Το “πονηρό” σχέδιο του Τσίπρα για την Κεντροαριστερά

Κάθε Αξιωματική Αντιπολίτευση θεωρεί ευατόν περίπου… προορισμένο να διαδεχθεί την κυβέρνηση την οποία αντιμάχεται, τόσο στον στίβο της πολιτικής όσο και στο “πεζοδρόμιο”, εκεί από όπου συνήθως ξεκινούν οι μεγάλες ανατροπές.

Ειδικά όσο περνούν οι μήνες μιας διακυβέρνησης, και η λαϊκή δυσαρέσκεια πολλαπλασιάζεται, η Αξιωματική Αντιπολίτευση αρχίζει να ράβει κοστούμι εξουσίας. Και να ξεσκονίζει τις λίστες των μελλοντικών υπουργών, καθώς και των στελεχών που θα καταλάβουν νευραλγικές θέσεις ευθύνης στο δημόσιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί φυσικά εξαίρεση, έστω κι αν οι δημοσκοπήσεις δεν του επιτρέπουν να πανηγυρίζει, καθώς ακόμη και σε εκείνες που έχει αποκτήσει προβάδισμα έναντι της Νέας Δημοκρατίας, η διαφορά είναι μάλλον μικρή, και υπό αυτή την έννοια ευμετάβλητη.

Οι δε διεργασίες που κυοφορούνται στον ευρύτερο χώρο της Κεντοαριστεράς, μπορούν υπό συνθήκες, εφόσον δηλαδή οδηγήσουν στη δημιουργία του “νέου και μαζικού”, να φράξουν οριστικά τον δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία, καθώς το όποιο νέο μόρφωμα θα αλιεύσει ψήφους από τη δεξαμενή την οποία προσπαθεί να απαλλοτριώσει ο Αλέξης Τσίπρας.

Για τον λόγο αυτό, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επεξεργάζεται ένα “Σχέδιο Β’”, που φυσικά δεν έχει σχέση με το κόμμα που έφτιαξε ο Αλέκος Αλαβάνος. Η εναλλακτική στρατηγική της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει στο να επιχειρήσει να εκφράσει η Κουμουνδούρα μια τέτοια διευρυμένη Κεντροαριστερά, ώστε να καταστήσει περιττή τη συζήτηση που έχει ξεκινήσει από την “Πρωτοβουλία των 58″.

Στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα είναι συγκρατημένοι, αλλά αισιόδοξοι. Θεωρούν ότι πολύ δύσκολα οι ετερόκλητες δυνάμεις του χώρου της Κεντροαριστεράς θα παραμερίσουν τις διαφορές τους, και θα συμπαραταχθούν σε έναν καινούριο πολιτικό σχηματισμό, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Αριστερά εμφανίζουν στρεβλώσεις και προβληματικές συμπεριφορές.

Κάπου εκεί… έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Κουμουνδούρου εκτιμά ότι, στην τελική ευθεία για τις πρόωρες εκλογές, εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνει ένα προσκλητήριο συνεργασίας προς τις πολιτικές δυνάμεις του χώρου, η εικόνα του κόμματος εξουσίας που… έρχεται, θα πείσει και εκείνους που σήμερα διστάζουν, να συστρατευτούν.