εκ των οποίων οι περισσότερες συντείνουν στο γεγονός ότι για όλα ευθύνεται η οικονομική κρίση αλλά και η ανεπάρκεια του κράτους, σε δομές, παρεμβάσεις και εφαρμογή του νόμου. Αυτή η προσέγγιση είναι σε γενικές γραμμές ορθή, παραμένει όμως κατά τη γνώμη μου λίγο επιφανειακή.

Δεκέμβρης του 2008, εμπρηστικές επιθέσεις σε εταιρίες, πρεσβείες, υπηρεσίες, δολοφονίες εργαζομένων στην Μαρφίν, ρατσιστικές επιθέσεις κατά μεταναστών, τάγματα εφόδου φαιοκόκκινα και μαύρα με τη διάνοια και την ψευδαίσθηση των εκφραστών της δικαιοσύνης και της λαϊκής, δήθεν, βούλησης, προπηλακισμοί λιντσαρίσματα, γιαούρτια και πολιτικό λόγο στα όρια της «επικήρυξης» πολιτικών προσώπων και θεσμών. Ένοπλες επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα, τρομοκρατία εντός του «Προοδευτικού» Πανεπιστημίου, κατοίκους περιοχών να κηρύττουν το «άβατο» σε ξεσπάσματα επαναστατικής βίας. Αποκορύφωμα επιθέσεις παραστρατιωτικών ένοπλων ομάδων που επιθυμούν να διαλύσουν μία επένδυση......και άλλα πολλά.

Αν το 2008 η ελληνική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με την ακροαριστερά, σε ένα βίαιο ξέσπασμα ταραχών που προκάλεσε οργασμούς χαράς σε όλους τους θιασώτες της,

Το 2012 βρέθηκε αντιμέτωπη με το παιδί της, την έκρηξη της ακροδεξιάς.

Δεν είναι τέσσερα τα χρόνια κυοφορίας αυτού του παιδιού. Τα γεγονότα του 2008 ήταν οι πρώτοι πόνοι της γέννας του. Η σύλληψη σαφέστατα έχει τις ρίζες της πολύ πιο βαθιά , πολύ πιο πίσω στη σύγχρονη ιστορία μας.

Είναι μια ιστορία λαϊκισμού και πολιτικής βίας.

Στην Ελλάδα όσο και αν καμαρώνουμε για την εθνική μας ομοψυχία ποτέ δεν φροντίσαμε να την κάνουμε πράξη στο πολιτικό γίγνεσθαι, καλλιεργώντας ένα κλίμα συναίνεσης και σύγκλισης απόψεων, όσο και αν σε ιδιωτικές μας κουβέντες συμφωνούσαμε προς αυτή την κατεύθυνση.

Όμως άλλο ο δημόσιος λόγος....

εκεί δεν μπορούσε να παρεκκλίνει κανείς εύκολα από την ιστορική ανάγνωση που του είχε διδαχθεί γιατί επί της ουσίας θα αναιρούσε το σύνολο μιας δομημένης πολιτικής ρητορικής που είχε ρίζες καλά στο υποσυνείδητο του λαού. Φυσικά όποιος τολμούσε να κάνει λόγο για την «υπέρβαση» τέτοιων δομών τη σύμμειξη θέσεων και πολιτικών - η διαπόμπευση του ήταν το λιγότερο, καθώς θεωρούνταν κομματικός προδότης. Το κράτος ήταν ο εχθρός όταν επέβαλλε κάτι δυσμενές αλλά συγχρόνως και το λάφυρο που ήθελε να κατακτήσει η κάθε ελίτ προς εκμετάλλευση.

Πάνω σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο λαϊκισμός εξαπλώθηκε, εμπεδώθηκε και εδραιώθηκε στην συνείδηση του εκλογικού σώματος καλλιεργώντας το διχασμό και τα πάθη.

Πολιτική βία λοιπόν και λαϊκισμός σε έναν παράφορο ερωτικό εναγκαλισμό σε έναν επικίνδυνο στροβιλισμό, με το βλέμμα τους προς τα πάνω αλλά με μια βάναυση εκτόνωση προς τα κάτω, δηλητηριάζοντας τους αρμούς της κοινωνικής ζωής, επιτείνοντας τα αδιέξοδα και οδηγώντας στην κοινωνική αποδοχή της πολιτικής βίας ως μέσου για τη λύση των προβλημάτων, Σαν ένας αγώνας επιβίωσης του καλού πάνω στο κακό.

Έτσι και σήμερα φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση όπου η βία δεν μας ξενίζει αλλά φορές θεωρείται και κάτι το συνηθισμένο.

Κακά τα ψέματα εθιστήκαμε στη βία κι αυτό είναι το χειρότερο.

Το ερώτημα είναι απλό : εμείς τι κάνουμε από εδώ και στο εξής

Βλέπουμε τα τελευταία χρόνια ένα μούδιασμα του πολιτικού κόσμου, μια αμηχανία στο ποια θα μπορούσε πραγματικά να είναι η ορθή αντιμετώπιση του φαινομένου της πολιτικής βίας και κυρίως της ακροδεξιάς.

Ως η ενεργότερη πολιτική νεολαία στην Ελλάδα έχουμε την ευθύνη να ορθώσουμε το ανάστημά μας ιδιαιτέρως σ’ αυτούς που υποδαυλίζουν ακραίες συμπεριφορές . Σημαντικό είναι να καταλάβουμε πως είναι στα δικά μας χέρια να δημιουργήσουμε ένα ιδεολογικό ανάχωμα στα άκρα. Πρέπει τα στελέχη μας να ενημερωθούν και να ενημερώσουν με την σειρά τους, τους νέους, για το τι είναι πραγματικά κρυμμένο πίσω από τις ακραίες συμπεριφορές.

Φίλες και φίλοι,

Για πολλά χρόνια η αριστερά μονοπωλεί με την ρητορική της, την έννοια της «ισότητας» «των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» την έννοια του «προοδευτικού» και «ριζοσπαστικού». Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στο «παραμύθι» με όσους αυτοχαρακτηρίζονται «προοδευτικοί», «ριζοσπαστικοί» και συγχρόνως φοβούνται τον κάθε νεωτερισμό την κάθε αλλαγή, μένουν προσηλωμένοι στην ακινησία και στη συντήρηση.

Πάμε να δώσουμε το έναυσμα για να αλλάξουμε τις αντιλήψεις και να αναιρέσουμε τους λαθρεπιβάτες της ιδεολογίας μας στον πυρήνα της ρητορικής τους.

Πάμε να τους αποδομήσουμε με πράξεις, με δράσεις, με παρεμβάσεις και λόγο.

Πάμε να καταδείξουμε την ιδεολογική τους αφυδάτωση και την πνευματική τους ακινησία που ανακυκλώνει συνεχώς την ατάκα «αυτό είναι νεοφιλελεύθερο» ως δικαιολογία για να μην αλλάξει τίποτα.

Πρέπει να γίνει βίωμα και όχι απλώς πεποίθηση στην ελληνική κοινωνία, Ότι ο κοινωνικός φιλελευθερισμός σημαίνει απελευθέρωση επιχειρηματικού περιβάλλοντος, απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας Aλλά συνάμα σημαίνει και τη διαφύλαξη του κοινωνικού κράτους που λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας των πολιτών, έχει ως κέντρο του τον άνθρωπο, δίνει βάση στην ατομικότητα, στα ανθρώπινα δικαιώματα την ισονομία και την πρόοδο.

Τόσα χρόνια η Ελλάδα ζει σε έναν παραλογισμό σχετικά με τις ιδεολογίες.

Σκόρπιες πολιτικές έννοιες, Βαβέλ ιδεολογικών αντιλήψεων, πλήρης σύγχυση.

Ο πατριώτης χαρακτηριζόταν εθνικιστής, ο νοικοκύρης συντηρητικός, ο δεξιός ακροδεξιός γιατί έτσι βόλευε ...δεν γίνεται όλα να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, είναι άστοχο, ήταν εκ του πονηρού...

Θα ήθελα να καταθέσω μία πρόταση: να συμπεριληφθεί στην διακήρυξη του Συνεδρίου πανηγυρικά, αναφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα, να απορρίπτονται σαφώς, ρητά και κατηγορηματικά τα φαινόμενα της βίας σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής ζωής,

να θεσμοθετηθεί στο πολιτικό συμβούλιο τομέας ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς επίσης και να δημιουργηθεί παρατηρητήριο πολιτικής βίας υπεύθυνο για τον σχεδιασμό των δράσεων, να εκπονεί μελέτες και να συμμετέχει σε επιστημονικές έρευνες, ενώ οι δράσεις θα υλοποιούνται και με ευθύνη των Περιφερειακών Οργανώσεων.

Θα μπορούσαμε η καμπάνια κατά της βίας των άκρων να καθιερωθεί ως μόνιμη ενέργεια της ΟΝΝΕΔ με συγκεκριμένο πλάνο, να συνεχίσει και να πάει και ένα βήμα παρακάτω, με διοργάνωση θεματικών συνεδρίων, με σεμινάρια στελεχών ώστε με ιδεολογική θωράκιση να είναι σε θέση τα στελέχη μας να εκμηδενίσουν τα όποια επικίνδυνα επιχειρήματα κάθε ακροαριστερού και ακροδεξιού τυχοδιωκτισμού. Η καμπάνια αυτή να αποτελέσει άμεσα από τη νέα χρονιά πυλώνα πολιτικής έκφρασης της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ. Έχουμε το πάθος, Έχουμε την όρεξη ,Έχουμε την σταθερότητα να ανατρέψουμε μύθους. Βγαίνουμε επιθετικά, βγαίνουμε δυνατά. Οι εποχές που φοβόταν ο απλός νέος να υπερασπιστεί την ιδεολογία του έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα είναι η ώρα της πλήρους, συγχρονισμένης αντεπίθεσης, μια γροθιά που ορμητικά θα σαρώσει ότι μας πάει πίσω και μας κρατάει δέσμιους.

Τώρα είναι η κοινωνία δεκτική και οι νέοι ανήσυχοι.

Είναι ώρα να γκρεμίσουμε τα τείχη που έχτισαν κάποιοι επί χρόνια πάνω σε μια διαστρεβλωμένη εικόνα ιδεολογιών και πρακτικών.

Δεν θα φοβηθούμε να μιλήσουμε σε κανέναν, εμείς μάθαμε να μιλάμε στα δύσκολα.

Έχουμε χρέος να φέρουμε ξανά την ελπίδα στους νέους ανθρώπους γιατί πολύ απλά το πιστεύουμε

γιατί πολύ απλά είμαστε πρωτοπόροι και όπως ειπέ και ο Πρόεδρος μας Αντώνης Σαμαράς:

"Πρωτοπόρος είναι αυτός που στέκεται όρθιος όταν οι άλλοι λυγίζουν."

Εμείς στεκόμαστε όρθιοι γιατί οι ιδέες μας κυριαρχούν.

Σας ευχαριστώ.